மதிநாகசுரனைத் தவிர மற்ற அசுரர்கள் அனைவரும் வட்ஸாவிலிருந்து வெளியேறியதும் சூரியனும் மற்ற எழுவரும் எல்லையினுள் நுழைந்தனர். கதிரவனின் வெட்பம் மெல்ல மதிநாகசுரனைத் தாக்க ஆரம்பித்தது. அப்போது அவன் தன் ஆசானான காற்கோடையன் கற்றுக் கொடுத்த வித்தைகளில் ஒன்றான இருள் சூழ் மந்திரத்தை உச்சரிக்க ஆரம்பித்தான். இந்த மந்திரம் தெரிந்தவர்கள் காற்கோடையன், மதிநாகசுரன் மற்றும் பாற்கடையான் ஆகிய மூவர் மட்டுமே. அதில் காற்கோடையன் வயதின் காரணமாக மறைந்தார், பாற்கடையான் தந்தை மீதிருந்த பாசத்தால் மறைந்தான். இவர்களுள் உயிரோடு எஞ்சியிருந்தது மதிநாகசுரன். அவன் இருள் சூழ் மந்திரமான

“இருள் வந்தருளி
குளிர் தந்தருளி
வெட்பத்தை கொன்று
கதிரவனை வென்று
இருப்பிடம் வந்தருளி
இனியவளே காட்சித் தந்தருளி!”

என்று மீண்டும் மீண்டும் உச்சரித்துக் கொண்டிருந்ததில் இருள் அரசி வந்தாள், காட்சியளித்தாள், வெட்பத்துடன் சண்டையிட்டாள், கதிரவனை வெல்ல போராடினாள். அவள் வென்றிட வேண்டியும் அதற்கான ஊந்துதல் சக்தியை அவளுக்கு வழங்கிடவும் மதிநாகசுரன் மீண்டும்

“இருளரசி நீயடி
இருளே உன் ராஜ்ஜியமடி
கொன்றிடுவாய் வெட்பத்தை
வென்றிடுவாய் கதிரவனை
பாம்பாக மாறிவிடு
நம் பகைவரை வீழ்த்திவிடு
வென்றிடுவோம் கதிரவனை
காத்திடுவோம் எம் இனத்தினை
இது பரமபத ஆட்டமடி
நீயே எனது சூழ்ச்சியின் இறுதிப் பகடையடி”

என்று உச்சரித்துக் கொண்டே இருந்ததில் இருள் அரசி சற்று பலம் பெற்று கதிரவனின் ஒளிக்கதிர்கள் வட்ஸாவினுள் நுழைய விடாமல் தடுத்து மதிநாகசுரனைக் காப்பாற்ற போராடினாள். மதிநாகசுரனும் தனது ஆசான் கற்றுக் கொடுத்த சில வித்தைகளை வைத்து கதிரவனையும் அவனுடன் வந்திருந்தவர்களையும் நோக்கித் தாக்கினான். ஆனால் அந்த பதக்கம் அவனையே திருப்பித் தாக்கியது. அவனை அவர்கள் அருகே நெருங்கக் கூட விடாது அவர்களைப் பாதுகாத்தது. அதனால் கோபமடைந்த மநிநாகசுரன் அவர்களுள் தான் கொல்லக்கூடியவர் யார் என்பதை அறிந்துக் கொண்டு அவர்களை இருளரசி ராஜ்ஜியத்தினுளிருந்தே தாக்கினான். அவனது ஆக்ரோஷமான தாக்குதலால் ரங்கணும் சுப்புவும் காயமடைந்தனர். அதைக் கண்ட ஞானானந்தம், கேசவன், முழுமதியாள் மற்றும் வேதாந்தகன் ஆகிய நால்வரும் துடித்துக் கொண்டிருந்த சிப்பாய்களருகே சென்று அவர்களின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு நாங்கள் இருக்கிறோம் என்ற நம்பிக்கையளித்தனர்.
அடுத்து வீரராகவன் மீது தன் தாக்குதலைத் தொடங்கினான் மதிநாகசுரன். அதைக் கண்ட முழுமதியாள் தங்கள் மண்ணின் தளபதியாரைக் காப்பாற்ற எண்ணி அவளருகே இருந்த கேசவனிடம்

“அண்ணா நீங்கள் மூவரும் இந்த சிப்பாய்களைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் இதோ நான் வருகிறேன்”

“மதி எங்கு செல்கிறாய்? அனைத்தையும் சூரியதேவனும், வீரராகவரும் பார்த்துக் கொள்வார்கள். நீ எதற்கு செல்கிறாய்?”

“இந்த இருள் தானே அந்த அசுரனை பாதுக்கிறது! அதனால் தானே அவன் அதனுளிருந்தே நம்மவர்களைத் தாக்குகிறான்? அதை வென்று விட்டால் அசுரனும் அழிக்கப்படுவான் இல்லையா?”

“முழுமதியாள் என்ன சொல்கிறாய்? அது நம்மால் ஆகாது பெண்ணே! அது நமது சக்திக்கு அப்பாற்பட்டது. சொல்வதைக் கேள் மதி அனைத்தையும் சூரியதேவன் பார்த்துக் கொள்வார். நீ செல்ல வேண்டாம்”

“பின் எதற்காக இந்த பதக்கம் நம்மிடம் வந்துள்ளது? இது இருக்கும் வரை நம்மை எவராலும் வீழ்த்தவோ அழிக்கவோ முடியாது என்ற நம்பிக்கை நம்மிடம் இல்லையென்றால் பின் எவ்வாறு இந்த பதக்கம் வேலை செய்யும்?

“அதெல்லாம் சரி தான் மதி ஆனால் இந்த அசுரன் மற்றும் இந்த இருளை அழிக்க கதிரவனே போராடுகிறார்…அங்கே பார். இதில் நம்மால் என்ன செய்ய முடியும்?”

“கேசவன் அண்ணா அவளை போக விடுங்கள். அவள் சொல்வதும் சரிதானே! பின்பு எதற்காக குறிப்பாக நம் நால்வரிடம் இந்த பதக்கம் வந்து சேர்ந்துள்ளது? அவளைக் குறித்துக் கவலைப்பட வேண்டாம் நீங்களும் ஞானானந்தம் அண்ணாவும் இந்த சிப்பாய்களைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் நான் மதியுடன் சென்று வருகிறேன்”

“அதற்கில்லை வேதாந்தகா. இதெல்லாம் நாம் செய்யக்கூடியவை தானா? எனக்கென்னவோ அதை சூரியதேவனிடமே விட்டுவிடுவது நல்லது என்று தோன்றுகின்றது”

என்று கேசவன் கூறியும் அதைக் கேட்காதது போல் முன்னோக்கிச் சென்றனர் முழுமதியாளும், வேதாந்தகனும். அவர்கள் திடமான மனதுடன் நீர்த்துளிப் பதக்கத்தின் மீதிருந்த நம்பிக்கையுடன் இருளரசியை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தனர். ஆனால் அவர்களால் ஓர் அளவுக்கு மேல் இருளுடனும் மதிநாகசுரனுடனும் போராட முடியாது தவித்தனர். அதைப் பார்த்த ஞானானந்தமும் கேசவனும் சிப்பாய்களை விட்டு செல்லமுடியாது தவித்தனர். அப்போது ரங்கன் கேசவனின் கைகளைப்பிடித்து

“ஐயா நீங்களும் ஞானானந்தம் ஐயாவும் சென்று உங்கள் நண்பர்களுக்கு உதவுங்கள். நாங்கள் இருவரும் இங்கேயே ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொள்கிறோம். அப்படியே எங்களுக்கு ஏதாவது நேர்ந்தாலும் எங்கள் தலைவர் வீரசேகரன் இருக்கிறார் அவர் எங்கள் குடும்பத்தினரை நன்றாக கவனித்துக் கொள்வார் என்ற நம்பிக்கை எங்களுக்கு உள்ளது. செல்லுங்கள், வெல்லுங்கள்”

என்று ரங்கன் கூறியதற்கு சுப்புவும் ஆம் என்று தலையசைக்க ஞானானந்தம் கேசவனிடம்

“வாருங்கள் கேசவன் அந்த அசுரனையும் இருளையும் அழித்துவிட்டு வருவோம்.”

என்று இருவரும கைக் கோர்த்துச் சென்று போராடிக்கொண்டிருந்த வேதாந்தகன் மற்றும் மழுமதியாளின் கரங்களோடுக் தங்கள் கரங்களையும் கேர்த்துக் கொண்டு

“இப்போது வாருங்கள் நாம் நால்வருமாக அவர்களைத் தாக்கிடுவோம்”

என்று கேசவன் சொன்னதும் நால்வரும் கைக்கோர்த்தப் படி நீர்த்துளிப் பதக்கச் சங்கிலியை கழுத்தில் முன் பக்கமாக இருளை நேராக போட்டுக் கொண்டு மதிநாகசுரனுக்கும் வீரராகவருக்கும் நடுவே சென்றனர். அவர்கள் நால்வரும் குறுக்கேச் சென்றதும் மதிநாகசுரன் பலமிழந்தான். அதை உணர்ந்ததும் அவனின் கோபம் அந்த பதக்கத்தின் மீதும் அதைச் சுமந்துக் கொண்டிருந்த முழுமதியாள் மீதும் திரும்பியது. அந்த பதக்கத்தை அழிக்க போராடினான். ஆனால் அந்த பதக்கம் தன் உரிமையாளர்கள் தன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கை மற்றும் அவர்களின் தூய்மையான உள்ளத்தின் பலத்தால் வீரியம் பெற்று இருளை மெல்ல அழித்துக் கொண்டு அவர்களை முன்நோக்கி அழைத்துச் சென்றது.

இருள் அரசி மெல்ல அழிய ஆரம்பித்ததும் கதிரவன் தன் ஒளிக்கதிர்களை எல்லா இடங்களிலும் பரவவிட்டார். இருளரசி பின்னே செல்ல செல்ல மதிநாகசுரனும் அவளுடனே பின் நோக்கிச் சென்றான். ஒரு கட்டத்தில் முழுமதியாள் கழுத்திலிருந்த அந்த பதக்கச் சங்கிலி இருளின் தாக்குதலால் கீழே விழுந்தது. அது தரையில் விழுந்ததும் இருளரசி மீண்டும் நால்வரையும் பிடிக்க முன்னோக்கி நகர்ந்தாள் அப்போது நால்வரும் அந்தப் பதக்கத்தை கீழிருந்து எடுத்து அதைப் பிடித்துக் கொண்டதில் அவர்களுக்குள் ஏதோ ஒரு மின்சாரம் பாய்ந்ததுப் போலிருக்க நால்வரும் அதே பலத்துடன் இருளை மீண்டும் அழிக்கத்துவங்கினர்.

மாயாபுரி வட்ஸா எல்லையிலிருந்து இருளரசியுடனும் மதிநாகசுரனுடனும் போராடியதில் வட்ஸா கஷி எல்லைவரை வந்தனர் கதிரவனும் ஐவர் கூட்டணியும். அதற்கு மேலும் அவர்களை விட்டுவைத்தால் அது எவருக்கு நல்லதல்ல என்றெண்ணிய கதிரவன் பரந்தாமனை மனதில் எண்ணிக்கொண்டு தனது முழு சக்தியையும் பிரயோகித்து அதை அப்படியே நால்வர் பிடித்துக் கொண்டிருந்த பதக்கத்தின் மீது செலுத்தினார். அதன் பின் ஒரு நொடியில் இருளரசியும் மதிநாகசுரனும் அழிந்து மண்ணோடு மண் ஆனார்கள். பின் சற்று நேரத்தில் அங்கு ஒரு அழகிய பெண் தோன்றி அனைவரையும் வணங்கி

“என்னை இந்த அசுரகுலத் தலைவனிடமிருந்தும் அவர்கள் இனத்திலிருந்தும் விடுவித்தமைக்கு மிக்க நன்றி.”

“அதெல்லாம் இருக்கட்டும். நீங்கள் யார்?”

“வீரராகவரே என் பெயர் இருளரசி. நான் எனக் குறிய நேரத்தில், எனக்கு விதிக்கப்பட்ட பூமியை குளிரவைக்கும் வேலையை செவ்வனே செய்து வந்துக் கொண்டிருந்தேன். இடையில் இந்த அசுரர்களிடம் சிக்கிக் கொண்டதில் என்னை இப்படி தீயவளாக மாற்றி இந்த பூமியை அவர்கள் மட்டும் ஆள்வதற்கான ஒன்றாக மாற்றி வந்தனர். நல்ல வேளை நீங்கள் வந்து என்னை இவர்களிடமிருந்து விடுவித்தீர்கள். சூரியதேவா என்னை மன்னியுங்கள்.”

“இருளரசி உன்னை விடுவிக்கவே யான் வந்தேன். அந்த பரந்தான் துணையோடும் இந்த நல்லுள்ளங்களின் உதவியோடும் உன்னை விடுவித்து விட்டேன். இனி நீ உனக்கு விதிக்கப்பட்ட வேலை மட்டும் செய்வாயாக. அவரவர் வேலைகளை அவரவர் செய்து வந்தாலே இந்த பூமி சிறப்பாக இயங்கிட ஏதுவாக இருக்கும். சென்று வா இருளரசி.”

“ஆகட்டும் சூரியதேவா. இந்த மதிநாகசுரன் மிகவும் கொடியவனாவான். பதவி மற்றும் அதிகார வெறிப்பிடித்தவனும் ஆவான். ஆகையால் இவனின் சாம்பலைக்கூட இந்த மண்ணில் விட்டு விடவேண்டாம் என வேண்டிக்கொண்டு விடைப்பெறுகிறேன். நன்றி”

என்று கூறியதும் இருளரசி மறைந்தாள். அவள் மறைந்ததும் அசுரர்களால் ஆக்கிரமிக்கப் பட்டு இருள் சூழ்ந்திருந்த அனைத்துப் பகுதிகளிலும் சட்டென கதிரவனின் ஒளிக்திர்கள் பரவியதும் புத்துயிர் பெற்றது. ஆனால் அவள் மறைவதற்கு முன் சொன்ன வார்த்தைகள் வீரராகவன் மனதில் இருந்துக் கொண்டே இருந்தது. அதற்கான தீர்வு தான் என்ன என்று சூரியதேவனிடமே கேட்டுவிட வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்து

“சூரிய தேவா இருளரசி சொன்னது…என் மனதை ஏதோ செய்கிறது. இந்த அசுரனின் சாம்பலை என்ன செய்வது? ஒருவேளை அவன் இதிலிருந்து மீண்டும் வந்து விடுவானோ என்னவோ!”

“வீரராகவா இருளரசி கூறியதை நீ தவறாக புரிந்துக் கொண்டுள்ளாய். அவன் சாம்பலில் இருந்து மீண்டு வரக்கூடியவன் அல்ல. அவன் விதி முடிவடைந்து விட்டது. ஆனால் இது போன்ற தீய எண்ணமுடையவர்களின் சாம்பல் கூட இந்த பூமியின் மண்ணில் படக்கூடாது என்பதால் தான் அதை அகற்றச் சொன்னாள் இருளரசி. மேலும் காற்றில் இந்த தீயவனின் சாம்பல் எல்லா இடங்களிலும் பரவி விடக் கூடாது என்பதுமாகும். அந்த கவலை உங்களுக்கு வேண்டாம். இவனின் சாம்பல் காற்றில் கூட பரவாது நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். உண்மை, நேர்மை, நல்லொழுக்கம், தூய்மையான உள்ளம் ஆகிய நான்கு நற்குணங்களைப் பிரதிபலிப்பதே இந்த நான்கு இதழ்கள் கொண்ட பதக்கத்தின் விளக்கம். இவை உங்களுள் இருந்ததால் தான் அந்த அசுரர்களின் பரமபத ஆட்டத்தை உங்களுக்கும் அறியாது விளையாடி வென்றுள்ளீர்கள். இந்த பரமபத ஆட்டத்தில் அசுரர்களின் இறுதிப் பகடை இருளரசி ஆனால் உங்களின் இறுதிப் பகடை நான்கு நற்குணங்கள் அடங்கிய நீர்த்துளிப் பதக்கம்.”

“அதெல்லாம் சரி சூரிய தேவா ஆனால் அந்த அசுரர்களின் இனம் முழுவதுமாக அழிக்கப்படவில்லையே!! மேலும் இப்போது உங்களின் ஒளிக்கதிர்கள் எல்லா இடங்களிலும் பரவி புத்தம் புது பூமியாக மாறிவிட்டது. உங்கள் சூரிய கதிர்களின் வெட்பத்தால் அவர்கள் அழிந்தனரா?”

“அதைத் தெரிந்துக் கொண்டு நீ என்ன செய்யப் போகிறாய் வீரராகவா?”

“அவர்களையும் அழித்துவிடலாமே என்று தான் கேட்டேன்”

“ஓ!! இப்போது நீ மதிநாகசுரனை அழித்தாயே! அதுபோலவா? இல்லை இருளரசியை விடுவித்தாயே அதுபோலவா?”

என்று சூரியதேவன் கேட்டதும் தலைக்குனிந்து நின்றான் வீரராகவன். அதைப் பார்த்த கேசவன் அவருக்காக

“சூரிய தேவா அவர் நேரடியாக போராடாவிட்டாலும் இங்கு நாம் அனைவரும் வருவதற்கான காரணகர்த்தாவாக இருந்தவர்கள் தலைவர் வீரசேகரரும், தளபதி வீரராகவரும் மற்றும் பிரயாகா மக்களும். ஆகையால் இவ்வாறு அவரிடம் பேசவேண்டாம் என்று பணிவன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன். நான் ஏதாவது தவறாக பேசியிருந்தால் என்னையும் மன்னித்து விடுங்கள்.”

“மன்னிப்பா! எதற்கு கேசவா? உன்னுளிருக்கும் இந்த நல்ல குணத்தை வீரராகவனுக்கு உணர்த்திடவே நான் அவ்வாறு கூறினேன். இப்போது புரிகிறதா வீரராகவா? உங்கள் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இது போன்ற நான் என்ற அகங்காரம், ஆசை, கர்வம், பொறாமைப் போன்ற பல தீய குணங்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதை எப்படி முறியடித்து இந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தின் நான்கு இதழ்களைப் போன்ற நான்கு நற்குணங்களை வளத்துக் கொண்டு இதைப் போலவே அழகான மலராக ஒளிர்கிறீர்கள் என்பதில் தான் விஷயமே அடங்கியுள்ளது. இந்த நான்கு நற்குணங்களும் பொருந்தியிருந்தவர்கள் தான் இந்த ஞானானந்தம், கேசவன், முழுமதியாள் மற்றும் வேதாந்தகன். ஆதனால் தான் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கதம் அவர்களைத் தேடிச் சென்றடைந்தது. முழுமதியாள் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் இனி உங்களுக்குத் தேவையில்லை. அதுதான் அதன் நற்குணங்கள் உங்களிடமே இருக்கிறதே. இனி உங்கள் நற்குணங்கள் போதும் இந்த பூமி சுழன்றிட. எனவே அதை என்னிடம் தந்துவிடு. அதை வைத்து செய்ய வேண்டிய வேலை ஒன்று மீதமிருக்கிறது. அதை முடித்து விட்டு நான் தேவலோகம் சென்றிடுவேன். ம்…என்னிடம் அதைத் தந்துவிடு”

என்று சூரியபகவான் கேட்டதும் நால்வருமாக அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தை அவரிடம் ஒப்படைத்தனர். சூரியதேவனிடம் சேர்ந்ததும் அது இன்னும் பல மடங்காக மிளிர்ந்தது. அதன் ஒளியின் வேகத்தில் அனைவரும் கண்களைத் திறந்து வைக்க முடியாது கண்களை மூடிக்கொண்டனர். சற்று நேரத்தில் கண்களைத் திறந்துப் பார்த்தனர். சூரியன் வானில் மிளிர்ந்துக் கொண்டிருந்தார். அவரின் நான்கு ஒளிக் கதிர்கள் கரங்களாக தோன்றி ஞானானந்தம், கேசவன், முழுமதியாள் மற்றும் வேதாந்தகனை ஆசிர்வதித்து மறைந்தது.

நால்வரும் வீரராகவனுடன் சேர்ந்து அந்த இரண்டு சிப்பாய்களையும் தூக்கிக் கொண்டு பிரயாகாவை நோக்கி நடக்கலானார்கள். பிரயாகா சென்றடைந்ததும் சிப்பாய்களை மருத்துவர் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று அவர்களுக்கான மருத்துவ சிகிச்சையை அளிக்கச் செய்து பின் தலைவர் உட்பட அனைவரிடமும் நடந்ததை விளக்கிக் கூறினர். அதைக் கேட்ட அனைவரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்துப் போனார்கள்.

இதிலிருந்து அனைவரும் நன்றாக புரிந்துக் கொண்டது என்னவென்றால் நல்லவர்களுக்கு என்றும் நல்லதே நடக்கும். சில நேரங்களில் தீயவர்கள் அல்லது தீயது வலுப்பெற்றாலும் அதனால் சிலவற்றை நாம் இழந்தாலும் இறுதியில் வெல்வது நல்லவையே! நல்லவர்களே! இடையில் ஏற்படும் மாற்றங்கள், இழப்புகள் அனைத்தும் அவரவர் விதிப்படி நடப்பவையாகும். விதி வலியது! அதை வென்றிட எவராலும் முடியாது!

இவை அனைத்தையும் வைகுண்டத்து பாற்கடலில் ஆதிசேஷன் மீது சயணம் கொண்டப்படி பார்த்துக் கொண்டிருந்த திருமால் புன்னகைத்தார். அப்போது அங்கு வந்த நாரதர் அவரிடம்

“நாராயண, நாராயண…எம்பெருமானே வணக்கம். தங்களின் புன்னகைக்கு பொருள் என்னவோ? நான் அறியேன் ஆனால் ஏதோ ஒரு பெரிய விஷயம் நடந்தேறியுள்ளது என்பது மட்டும் புரிகிறது”

“என்ன நாரதா உனக்கு உன் பெருமானின் புன்னகைக்கு பொருள் தெரியவில்லையா? நம்பிவிட்டேன் நம்பிவிட்டேன்”

“தேவி! எதற்கு என்னுடன் இந்த கேள்வி பதில் விளையாட்டு?”

“ஆமாம் நாரதா விளையாட்டு தான் ஆனால் நீங்கள் இருவரும் விளையாடிய விளையாட்டல்ல. இது அசுரர்களுக்கும் தேவர்களுக்குமான பரமபத விளையாட்டு.”

“புரியவில்லையே சற்று விளக்கிக் கூறினால் தெளிவாக புரிந்துக் கொள்ள ஏதுவாக இருக்கும்.”

“நாரதா உனக்கா புரியவில்லை?”

“பெருமானே நீங்கள் கூறி நான் கேட்டிடவே விரும்புகிறேன்”

“ம்…ஆகட்டும். ஒரு சமயம் முரன் என்ற அசுரன் ஈரேழு லோகங்களையும் ஆட்டிப்படைத்தப் போது அவன் திருந்துவதற்கு ஓர் வாய்ப்பளித்தும் திருந்தாதிருந்தவனை என்னுளிருந்து வந்த ஏகாசி கொன்று வீழ்த்தினாள் ஞாபகம் இருக்கிறதா?”

“ஆம் நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிறது பெருமானே. அதற்காக தானே ஏகாதசி விரதம் என்று ஒன்று வந்தது. அதுவும் மார்கழி மாத ஏகாதசியில் விரதமிருந்து வழிபட்டால் நீங்கள் வேண்டியதனைத்தையும் தந்தருள்வீர்களே. அதுமட்டுமா வைகுண்ட பதிவியும் தந்தருள்வீரே! இவ்வனைத்துக்கும் காரணமே அந்த ஏகாதசி தானே”

“ம்…சரியாகச் சொன்னாய் நாரதா. அந்த முரன் வம்சத்தில் வந்தவன் தான் இந்த மஹாபலி என்ற அசுரனும் என்பது உனக்கு நன்றாக தெரிந்ததே”

“அந்த பாற்கடலைக் கடைந்து அமிர்தம் எடுக்க உதவிய அசுரனா?”

“ஆம் அவனே தான். அமிர்தத்தை அந்த அசுரர்களுக்கும் சரி பங்குக் கொடுத்திருந்தால் என்ன நேர்ந்திருக்கும்?”

“நாராயண!! நாராயண! இந்த அண்டசராசரமுமே தீமையால் சூழப்பட்டு எந்த உயிரினமும் வாழத் தகுதியின்றி ஆகியிருக்கும். நீதிநெறி எல்லாம் இருக்கும் இடம் தெரியாது அழிந்துப் போயிருக்கும். அப்படி ஒரு நிலையை நினைத்துப் பார்த்தாலே ஏதோ போல் இருக்கிறது!”

“அப்படி ஏதும் நடந்துவிடக்கூடாதென்பதால் தான் அவனை தேவர்கள் அழிக்க முற்பட்ட போது அவர்களை நான் தடுக்காதிருந்தேன்.”

“அதுதான் இந்திரனும் மற்ற தேவர்களுமாக அவனையும் அவனின் இனத்தையும் அழித்துவிட்டனரே!”

“இல்லை நாரதா. அதுதான் இல்லை. இந்திரன் எந்த வேலையை முழுமையாக செய்துள்ளான் கூறு.”

“ம்…அது வந்து…”

“என்ன நாரதா ம்…என்ற இழுவை…இந்திரனின் அறைகுறை செயலால் மஹாபலியின் மகனான மதிநாகசுரனும் அவனுடன் இன்னும் ஒரு ஒன்பது பேரும் தப்பித்துச் சென்றனர்.”

“ம்…அவர்களை தப்பிக்க வைத்ததே தாங்கள் தானே சுவாமி”

“அதற்கும் காரணம் இருக்கிறது லட்சுமி.
அந்த மதிநாகசுரனின் தந்தை மஹாபலி நமக்கு அமிர்தம் கிடைக்கச் செய்த உதவிக்காக அவனைப் பலமுறை காப்பாற்றி வந்தேன். அவன் திருந்துவதற்கு பல சந்தர்ப்பங்களை வழங்கினேன். ஆனால் எந்த பிரயோஜனமுமின்றிப் போனதில் இன்று சூரியதேவன் அவனையும் கொன்று விட்டான். என்ன தான் உயிரை ஏழு கடல் ஏழு மலைத் தாண்டி ஒளித்து வைத்திருந்தாலும் அதை எடுக்க வேண்டிய நேரமும் காலமும் வந்தால் அது நம்மைவிட்டு போகத்தானே செய்யும். அதுபோல என்ன தான் நான் மதிநாகசுரனைக் காப்பாற்ற முயன்று அவனுக்கு பல வாய்ப்புகளை அளித்திருந்தாலும் அவனின் குணம் மாறாததால் அவன் முடிவு வந்தது. அதை நினைத்தேன் புன்னகைத்தேன். வேறொன்றுமில்லை”

“இப்போது அந்த மதிநாகசுரனின் இனத்தவர்கள் மீதமிருக்கிறார்களே அவர்கள் என்ன ஆவார்கள்?”

“நாரதா அவர்களுக்கும் திருந்தி வாழ வாய்ப்பளிப்போம். ஏனெனில் இந்த பூமியில் ஜனிக்கும் அனைத்து உயிர்களுக்கும் வாழ உரிமையுள்ளது. ஆனால் எப்படி வாழ்கிறார்கள் அல்லது வாழ்கிறது என்பதைப் பொருத்தே வாழும் காலம் குறிக்கப் படுகிறது. ஒருவன் கெட்டவனாகவே இருந்தாலும் அவன் திருந்துவதற்கான வாய்ப்பை பல முறை வழங்குவது தான் கடவுள்களின் வேலை இல்லையா. அப்படியும் அவன் திருந்தவில்லை என்றால் முதலில் சில சங்கடங்களை எதிர்கொள்ள வேண்டிவரும், சில இழப்புகளை ஏற்க வேண்டிவரும், வாக்குவாதம், விவாதம் போன்றவற்றை எதிர்கொள்ள வேண்டிவரும், அதில் தோல்வியடையவும் வேண்டிவரும். இத்தனை பார்த்தும் பட்டும் திருந்தவில்லை என்றால் மரணம் வரும் அதுவும் எளிதாக வங்துவிடாது. அவன் செய்த தவறுகளும் அதற்கு நான் கொடுத்த வாய்ப்புகளில் திருந்தாததும் சேர்ந்து அவனை வாட்டி வதக்கிவிட்டுத் தான் மரணம் நேரும். அது தான் இப்போது அந்த மதிநாகசுரனுக்கும் நேர்ந்துள்ளது.”

“இதை ஏன் தாங்கள் செய்ய வேண்டும் பெருமானே? பேசாமல் என் தந்தையிடம் சொல்லி நல்லவர்களை மட்டும் படைத்திடச் செய்தால் பூலோகம் நன்றாக இருக்குமல்லவா?”

“ஹா!ஹா!ஹா! நாரதா இனிப்பின் சுவை கசப்பை உட்கொண்டால் தான் தெரியும் இல்லையா. அதுபோல பூலோகத்தை சமநிலையில் வைக்கத்தான் இது போன்ற சில படைப்புகளையும் படைக்கிறார் பிரம்ம தேவன். வாழ்க்கை ஒரு பரமபதம் ஆட்டம் போலதான் நாரதா. அதில் சில பாம்புகளான தீயவைகளும், தீயவர்களும், ஏணியைப் போல நல்லவைகளும் நல்லவர்களும் இருப்பார்கள். அதில் ஒரு மனிதனுக்கு எது அமைகிறது என்பதை அவன் விதி தான் தீர்மானிக்கிறது. ஆனால் தீயதை, தீயவர்களை ஒரு எல்லைக்கு மேல் சென்றிடாமல் பாதுக்காப்பதே என் வேலை. அப்படியே எல்லையைத் தாண்டினாலும் அவர்களை தண்டிப்பதோ அல்லது அழிப்பதோ ஈசனின் செயலாகும். நாங்கள் மூவரும் அவரவர் வேலைகளை அவரவர் சரிவர செய்து வருகிறோம். இதே போல பூலோகத்திலும் இயுந்தார்களே என்றால் வாழும் நாள் வரை நிம்மதியாக சந்தோஷமாக வாழ்வில் அனைத்து வளங்களுடன் நன்றாக வாழலாம். அது போல ஓடி அசுரகிரி வனத்தில் இருக்கும் அசுரர்கள் திருந்தி மனிதர்களோடு மனிதர்களாக வாழ ஆரம்பிப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் தான் அவர்களுக்கான வாய்ப்பை அளித்துள்ளேன். அதை காலமும் நேரமும் தான் முடிவு செய்ய வேண்டும். பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.”

“நாராயண! நாராயண! அசுரன் முரன் உடனான பரமபத ஆட்டம் முடிவடைந்ததும் மஹாபலியுடனான ஆட்டம் துவங்கியது. அது முடிந்ததும் மதிநாகசுரனுடனான பரமபத ஆட்டம் ஆரம்பமானது. அதுவும் நல்லபடியாக முடிவுற்றது. மானிடர்கள் சற்று ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு வாழ ஆரம்பிப்பார்கள். மீதமுள்ள அசுரர்கள் திருந்தி வாழ்ந்தால் நல்லது இல்லையேல் அடுத்தப் பரமபத ஆட்டம் ஆரம்பமாகும்.”

“ஆரம்பம் ஆகுமா! நாரதா ஆரம்பம் ஆகிவிட்டது. ஆம் மீதமிருக்கும் அசுரர்களில் சிலர் திருந்திட வாய்பிருக்கிறது. ஆனால் பலர் அவர்களின் பிறவி குணத்தால் மாறாது ஆட்டத்தை தொடர்ந்திடுவர். தோல்வியைத் தழுவிடுவர். இறுதியில் மரணத்திடம் தஞ்சமடைந்திடுவர்.”

“நாராயண! நாராயண! அப்படி என்றால் சூரியதேவன் அவர்களை இப்போது அழிக்க மாட்டாரா?”

“இருளரசி கொஞ்ச காலம் அசுரர்களிடம் சிக்கியிருந்தாள். அது அவளின் விதி. அவள் முன்ஜென்ம கர்ம வினை. அவளை விடுவிப்பதற்கான காலமும் நேரமும் கூடி வந்ததும் சூரியதேவன் அவ்வாறு செய்து அவளை விடுவித்தான். அசுரர்களானாலும் எள்ளவாவது நல்ல குணம் என்றொன்றிருந்தால் சூரியதேவனின் ஒளிக்கதிர்கள் அவர்களை ஒன்றும் செய்திடாது. மீதமிருக்கும் மந்தாகிஷி, மந்திராசுரன், கோபரக்கன், யாகம்யாழி ஆகியோருக்குள் கடுகளவு நற்குணங்கள் உள்ளது ஆகையால் அவர்கள் சுதந்திரமாக வெளியில் வந்து வாழலாம். அதே போல அவர்களின் வாரிசுகள் அனைவரும் இளவயதுக் காரர்கள். அவர்கள் வாழ்வதற்கு வாய்ப்பளித்தாக வேண்டும் என்பதால் அவர்களும் சுதந்திரமாக வாழலாம்.”

“நாராயண! நாராயண!”

தீயவர்களானாலும் நல்லவர்களானாலும் வாழ்வதற்கான வாய்ப்பை அனைவருக்கும் ஒரே மாதியாகத் தான் வழங்குகிறார் கடவுள். மதிநாகசுரனுக்கு திருந்துவதற்கான வாய்ப்பை பல முறை அளித்தும் அவன் திருந்தாது பழியுணர்ச்சியில் வாழ்ந்து வீழ்ந்தான். நீர்த்துளி பதக்கம் கொண்ட நால்வருக்கும் அவர்கள் குணம் மாறுகிறார்களா என்றும் பல முறை சோதித்துள்ளார். எந்த நிலையிலும் நாம் நமது நல்ல குணங்களை விட்டுவிடாதிருந்தால் இன்றில்லை என்றாலும் என்றாவது அதற்கான பலன் நிச்சயம் கிடைத்திடும். அதேபோல தீய வழிகளில் பயணித்தோமே என்றால் அதற்கான பலனையும் ஏற்றுக் கொண்டாக வேண்டிவரும்.

இவ்வாறே நல்லவர்களும், தீயவர்களும் ஒன்றென கலந்துவிட்டனர் இவ்வுலகில்! இதில் கிடைத்த வாய்ப்பை நல்ல முறையில் பயன்படுத்தி சில தீயவர்கள் நல்லவர்களாகவும், நேர்ந்த சோதனைகளில் குணம் தடுமாறி சில நல்லவர்கள் தீயவர்களாகவும் மாறி மாறி வாழ்ந்து வருகின்றனர். அப்படி பல சோதனைகளிலும் நிலை தடுமாறாது என்றும் நல்லவர்களாகவே வாழ்பவர்களால் தான் இன்னமும் இந்த பூமி சுழன்றுக் கொன்றிருக்கிறது.

அசுரர்களுக்கும் தேவர்களுக்குமான இந்த பரமபதம் ஆட்டம் முடிவுற்றது. ஆனால் மனிதர்களுக்கிடையே மனிதர்களைப் போலவே இருக்கும் அசுரர் இனத்தின் வம்சாவழியினரில் சிலர் திருந்தியிருந்தாலும் பலரின் பிறவி குணமானது இன்றும் பல இடங்களில் பல நேரங்களில் வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தால் இது முடிவில்லா ஆட்டம் தான் என்ற முடிவுக்கு வரமுடிகிறது. ஆட்டக்காரர்கள் தான் காலத்துக்கும் நேரத்துக்கும் ஏற்றார் போல மாறுகின்றனரே தவிர ஆட்டம் தொடர்ந்து ஆடப்பட்டு வருகிறது.

♥️முற்றும்♥️
🙏நன்றி🙏

சூரியதேவன் சொல்லியும் அசையாதிருந்தவர்களிடம் மீண்டும் அவர்

“அந்த அசுரர்கள் இருள் சூழச்செய்த இடங்களில் எல்லாம் எப்போது எனது ஒளிக் கதிர்கள் ஊடுருவிச் சென்றதோ அன்று முதல் அந்த இடம் பாதுக்காப்பான இடமாகவும், அசுரர்கள் நுழையக் கூட அஞ்சும் இடமாகவும் மாறிவிடும். ஆகையால் நீங்கள் முன்னோக்கி நகர்ந்திடுங்கள். இன்னும் நிறைய இடங்களை புத்துயிர் பெறச் செய்திட வேண்டும்.”

“சூரிய தேவா நீங்கள் சொல்வதை நாங்கள் நம்புகிறோம் ஆனால் எனக்கு ஒரே ஒரு சந்தேகம்…அதைக் கேட்கலாமா”

“ம்…என்ன அது கேசவா?”

“இதை நீங்கள் ஏன் முன்பே செய்யவில்லை? நீங்கள் உங்களின் ஒளிக் கதிர்களை முன்பே எல்லா இடங்களிலும் பரவிட்டிருந்தால் இந்த நிலை ஏற்பட்டிருக்காதல்லவா!”

“கேசவா அப்போது அசுரர்கள் கை ஓங்கியிருந்தது. அதனால் எனது கை கட்டப்பட்டிருந்தது. ஆனால் இப்போது உங்கள் நால்வரால் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்க இதழ்கள் இணைந்தன அந்த அசுரர்களின் அழிவும் நெருங்கிக் கொண்டிருக்கின்றது. எனது பலம் என்னுடையதானது. அதாவது இத்தனை நாட்களாக அசுரர்கள் என்னும் பாம்புகளால் வெட்டப்பட்டுக்கொண்டிருந்தேன் ஆனால் இப்போது அவர்களை வெட்டப் புறப்பட்டு விட்டேன்.”

“கடவுளாகிய நீங்களுமா இப்படி கட்டிப்போடப்படுவீர்கள்?”

“விதி வலியது வேதாந்தகா! கடவுளே ஆனாலும் சில நேரங்களில் தீயவைகளின் தாக்குதல்களினால் இவ்வாறு நடக்க நேர்ந்திடும். இவையனைத்தையும் ஆட்டுவிக்கும் அந்த மும்மூர்த்திகளுக்கு தெரியாதா என்ன? சரி சரி நம்மிடம் நேரம் மிகக்குறைவாக உள்ளது சீக்கிரம் வாருங்கள்”

“ஆகட்டும் சூரியதேவா!”

என்று அனைவருமாக அடுத்து மாயாபுரியை சென்றடைந்தனர். அங்கும் கதிரன் அவர் ஒளிக்கதிர்களை பரவவிட முயற்சித்த போது சற்று கடினமாக இருந்ததை உணர்ந்த அவர் நால்வரிடமும்

“உங்களிடம் அந்த பதக்கம் இருகிறது தானே!”

“ஆங் இருக்கிறதே. நம் முழுமதியாள் கழுற்றில் இருக்கிறதே. இல்லையா மதி”

“ஆமாம் ஞானானந்தம் அண்ண. இதோ”

என்று அவள் எடுத்து வெளியேக் காட்டியதும் சூரியன் அந்த பதக்கத்தில் தனது ஒளிக்கதிர்களைப் பாய்ச்சினார் அதன் பிரதிபலிப்பில் சற்று தூரம் வரை ஒளிப் பரவியது. ஆனாலும் ஓர் குறிப்பிட்ட இடத்திற்கு மேல் செல்ல முடியாது ஒளிக்கதிர்களின் வீரியம் குறைய ஆரம்பித்தது. அதற்கான காரணத்தை பரந்தாமனின் துணையுடன் அறிந்துக் கொண்டார் கதிரவன். அங்கு நடந்ததைப் பார்த்த நால்வரும் திகைத்துப் போயினர். அப்போது கேசவன் சூரிய பகவானிடம்

“சூரிய தேவா இது என்ன சோதனை? ஏன் அந்த இடத்திற்கு மேல் தங்களால் செல்ல முடியவில்லை?”

“அது ஒன்றுமில்லை கேசவன். அங்கே தான் அந்த அசுரர்களின் அடுத்த தலைவனாகப் போகிறவன் ஒரு சக்தியை பெற தவம் மேற்கொண்டுள்ளான். அவன் பெயர் பாற்கடையான் என்பதாகும்.”

“அப்படி என்றால் நம்மால் ஒன்றும் செய்திட முடியாதா?”

“முடியும். இதுவரை நான் முன்னே சென்றேன் நீங்கள் பின்னே வந்தீர்கள் ஆனால் இனி இங்கிருந்து நீங்கள் உங்கள் பதக்கத்துடன் முன்னே செல்லுங்கள் நான் உங்களை தொடர்ந்து வருகிறேன்”

“ஏன் அப்படி என்று நான் தெரிந்துக் கொள்ளலாமா?”

“வேதாந்தகா சொல்வதைக் கேள். உனக்கே எல்லாம் புரியும்”

“ஆகட்டும் சூரியதேவா. மதி வா நாம் முன்னே செல்லலாம்”

நால்வரும் முன்னே செல்லச் செல்ல ஓர் பயங்கரமான குரல் ஓம்… ஓம்… என்று ஒலித்ததைக் கேட்டனர். அப்போது மழுமதியாள் சற்று நின்று அந்த குரல் வரும் திசையைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அப்போது வேதாந்தகன்

“மதி ஏன் நின்றாய்? அங்கே என்ன பார்க்கிறாய்?”

“அங்கே பாருங்கள் வேதா. ஒரு ராட்சதன் தவம் மேற்கொண்டிருப்பதை!.”

“ஆமாம்!! நம்மிடம் இந்த நீர்த்துளிப் பதக்கமிருந்தும் அந்த ராட்சதன் எப்படி இன்னும் தவம் மேற்கொள்கிறான்?”

“அதற்கு காரணம் இருக்கிறது வேதாந்தகா”

“அப்படியா? அது என்ன காரணம்? இந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் எந்த ராட்சதர்களையும் அழித்துவிடாதோ!”

“ம்…அழிக்கும் வல்லமைப் பெற்றது தான் ஆனால் அங்கே இருப்பவன் சற்று நல்ல குணங்களும் உடையவன் ஆகையால் தான் அந்த பதக்கம் இதோ இந்த தூரத்திலிருந்தும் அதன் வேலையை செய்யவில்லை.”

“அப்படியென்றால் நாம் அனைவரும் அவ்வளவு தானா? இந்த ராட்சதனிடம் மாட்டிக்கொள்ளப் போகிறோமா?”

“ஏய் சிப்பாய்களா சற்று அமைதியாக இருங்கள். ஏன் இப்படி பொலம்பிக்கொண்டிருக்கிறீர்கள்? நம்முடன் இருக்கும் ஒரு பெண்ணான நமது மழுமதியாளைப் பாருங்கள். எவ்வளவு தைரியத்துடனும், துணிச்சலுடனும் இருக்கிறாள். ஊருக்குத் திரும்பிச் சென்றதும் உங்கள் இருவரையும் வேலையிலிருந்து தூக்கிவிட்டு முழுமதியாளை உங்கள் இருவருக்குப் பதில் நமது படையில் சேர்த்திட வேண்டியது தான்.”

“சரி வீரராகவர் அவர்களே அதைப் பற்றி பிறகு தீர்மானித்துக் கொள்ளலாம். இப்போது அந்த ராட்சதனுடன் நாம் சண்டையிட வேண்டும். அதற்கு தயாராகுங்கள்.”

“ம்…நாங்கள் மூவரும் தயார் நிலையில் உள்ளோம். நீங்கள் நால்வரும் அந்த ராட்சதன் முன் சென்று அவனை தியானத்திலிருந்து வெளிவரச் செய்யுங்கள். பின் நாங்கள் வந்து அவனைத் தாக்குகிறோம்”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே…ம்‌..வாருங்கள் நாம் நால்வரும் முன்னே சென்று அவனை திசைத்திருப்புவோம்.”

என்று நால்வரும் பாற்கடையான் முன் சென்றதும். அந்த பதக்கத்தின் தாக்கத்தால் பாற்கடையான் சட்டென கண் விழித்தான். அவனின் ஈசத்துவ தவம் கலைக்கப்பட்டது. விதி வலியது!!!!

அவன் முன் நின்றிருந்த நால்வரையும் ஆக்ரோஷமாக பார்த்தான். அவர்களைப் பிடிக்க கைகளை நீட்டினான். சட்டென தளபதி வீரராகவனும் இண்டு சிப்பாய்களும் அவன் முன் வந்து குதித்தனர். அவர்களைக் கண்டதும் பாற்கடையான் தான் பிடித்துக் கொண்டிருந்த கேசவனையும் ஞானானந்தத்தையும் கீழே போட்டுவிட்டு வீரராகவனையும் இரண்டு சிப்பாயாகளையும் பிடித்துத் தூக்கிப்பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில் கேசவன் முழுமதியாளிடம்

“மதி…மதி…அவன் கால்களை பிடித்து தரையில் விழவைக்க வேண்டும் வா…”

என்று கத்திச் சொன்னதும் பாற்கடையான் சிப்பாய்களையும், வீரராகவனையும் கீழே போட்டுவிட்டு சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டே

“தந்தையே தந்தையே!! நீங்களா!!”

என்று தேடினான். அந்த நேரம் பார்த்து கேசவனும் மழுமதியாளும் அவனின் கால்களை இழுத்து அவனைத் தரையில் விழச்செய்தனர். அவன் விழும் போது தனது வலது புறமிருந்த முழுமதியாளை தன் வலது கையால் பிடித்துத் தூக்கிக் கொண்டே விழுந்ததில் முழுமதியாளின் பதக்கச் சங்கிலி அவள் கழுத்திலிருந்து நழுவிச் சென்ளு அவன் மேல் விழுந்தது. அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் பாற்கடையான் மீதுப் பட்டதும் அவன் சாம்பலானான்.

அவன் சாம்பலான அடுத்த நொடியில் சூரியதேவன் தனது ஒளிக் கதிர்களை மாயாபுரி முழுவதுமாக பரவவிட்டதில்
தீய இருள் சூழ்ந்திருந்த மாயாபுரியும் கொசம்பியைப் போலவே புத்துயிர் பெற்றது.

அசுரர்கள் பாற்கடையான் ஈசத்துவம் சக்திப் பெற சென்றிருப்பதாக எண்ணிக்கொண்டிருந்தனர். ஆனால் உண்மையில் அவர்கள் இனத்தில் இன்னுமொரு நபர் குறைந்து விட்டார் என்பது கூட தெரியாதிருந்தனர்.

அடுத்து வட்ஸாவிற்கு செல்ல எழுவரும் ஆயத்தம் ஆகினர்.

வட்ஸாவில் இருந்த அசுரர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து ஆலோசனை நடத்தினர். அதில் மந்திராசுரன் அனைவரிடமும்

“நாம் இனியும் இந்த வட்ஸாவில் இருக்க வேண்டாம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. நீங்கள் எல்லோரும் என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

“ஏன் இப்படி ஒரு திடீர் முடிவு எடுத்துள்ளாய் மந்திரா?”

“மதி நாம் இங்கிருந்து என்ன செய்யப் போகிறோம்? நமது பாற்கடையான் வரும்வரை நாம் நம்மை பாதுக்காத்துக் கொள்ள வேண்டாமா?”

“ஏன் நமக்கென்ன நேர்ந்திடும் என்று எண்ணுகிறாய்?”

“மதி ஏதோ மனதில் பட்டதைச் சொன்னேன். என்னமோ தெரியவில்லை இன்று என் மனதில் ஒரு வகை சங்கடம் தோன்றுகிறது.”

“அப்படியா சொல்கிறாய் மந்திரா!! சரி…நம் மந்திரா கூறியதற்கு நீங்கள் அனைவரும் என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

“ஆனால் பாற்கடையான் ஈசத்துவம் பெற்று நம்மைத் தேடி இங்கு தானே வருவான். அந்த நேரத்தில் நாம் இங்கில்லை என்றால் எப்படி?”

“யாழி அவன் ஈசத்துவம் பெற்றால் அவன் நாம் எங்கு இருந்தாலும் தெரிந்துக் கொண்டு வந்து விடுவான். அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்படத் தேவையில்லை”

“சரி நாம் எங்கு செல்வோம்?”

“கோபரக்கா நாம் மீண்டும் நமது அசுரகிரிவனத்திற்கே சென்றுவிடலாம்.”

“ஆகட்டும் ஆசானே. நாங்கள் அந்த இடத்தைப் பற்றி காற்கோடையன் ஆசான் சொல்லித்தான் கேட்டுள்ளோம். எங்களுக்கும் நமது ஊரைப் பார்க்க ஆசையாக உள்ளது. எங்கள் அனைவருக்கும் இதில் சம்மதமே! என்ன சொல்கிறீர்கள் சகோதர சகோதரிகளே?”

“நாதவேழிரி சொல்வது சரிதான். அதை நானும் ஆமோதிக்கிறேன்”

“மதி நீ என்ன சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்?”

“மந்திரா நாம் இவ்வளவு தூரம் வந்தும், நமது இனத்தவர்களைப் பறிக்கொடுத்தும் அந்த தேவேந்திரனை நெருங்க முடியாது மீண்டும் நமது இருப்பிடத்திற்கே செல்லும் படியாகிவிட்டதே!! அதை நினைத்தால் எனக்கு கோபம், வருத்தம் என மாறி மாறி வந்து என்னைக் கொல்கிறது.‌ இன்னும் ஒரு முறை முயற்சிக்கலாமா என்றும் தோன்றுகிறது.”

“மதி உன் மனநிலை எனக்கு நன்கு புரிகிறது ஆனால் சற்றே யோசித்துப் பார்…நம்மிடம் முன்பைப் போல படைபலம் இல்லை. நாமும் மனதளவில் பாதிக்கப்பட்டுள்ளோம். இந்த நிலையில் எப்படி மீண்டும் முயற்சிப்பது? அப்படியே முயற்சித்தாலும் நாம் நமது இனத்தவரை மீண்டும் பறிகொடுக்க வேண்டிவரும். ஆகையால் நாம் இப்போது சற்று பின்வாங்குவதில் எந்த தவறுமில்லை. இதில் அவமானப்படுவதற்கும் ஒன்றுமில்லை. ஏனெனில் நாம் முயற்சிக்காமல் நமது ஊருக்குத் திரும்பிச் செல்லவில்லையே!! நம்மால் முடிந்தவரை முயற்சித்தோம் ஆனால் முடியாமல் போனது அவ்வளவு தானே!”

“எல்லாம் என்னால் தானே நடந்தது.”

“அது எப்படி உன் மீது மட்டும் பழிப் போட்டுக் கொள்கிறாய். இங்கு உன்னால் என்னால் என்றெல்லாம் கிடையவே கிடையாது மதி…நடந்தவை அனைத்திற்கும் நாம் அனைவரும் பொறுப்பேற்றுக் கொள்ள வேண்டும். உன்னால் என்னால் என பிரித்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தோமே என்றால் பின் நமக்குள் இருக்கும் ஒற்றுமை குலைந்துவிடும். அது பேராபத்தில் தள்ளிவிடும்.”

“அதற்கில்லை மந்திரா…நமது ஆசான் சொன்ன போதே நான் சற்று செவிசாய்த்து அந்த ஈசத்துவத்தை அடைந்திருக்க வேண்டும். அது மட்டும் செய்திருந்தால் இப்போது நம் நிலமையே மாறி இருக்கும் இல்லையா!! மற்ற சித்துக்கள் எல்லாம் எனக்கு அத்துப்படி அதுவே அந்த தேவர்களை அழிக்கப் போதுமானது என்ற எனது அகங்காரத்தால் தானே இன்று நமக்கு இந்த நிலைமை. அதனால் தான் அவ்வாறு கூறினேன்.”

“நடந்தவைகள் நடந்தவைகளாகவே இருக்கட்டும் மதி. இனி நடக்க வேண்டியவைகளைப் பற்றி மட்டும் நாம் அனைவரும் சிந்திப்போம் செயல்படுவோம். நீ ஈசத்துவம் பெறவில்லை என்றால் அதற்கு ஏதாவது காரணம் இருக்கும். அது உன் மகன் தான் பெற வேண்டும் என்றிருந்தால் அதற்கு நீ என்ன செய்வாய்? உன் மகன் பாற்கடையான் தான் நம் இனத்தைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று இருந்தால் அதற்கு நாம் என்ன செய்யமுடியும். உண்மையைச் சொல்லப்போனால் அதற்கு நீ பெருமைக் கொள்ள வேண்டுமே அன்றி இப்படி வருத்தப் படக்கூடாது.”

“ம்…அதுவும் உண்மைத் தான் மந்திரா. என் மகனாவது ஈசத்துவத்தைப் பெற்று வந்து இந்த அண்டசராசரத்தையும் ஆள வேண்டும். அப்போது தான் நான் நிம்மதியடைவேன். நமது ஆசானின் ஆன்மாவும் அப்போது தான் சாந்தி அடையும்.”

“சரி சரி எல்லோரும் புறப்படுங்கள் நாம் அசுரகிரிவனம் சென்றிடுவோம்.”

“சரி மந்திரா. நாம் எப்படி செல்வோம்? முன்பு நானும் சிம்பாசுரனும் இருந்தோம் அனைவரையும் அங்கிருந்து இங்கு அழைத்து வர முடிந்தது. ஆனால் இப்போது எப்படி அது சாத்தியமாகும்?”

“கவலை எதற்கு மதிநாகசுரா? நமது இளஞ் சிங்கங்கள் இருக்கின்றனரே! அவர்கள் அனைவரும் அனைத்து சித்துக்களிலும் கைதேர்ந்தவர் ஆவர். ஆம் பாதி வித்தையை நமது ஆசானிடமும் மீதியை என்னிடம் கற்றக் கொண்டுள்ளனர். ஆகையால் நமக்கு பெரும் உதவியாக அவர்கள் இருப்பார்கள்.”

“பலே பலே!! இதை நான் எப்படி மறந்தேன்? ஆகட்டும் அனைவரும் அசுரகிரி வனம் சென்றிடுவோம். நீண்ட பயணத்திற்கு அனைவரும் தயாராகிடுங்கள். இடையில் கலிங்கா அல்லது ஓதராவில் சற்று இளைப்பாறலாம்.”

“போன முறை நாம் அங்கிருந்து இங்கு வந்தபோது முழு படைபலத்துடனும், நமது அனைத்து இனத்தவருடனும் இங்கு வந்தோம்…ஆனால் இப்போது எஞ்சியிருக்கும் நாம் பதினைந்து பேர் மட்டுமே அசுரகிரிவனம் செல்லப் போகிறோம்.”

“கவலை வேண்டாம் மந்தாகிஷி. இப்போது பதினைந்து ஆனால் பாற்கடையான் ஈசத்துவம் பெற்று வந்ததும் இந்த அண்டசராசரமுமே நமது இனத்தவர் நிறைந்திருப்பர்.”

என்று பேசி முடிவெடுத்து எஞ்சியிருந்த அசுரர்கள் அனைவருமாக வட்ஸாவை விட்டு வெளியேறி அவர்களின் இருப்பிடமான அசுரகிரிவனத்தை நோக்கிப் பயணிக்க ஆரம்பித்தனர்.

அசுரர்கள் அவர்களின் இருப்பிடத்திலிருந்து வெளியே வந்தனர். தூரத்தில் ஓர் ஒளித் தெரிந்ததைப் பார்த்தனர். அதைப் பார்த்ததும் மந்திராசுரன்

“இது எப்படி சாத்தியம்? மதி உடனே நாம் இங்கிருந்து சென்றிட வேண்டும். இல்லையேல் நாம் இங்கேயே அழிந்து விடுவோம். ம்…அனைவரும் புறப்படுங்கள்”

“அது என்ன ஒளி மந்திரா அண்ணா? இதுவரை நாம் பார்த்தே இல்லையே! அது ஜொலிக்கிறதே.”

“யாழி அது நமக்கு நல்லதல்ல. அதைப் பற்றி நான் நமது இருப்பிடத்திற்கு சென்றதும் விளக்குகிறேன். இப்போது பேசாமல் வா”

“மந்திரா அப்படியென்றால் நமது பாற்கடையானுக்கு ஏதாவது நேர்ந்திருக்குமா? இவன் எப்படி நாம் மாற்றிய …நமது இடங்களுக்குள் நுழைந்தான்? இவனை…”

“மதி இது நமக்கான நேரமல்ல. நாம் அப்போது பொறுமைக் காக்க வேண்டும் இல்லையேல் நாம் அனைவரும் அழிய நேரிடும். ம்…வா செல்வோம்”

“நமது பாற்கடையானுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்று நாம் அறிந்துக் கொள்ளாது எப்படி இங்கிருந்து செல்வது மந்திரா? இல்லை நான் வரமாட்டேன் அந்த கதிரவன் எனக்கு பதில் அளித்தாக வேண்டும். அவனை விடமாட்டேன். நீங்கள் அனைவரும் அசுரகிரிவனம் சென்றிடுங்கள் நான் இந்த கதிரவனை அழித்துவிட்டு பாற்கடையானுடன் வருகிறேன்.”

“மதி எனக்கென்னவோ அது சரியாக படவில்லை. தயவுசெய்து எங்களுடன் வந்துவிடு.”

“மந்திரா…ம்…அனைவரையும் அழைத்துக் கொண்டுப் புறப்படு. அவனின் வெட்பத்தை இவர்களால் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. சீக்கிரம். நான் அசுரகிரிவனம் வந்தால் இவர்களை அழித்துவிட்டு தான் வருவேன்.

என்று மந்திராசுரனுடன் மற்ற அனைவரையும் அசுரகிரிவனத்திற்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டு சூரியதேவனை எதிர்கொள்ள தயாராக காத்திருந்தான் மதிநாகசுரன்.

தொடரும்…

மதிநாகசுரன் கூறியதைக் கேட்டு திகைப்பிலிருந்த கோபரக்கன் மற்றும் யாகம்யாழி சுயநினைவுக்கு வந்ததும் மதிநாகசுரனைப் பார்த்து

“மதிநாகசுரரே! தாங்கள் சொல்வது போல் நடந்திருந்தால்…நமது இனத்தில்… இன்னுமொரு உயிர்சேதமா?!”

“தெரியாது கோபரக்கா தெரியாது…இப்போது நமது சிகராசுரனுக்கு நேர்ந்ததைப் பார்த்தப் பின்பு தான் எனக்கு அப்படி தோன்றியது. அதுவுமில்லாமல் நவியாவை நாம் அனைவருமாக எல்லா இடங்களிலும் தேடிப் பார்த்துவிட்டோம். அவளை எங்குமே காணவில்லை. அவள் அப்படி எல்லாம் சொல்லாமல் நம்மை எல்லாம் விட்டு எங்கும் போகமாட்டாள். அவளின் மறைவில் ஏதோ மர்மம் இருக்கிறது. இல்லையேல் சூரிய தேவனுக்கு இரையாகிவிட்டாள் என்று தான் எனக்கு நினைக்கத் தோன்றுகிறது.”

“மதிநாகசுரரே! நீங்கள் சொன்னது போல நமது நவியாகம்ஷியும் சூரிய தேவனின் ஒளிக் கதிர்களுக்கு இரையாகியிருந்தால் அவளின் எலும்புக்கூடு இங்கேயே தானே இருந்திருக்க வேண்டும்? ஏனெனில் இப்போது நமது சிகராசுரனை அந்த சூரிய தேவன் தாக்கியபோதும் அவனின் எலும்புக்கூடு அங்கேயே தானே கிடக்கிறது!”

“சரி யாழி அப்படி நேரவில்லை என்றால் அவள் எங்கே? எங்கு சென்றிருந்தாலும் இன்னேரம் நம்மிருப்பிடம் வந்து சேந்திருப்பாளே!! ஆனால் இல்லை…அதுதான் எனது சந்தேகத்தை இன்னும் ஊர்ஜிதமாக்குகிறது.”

“இப்போது என்ன தான் செய்யப் போகிறோம்?”

“இல்லை அவள் சொல்லாமல் சென்று தவறிழைத்து விட்டாள். இனியும் அவளைத்தேடி நாம் நமது நேரத்தை வீணாக்காமல் அந்த பிரயாகாவைக் கைப்பற்றுவதில் மும்முரமாக இறங்குவோம். அவள் உயிருடனிருந்தால் நம்மைத் தேடி நிச்சயம் வருவாள். அப்படி வரவில்லை என்றால் அவள் உயிருடனில்லை என்று நாம் அர்த்தமெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். வேறு வழியில்லை.”

“ஒரு வேளை நம் நவியா அந்த பிரயாக மக்களால் பிடிப்பட்டிருந்தால்?”

“இல்லை அதற்கு சாத்தியமே இல்லை யாழி”

“அது எப்படி இவ்வளவு உறுதியாக கூறுகிறீர்கள் மதிநாகசுரரே”

“நானோ, மந்திராசுரனோ அல்லது நமது ஆசானோ இன்றி வேறு எவராலும் இருளைப் பரப்ப முடியாது. அதை இப்போது நீங்கள் இருவரும் பார்த்தீர்கள் அல்லவா. அப்படியிருக்கையில் நவியாவை அவர்கள் சிறையெடுத்திருக்க வாய்ப்பேயில்லை. அப்படியே எடுக்க முயன்றிருந்தாலும் அந்த சூரிய தேவன் அவளை சுட்டெரித்திருப்பான். அதனால் தான் அவ்வாறு கூறினேன்”

“ம்…நீங்கள் சொல்வதிலும் அர்த்தம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. சரி இப்போது நாம் என்ன செய்யப்போகிறோம்”

“சூரிய தேவன் தனது ஒளிக்கதிர்களைக் கொண்டு இந்த பாதாளச் சுரங்கத்திற்குள் ஊடுருவ நிச்சயம் முயற்சிப்பான். ஏனெனில் நாம் இதனுள் இருக்கிறோம் என்று அவனுக்கு தெரிந்துவிட்டது. ஆகையால் நாம் முதலில் இங்கிருந்து வேறு இடம் செல்ல வேண்டும்”

“அதுதான் உங்களின் சக்திக் கொண்டு இருளாக்கி விட்டீரே பின்பு எப்படி சூரியன் வர முடியும்? அதுவுமில்லாமல் நமது பிடியிலிருக்கும் அனைத்து ஊர்களிலும் சூரியனால் எட்டிக்கூடப் பார்க்க முடியாது இருக்கிறாரே!”

“அது என்னவோ சரி தான் கோபரக்கா. ஆனால் அவர் ஒரு முறை ஊடுருவி வந்துவிட்டால் அது நமக்கு தான் ஆபத்து. அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் அங்கிருப்பதால் தான் சூரியனின் பலமும் வேகமும் அங்கு அதிகமாக இருக்கிறது. அந்த பதக்கத்தைப் பற்றி ஆசான் நிறையக் கூறியுள்ளார். அது இருக்கும் இடத்தில் அனைத்து தேவர்களும் அனைத்து வலிமைகளும் பெற்று திகழ்வார்களாம். அதனால் தான் அதில் ஏதாவது ஒன்றையாது அழித்திட வேண்டுமென்று ஆசான் நம்மை வலியுறுத்தினார். நம்மால் தான் அதை செய்ய முடியாமல் போனது. அதைத் தவறவிட்டதால் தான் இப்போது தேவையில்லாத சங்கடங்களை சந்திக்க நேரிடுகிறது. இன்னும் என்னென்ன நடக்கவிருக்கிறதோ! அந்த காளிமாதா தான் துணையிருக்க வேண்டும்”

“மதிநாகசுரரே! முன்பு நீங்கள் நடத்திய யாகத்தைப் போலவே இப்போதும் நடத்தினால் என்ன? அதனால் நமது காளி மனம் குளிர்ந்து அந்த பிரயாகாவை அழித்திட நமக்கான மாற்று வழியைத் தர வாய்ப்பிருக்கிறதல்லவா?”

“நல்ல யோசனை யாழி. நாமும் எல்லா ஊர்களையும் கைப்பற்றியதிலிருந்து எந்தவித யாகத்தையும் மேற்கொள்ளவில்லை. அதனால் தான் நாம் நம்முள் இத்தனை உயிர்களை இழந்திருக்கிறோம். சரி வாருங்கள் நாம் திரும்பி வட்ஸாவிற்கேச் சென்று யாகம் மேற்கொண்டு படைபலம் பெருக்கிக் கொண்டு வந்து இந்த பிரயாகாவை அழித்து அதன் மூலம் அந்த தேவர்களையும் துவம்சம் பண்ணுவோம்.”

“ஆகட்டும் மதிநாகசுரரே. அதுபடியே செய்திடுவோம்.”

என்றுக் கூறிக்கொண்டே அங்கிருந்து புறப்பட்டு வட்ஸாவுக்குச் சென்றனர் மதிநாகசுரனும், யாகம்யாழியும் மற்றும் கோபரக்கனும். அங்கே அனைவரிடமும் கூறி ஆரம்பத்தில் காற்கோடையன் மேற்கொண்ட யாகத்தைப் போலவே இம்முறை மந்திராசுரன் தலைமையில் மதிநாகசுரனுடன் சேர்ந்து அவனின் மகன் பாற்கடையானும் செய்யத் துவங்கினான். அந்த சடங்கு சம்பிரதாயங்கள் முடிந்ததும் மந்திராசுரன் பாற்கைடையானை அழைத்து

“பாற்கடையானே நீ தான் எங்களின் அடுத்தத் தலைவனாகப் போகிறவன்‌. நீயும் உன் தந்தையைப் போலவே அனைத்து சித்துக்களிலும் நன்கு தேர்ச்சிப் பெற்றுள்ளாய். அதே நேரம் மதிநாசுரர் செய்த தவறை நீயும் செய்திடாமலிருக்க இன்று இந்த யாகம் முடித்த கையோடு ஈசத்துவம் சித்தியையும் பெற்றிட அனைத்தையும் செய்ய துவங்கு. மதிநாகசுரர் ஆசான் காற்கோடையன் பேச்சைக் கேட்காது தவறிழைத்து விட்டான். ஆனால் நீ அவ்வாறு இருக்க மாட்டாய் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது. மகனே நீ ஈசத்துவத்தை அடைந்தாக வேண்டும். ஏனெனில் அதுதான் நாம் ஆடிக்கொண்டிருக்கும் இந்த பரமபத ஆட்டத்தின் நமது இறுதிப் பகடையாகும். ம்..சென்று ஈசத்துவத்தை வென்று வா மகனே.”

என்று பாற்கடையானை ஆசிர்வதித்து அனுப்பிவைத்தான் மந்திராசுரன். பாற்கடையானும் தனது ஆசானான மந்திராசுரனிடமும், மதிநாகசுரனிடமும் பின் அத்தைகளான யாகம்யாழி மற்றும் மந்தாகிஷியிடமும், மாமாவான கோபரக்கனிடமும் அசிர்வாதம் பெற்றுக்கொண்டு ஈசத்துவத்தை அடைந்திட அதைத் தேடி அதற்கானவைகளை செய்திடச் சென்றான். மற்ற பிள்ளைகளுக்கெல்லாம் கற்றுவித்த வித்தைகளை மேம்படுத்திக்கொள்ள வேண்டியதற்கான பயிற்சிகளைக் கொடுத்தனர் மந்திராசுரன், மதிநாகசுரன், மந்தாகிஷி, யாகம்யாழி மற்றும் கோபரக்கன்.

எந்த பாதாளச் சுரங்கம் வழியாக பிரயாகாவைக் கைப்பற்றி அதன் மூலம் தேவர்களை அழிக்க அசுரர்கள் திட்டமிட்டனரோ அதே சுரங்கம் வழியாக சூரிய பகவான் ஊடுருவிச் செல்ல விடாமல் முயற்சித்துக் கொண்டே இருந்தார். பூலோகத்தில் பிரயாகாவைத் தவிர மற்ற அனைத்து இடங்களிலும் அசுரர்களின் கை ஓங்கியிருக்க அவ்விடமெல்லாம் இருள் சூழ்ந்திருந்தது. அந்த இருளை அகற்ற அந்த பாதாளச் சுரங்கத்தின் சிறு விரிசலை உபயோகித்துக் கொண்டார் சூரிய தேவன். அதன் வழியாக மெல்ல மெல்ல தனது ஒளிக்கதிர்களை செலுத்தி இருளை அகற்றக்கொண்டே வந்தவர் ஒரு கட்டத்திற்கு மீது அந்த பாதாளச் சுரங்கத்திற்குள் செல்ல முடியாது, செய்வதறியாது நின்ற போது அவரின் சிந்தனையில் மிளிர்ந்தது அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம். ஆகவே அந்த நான்கு இதழ்களைக்கொண்ட அந்த பதக்கம் தன்னருகே இருந்தால் தான் அசுரர்களின் இருள் நீக்கி தானும் பிரகாசித்து இவ்வுலகை பிரகாசிக்க வைக்கவும் முடியும் என்பதை உணர்ந்து பரந்தாமனிடம் உதவி கேட்டு அது படியே அந்த பதக்கத்துக்கு உரிமையாளர்களான கேசவன், ஞானானந்தம், வேதாந்தகன் மற்றும் முழுமதியாளை தன்னுடனே பயணிக்க ஏற்பாடு செய்தார். அதாவது மீண்டும் எல்லையிலிருந்த காவலர்களான சுப்பு மற்றும் ரங்கன் ஆகிய இருவர் கண்ணிலும் சிகராசுரனின் எலும்புக்கூடு படும்படிச் செய்தார். உடனே நவியாகம்ஷி எலும்புக்கூடுக்கு நடந்ததைப் போலவே சிகராசுரனின் எலும்புக்கூடுக்கும் நடந்தது ஆனால் இம்முறை ஒரே தடவையில் நடந்தது ஏனெனில் நால்வரும் தங்கள் நீர்த்துளிப் பதக்கத்துடன் தலைவர் மற்றும் தளபதியுடன் அந்த இடத்துக்கு வந்திருந்தனர்.

அதைக் கண்ட தலைவர் தளபதியும் தனது தம்பியுமான வீரராகவனிடம்

“வீரராகவா இப்படியே எல்லையில் அந்த அசுரர்களின் ஒவ்வொரு எலும்புக்கூடாக கிடைத்துக் கொண்டிருக்கிறதே!! இதிலிருந்து உனக்கு ஏதாவது தோன்றுகிறதா?”

“ஒன்று நன்றாக புரிகிறது அண்ணா. அந்த அசுரர்கள் இந்த பாதாளச் சுரங்கத்தை உபயோகிக்கிறார்கள் மேலும் அவர்களால் பாதாளத்தை விட்டு வெளியே வந்தால் தண்ணீரிலிருந்து வெளியே வந்தால் எப்படி மீன்களால் உயிர் வாழ முடியாதோ அது போல இவர்களாலும் முடியவில்லை என்று நினைக்கிறேன் அதுதான் யுதமின்றி ரத்தமின்றி இவ்வாறு எலும்புக்கூடுகளாக கிடக்கின்றனர். மற்றொரு காரணமாக நமது ஊரிலிருக்கும் இந்த நீர்த்துளிப்பதக்கத்தின் தாக்கத்தால் இவ்வாறு ஆகிறார்கள் என்றும் எனக்குத் தோன்றுகிறது.”

“இரண்டும் கூட இருக்கலாம் இல்லையா தலைவரே”

“ஆமாம் கேசவன் சொல்வது போல இரண்டுமே கூட இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது அண்ணா.”

“சரி அப்படி என்றால் நாம் ஒன்று செய்வோம். இந்த நான்கிதழ் நீர்த்துளிப் பதக்கத்துடன் நீங்கள் நால்வரும் இந்த பாதாளச் சுரங்கம் வழியாகவே செல்லுங்கள். உங்கள் காவலுக்கு வீரராகவன் மற்றும் இந்த இரு காவலர்களான சுப்பு மற்றும் ரங்கனை அனுப்புகிறேன். பாதாளத்திற்குள் சென்றிடாது மேலேயே நடந்து சென்று இது போல வேறெங்கு அசுரர்களின் எலும்புக் கூடுகள் இருக்கின்றன என்று தெரிந்து வாருங்கள்.”

“ஆகட்டும் தலைவரே”

“அதுமட்டுமல்ல நீங்கள் மேற்கொள்ளப் போகும் இந்த பயணத்தில் அந்த அசுரர்களை சந்திக்கும் சந்தர்ப்பமும் வரலாம். ஆகையால் ஜாக்கிரதையாக சென்று வாருங்கள். வெற்றி நமதே”

என்று தலைவர் வீரசேகரன் கூறியதும் உடனே வீரராகவனுடன் செயலில் இறங்கினர் நால்வரும். சூரிய பகவானுக்கும் அவர் எதிர்பார்த்ததுப் போலவே நடந்ததில் மகிழ்ச்சியானார். அந்த நான்கிதழ் பதக்கத்துடன் பாதாளச் சுரங்கத்தின் மேல் தளத்தில் நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்தனர் நான்கு பேரும், தளதியாரும், இரண்டு சிப்பாய்களும். அவர்களுக்கு முன்னே சற்று தூரத்தில் சென்றக் கொண்டிருந்த சூரிய பகவான் மெல்ல மெல்ல தனது ஒளிக் கதிர்களைக் கொண்டு அந்த பாதாளச் சுரங்கத்திற்குள் ஊடுருவி இருளை நீக்கிக் கொண்டே வந்தார். அப்படி நடந்தும் குதிரையில் ஏறிக் கொண்டும் தளபதியாரும், நால்வரும் முதலில் கொசம்பியை சென்றடைந்தனர். அங்கே இருள் சுழ்ந்திருந்ததைப் பார்த்ததும் கேசவன்

“இதைப் போலத்தான் கஷியையும் இருள் சூழ்ந்திருந்தது. நானும் கோதகனும் சென்றபோது இதுபோல ஒரு கொடூரமான இருள் சூழ்ந்த கஷியைத்தான் கண்டோம்.”

“அப்படியா!! அப்படி என்றால் இந்த இருளானது அந்த அசுரர்களுடையது. இதை அகற்ற அந்த சூரியனே உதவிக்கரம் நீட்ட வேண்டும்”

என்று வீரராகவன் கூறி முடித்ததும். முழுமதியாளின் கழுத்திலிருந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் ஜொலித்தது. அதனுளிருந்து வந்த ஒளியோடு சூரியன் தனது ஒளிக்கதிர்களையும் சேர்த்து விட்டதில் ஒரு நொடியில் கொசம்பியில் இருள் நீங்கி மரம் செடிக் கொடிகள் அனைத்தும் புத்துயிர் பெற்றது. அதைக் கண்டு அனைவரும் மகிழ்ந்தனர். ஆனால் முழுமதியாளின் முகம் வாடியிருந்தது. அதை கவனித்த வேதாந்தகன் அவளிடம்

“என்ன மதி? ஏன் உன் முகம் வாடியிருக்கிறது?”

“எனக்கு கவலையாக இருக்கிறது. அதை சொல்லாமா?”

“தாராளமாக சொல்லலாம். சொன்னால் தானே எங்களுக்கும் தெரியும்”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே. என் கவலை என்னவென்றால் இந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் தான் நம்மூரை அந்த அசுரர்களிடமிருந்து காப்பாற்றிக் கொண்டிருக்கிறது இல்லையா”

“ஆமாம் இதில் என்ன கவலை உனக்கு மதி?”

“இரு வேதாந்தகா. இரு. அப்படியென்றால் இப்போது நாம் இந்த பதக்கத்துடன் இங்கு அதாழது கொசம்பிக்கு வந்துள்ள இந்த நேரத்தில் அந்த அசுரர்கள் நமது பிரயாகாவைத் தாக்க முயன்றிருந்தால்!”

என்று முழுமதியாள் கூறியதும் அனைவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். பின் கேசவன்

“மதி சொல்வதும் சரிதான். நாமும் நமது பதக்கமும் அங்கில்லாத நேரத்தை அந்த அசுரர்கள் நிச்சயம் உபயோகித்துக் கொள்ள தான் பார்ப்பார்கள். தளபதியாரே இப்போது என்ன செய்வது?”

“நீங்கள் சொல்வதும் சரிதான் ஆனால் என் அண்ணன் வீரசேகரனுக்கு இது தெரியாமால் இருந்திருக்காது. அவர் இதை யோசிக்காமல் கூறியிருக்கவும் மாட்டார். ஆகையால் நாம் நமது பாதையை தொடர்ந்துச் செல்வோம்”

“அதற்கில்லை தளபதியாரே அங்கே நம் மக்கள்…ஒரு வேளை நாம் உயிரோடு இருந்தால் தான் இது போல அசுரர்களால் இருண்ட இடங்களை மீட்டெடுக்க முடியுமென்றெண்ணி அவர் நம்மை அனுப்பி வைத்திருந்தால்!!”

“ஆம் வேதாந்தகன் சொல்வது போல தான் தலைவர் எண்ணியிருப்பார். எதற்கும் நாம் திரும்பி பிரயாகா சென்று பார்த்துவிட்டு வந்துவிடுவோம் வாருங்கள்”

“ஞானானந்தம் அண்ணா சொல்வது தான் சரி வாருங்கள் சென்று பார்த்துவிட்டு வந்திடுவோம்”

“ம்…சற்று பொறுமையாக இருங்களேன். என்னை யோசிக்க விடுங்கள்”

“மன்னிக்க வேண்டும் தளபதியாரே. இதில் யோசிக்க ஒன்றுமில்லை. வாருங்கள் நம் தலைவரையும் நம் மக்களையும் பார்த்துவிட்டு வந்திடுவோம். எங்க பிள்ளைக் குட்டிங்க எல்லாத்தையும் விட்டுவிட்டு தான் உங்களுடன் வந்துள்ளோம். தயவுசெய்து திரும்பிச் சென்றுப் பார்த்து வருவோம் தளபதியாரே.”

என்று அனைவரும் தளபதி வீரராகவனிடம் மாறி மாறி சொல்ல அவரும் சரி என்று தலையசைக்க அனைவரும் பிரயாகாவை நோக்கித் திரும்பினர். அதைக் கண்ட சூரிய பகவான் அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்த ஏதேதோ செய்துப் பார்த்தும் அவர்கள் நிற்காததால் வேறு வழியின்றி அவர்கள் முன் தோன்றி

“சற்று நில்லுங்கள். நான் தான் சூரிய தேவன். நீங்கள் எவரும் பின்வாங்கக் கூடாது. என்னுடன் சேர்ந்து முன்னோக்கிச் செல்லுங்கள்.”

அனைவரும் சூரிய தேவனை வணங்கினர். பின் முழுமதியாள் சூரியனிடம்

“சூரிய தேவா தங்களுடன் பயணிக்க நாங்கள் அனைவரும் தயாராக இருக்கிறோம் ஆனால் நாங்கள் எங்கள் ஊரான பிரயாகாவில் இல்லாதிருக்கும் சமயம் அந்த அசுரர்கள் எங்கள் ஊரை அழித்துவிட்டால்…இதோ இந்த கொசம்பியைப் போல இருளாக்கிவிட்டால்!”

“அப்படி எதுவும் பிரயாகாவிற்கு நேர்ந்திடாது. கவலை வேண்டாம்.”

சூரிய தேவனின் சொல்லில் நம்பிக்கையில்லாதவர்களைப் போல் அதே இடத்தில் அசையாது நின்றிருந்தனர்.

தொடரும்…

வேதாந்தகனும் முழுமதியாளும் நீர்த்துளிப் பதக்கச் சங்கிலியுடன் எல்லையை நோக்கிச் சென்றனர். அவர்கள் இருவரும் எல்லையை நெருங்கியதும் முழுமதியாள் கழுத்திலிருந்த பதக்கம் அவள் கழுத்தின் இடது மற்றும் வலது புறமாக ஆடிக்கொண்டேயிருந்தது. அவர்கள் எல்லையைச் சென்றடைந்ததும் அதன் ஆட்டம் நின்றது. ஆனால் நவியாகம்ஷியின் எலும்புகூடு சில்லு சில்லாக நொறுங்கிப் போனது. அதைப் பார்த்த அனைவரும் வியப்பில் முழுமதியாளையும் வேதாந்தகனையும் பார்த்தனர். நவியாகம்ஷியின் மண்டை ஒடு உருண்டு முழுமதியாள் காலடியில் வந்ததும் அங்கேயே கிடந்தது. அப்போது அதை எடுக்க முயன்ற முழுமதியாளை தடுத்து நிறுத்திய தலைமை மருத்துவர் அவள் அருகேச் சென்று அந்த மண்டை ஓட்டைப் பார்த்து திகைத்த அவர்

“வீரராகவா இங்கே வா. இதைப் பார்”

என்றதும் வீரராகவன் ஓடி மருத்துவர் அருகே சென்று

“என்னவாயிற்று மருத்துவரே!”

“இங்கே பார் இந்த அதிசயத்தை.”

“என்ன அதிசயம் மருத்துவரே? எனக்கொன்றும் தெரியவில்லையே!”

“இதோ இதன் மண்டை ஓட்டைப் பார். அதிலிருந்து கசிந்துக் கொண்டிருந்த திரவத்தைப் பார்”

“ஆமாம். எங்கே அந்த திரவத்தை காணவில்லை.”

“திரவம் அங்கேயே தான் இருக்கிறது வீரராகவா ஆனால் உறைந்துப் போய் இருக்கிறது. நீர்த்துளிப் பதக்கத்தின் தாக்கத்தில் அது உறைந்துப் போயுள்ளது. மற்ற எலும்புகள் எல்லாம் நொறுங்கி மண்ணோடு மண்ணாக கலந்துவிட்டாலும் இந்த மண்டை ஓடு மட்டும் பாதியாகி உருண்டு வந்ததற்குக் காரணம் இந்த பெண் அணிந்திருக்கும் பதக்கத்திடம் மன்னிப்பு கேட்கவே வந்துள்ளது.”

என்று மருத்துவர் கூறி முடித்ததும் அந்த மண்டை ஓடு இருந்த இடத்திலேயே கருகி சாம்பலாகி மண்ணோடு மண்ணாக கலந்து விட்டது.

அங்கு நடந்த இந்த சம்பவத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த காவலர்கள் திகைப்பில் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். மற்ற அனைவரும் சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்தனர். பின் வீரசேகரன்

“ம்…முழுமதியாள் உன் கவனக்குறைவால் இப்போது எங்கள் அனைவருக்கும் தேவையில்லாத அலைச்சலைக் கொடுத்துவிட்டாய். அப்போதே அதை அணிந்து வந்திருந்தால் இப்படி இரண்டு முறை இங்கு அனாவசியமாக வந்திருக்க வேண்டியதில்லை அல்லவா”

“என்னை மன்னித்து விடுங்கள் தலைவரே இனி நான் இந்த பதக்கமின்றி எங்கும் செல்ல மாட்டேன். இது இனி என் கழுத்திலிருந்து இறங்கவே இறங்காது”

“நல்லது. சரி இங்கு இனி நமக்கென்ன வேலை? அனைவரும் ஊருக்குள் செல்லலாம் வாருங்கள்.”

“ஆகட்டும் அண்ணா. ம்…சுப்பு மற்றும் ரங்கனைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் வாருங்கள்.”

என்றதும் அனைவருமாக ஊருக்குள் சென்றனர்.

ஈசத்துவத்தை அடைவதற்காக காட்டிற்குள் தவம் மேற்கொள்ளச் சென்ற மதிநாகசுரனுக்கு ஏதோ தவறு நேர்ந்திருக்கிறது என்று அவனது உள்ளுணர்வு உணர்த்தியது. அதோடு அவனை அந்த தவத்தை மேலும் தொடரவிடாது அவன் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல் அலைப் பாய்ந்துக் கொண்டே இருந்தது. அவனால் அவன் மேற்கொண்ட வேலையில் சரியாக ஈடுபட முடியாமல் தவித்தான். நேரே அங்கிருந்த ஆற்றில் மூன்று முறை மூழ்கி எழுந்தான். மீண்டும் தவம் மேற்கொள்ள அதற்கான விதிமுறைகளின்படி தானே ஏற்பாடு செய்திருந்த இடத்தில் அமர்ந்தான். ஆனால் இம் முறையும் அவனால் தன்னை மனதை ஒரு நிலைப் படுத்த முடியாமல் போனது. அவ்வாறு ஏன் தனக்கு மீண்டும் மீண்டும் நடக்கிறது என்ற குழப்பத்தில் செய்வதறியாது தவித்தான். வேறு வழியேதும் புலப்படாததால் நேராக ஆசானிடமே சென்று அதற்கான காரணத்தைத் தெரிந்துக் கொள்ள முடிவெடுத்து வட்ஸாவை நோக்கிச் சென்றான்.

இதற்கிடையில் வட்ஸாவில் நவியாகம்ஷியை காணவில்லை என்று அனைவரும் அங்குமிங்குமாக தேடிக்கொண்டிருந்தனர். அப்போது காற்கோடையன் கண்விழித்துப் பார்த்தார். தன் இனத்தவர்கள் பரபரப்பாக எதையோ தேடுவது அறிந்து அவரருகே இருந்த மந்திராசுரனை தனது மெல்லிய குரலில் அழைத்தார். ஆசானின் குரல் கேட்டதும் மந்திராசுரன் உடனே அவரிடம்

“ஆசானே சொல்லுங்கள் என்ன வேண்டும்?”

“அனைவரும் ஏன் பதற்றமாக உள்ளீர்கள்? அங்கே எதைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறீர்கள்?”

“ஆசானே அது ஒன்றுமில்லை நீங்கள் நன்றாக ஓய்வெடுங்கள். அனைத்தையும் நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம்.”

“நீங்கள் தான் இனி பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் மந்திரா ஆனாலும் இப்போது நான் தெரிந்துக் கொள்ளக் கூடாதா என்ன?”

“நம் நவியாகம்ஷியைக் காணவில்லை ஆசானே. அவளை தான் அனைவருமாக தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.”

“என்னது நவியாவை காணவில்லையா? அவள் என்ன சிறுப் பிள்ளையா? நம் போர் படையின் தலைவி அவள். எங்கே சென்றிருக்கப் போகிறாள். இங்கே தான் ஏதாவது செய்து நாம் பிரயாகாவை நெருங்க வழி கண்டுப் பிடிக்கச் சென்றிருப்பாள்.”

“அப்படி இருந்தால் நல்லது தான் ஆசானே. ஆனால்…”

“என்ன ஆனால்?”

“தாங்கள் நேற்று மதிநாகசுரனுடன் யாராவது சென்றிருக்க வேண்டுமென சொன்னதிலிருந்தே நவியா ஏதோ சிந்தனையிலிருந்தாள். ஒரு வேளை அவள் மதியைத் தேடி அவனுக்கு உதவச் சென்றிருப்பாளோ ! என்று எண்ணிக் கொண்டு நான் நின்றிருந்த போதுதான் தங்கள் குரல் கேட்டு வந்தேன்.”

“சரி அப்படி சென்றிருந்தாலும் அதில் தவறொன்றும் இல்லையே! நீங்கள் எல்லோரும் ஏன் அதற்காக இப்படித் தவிக்க வேண்டும்?”

“அவள் இங்கே எங்களில் யாரிடமாவது சொல்லிக் கொண்டு சென்றிருக்கலாம். ஆனால் அவள் எவரிடமும் சொல்லாது சென்றிருக்கிறாளா! ஏன் அவள் அப்படி செல்ல வேண்டும்? அப்படியே சென்றிருந்தாலும் அவள் மதியிடம் சென்றுவிட்டாளா? என பல ஐயங்கள் எழுகின்றன.”

“ம்…சரி சரி இரு நான் கண்டறிந்து சொல்கிறேன்.”

என்று தனது ஞானதிருஷ்டியில் நவியாகம்ஷி எங்கே என்று கண்டுப்பிடிப்பதற்காக தன் கண்களை மூடினார் காற்கோடையன். அவர் கண்விழித்து ஏதேனும் விவரம் சொல்லுவார் என்று அவரருகிலேயே காத்திருந்தான் மந்திராசுரன். ஆனால் ஆசான் எழவேயில்லை. அதற்குள் வட்ஸா, கஷி, மாயாபுரி மற்றும் பாதாளச் சுரங்கம் என எல்லா இடங்களிலும் சென்று நவியாகம்ஷி இருக்கிறாளா என்று பார்த்துவிட்டு…அவள் எங்குமில்லாததால் சோர்வாகவும், சோகமாகவும் அனைவரும் திரும்பி வந்து சேர்ந்தனர்.

ஆசான் அருகே அமர்ந்திருந்த மந்திராசுரனிடம் வந்த மந்தாகிஷி

“என்ன? மந்திராசுரா அண்ணா…நவியாவைத் தேடாமல் ஆசானருகே அமர்ந்திருக்கிறீர்கள்? இவ்வளவு தான் உங்களுக்கு நவியா மீதுள்ள அக்கறையா?”

“வேண்டாம் மந்தாகிஷி. இங்கே என்ன நடந்தது என்று தெரியாமல் வார்த்தையை விட்டுவிடாதே. ஆசான் நவியா இருக்குமிடத்தை அவரது ஞானதிருஷ்டியில் கண்டு சொல்வதாக கூறினார் ஆனால் மீண்டும் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டார். அதுதான் அவர் எப்போது வேண்டுமானாலும் எழுந்து நவியாவிற்கு என்ன நடந்தது அல்லது அவள் எங்கே இருக்கிறாள் என்ற ஏதாவது விவரம் சொல்வாரே என்று இங்கேயே காத்திருக்கிறேன்”

என்று இருவரும் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது மந்திராசுரன் அருகே வந்து நின்றனர் மதிநாகசுரன் மற்றும் நவியாகம்ஷியின் பிள்ளைகளான பாற்கடையான், நாதவேழிரி, ராட்சதரசி மற்றும் நம்மாரசுரன். அவர்களில் ராட்சதரசி மந்திராசுரனிடம்

“மாமா ஆசானும் உடம்பு முடியாது படுத்தப்படுக்கையாகி விட்டார். அப்பாவோ ஈசத்துவத்தை அடைவதற்காக காட்டிற்குச் செனறு விட்டார். இப்போது எங்கள் தாயாரையும் காணவில்லை. ஏன் எங்கள் குடும்பத்தினருக்கு மட்டும் இவ்வாறு நடக்கிறது?”

என்று கேட்டாள் அப்போது மிளானாசுரி கோபரக்கன் மகளானா வியழியசுரி ராட்சதரசியைப் பார்த்து

“என்ன இது என் குடும்பம் உன் குடும்பமென்று பேசுகிறாய் ராட்சரசி. இது நம் குடும்பம். தாய் நவியாகம்ஷியை காணவில்லை என்று நாங்களும் தான் பதற்றத்தில் உள்ளோம். அதுவுமில்லாமல் எங்கள் தாயார் மிளானாசுரியை பரிக்கொடுத்துவிட்டு நிற்கும் நாங்கள் யாரிடம் போய் முறையிடுவது! சொல்!”

அதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த மந்தாகிஷி

“அப்படிப் பார்த்தால் எனது மகன் மற்றும் என் கணவன் இறந்துப் போனதற்கு நான் எங்கு போய் நீதிக் கேட்பேன்”

“என்ன இது மந்தா? அவர்கள் தான் குழந்தைகள் ஏதோ பேசுகிறார்கள் என்றால் நீயுமா?”

“என்ன மந்திரா அண்ணா? இரு உயிர்களை இழந்த வேதனையில் நான் பேசிவிட்டேன். இப்படியே இங்கேயே நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தால் நமது நவியாவிற்கு என்ன ஆனது? அவள் எங்கிருக்கிறாள் என்று எப்படி தெரிந்துக் கொள்ள முடியும்? உடனே ஏதாவது செய்து இந்த குழப்பத்திலிருந்து வெளிவர வேண்டும்”

“அதற்கு அந்த நவியாவே நேரில் வந்தால் தான் முடியும்”

“ஏன் அப்படி கூறுகிறாய் யாழி? இதோ நமது ஆசான் கண்விழித்தால் கூறிவிடுவாரே!”

“மந்திரா அண்ணா இவர் எப்போது கண்விழிப்பது நாம் எப்போது தெரிந்துக் கொள்வது? தேவையில்லாமல் காலதாமதம் செய்கிறோம் என்று தான் எனக்கு நினைக்கத் தோன்றுகிறது.”

என்று அவர்கள் அனைவரும் அவர்களுக்குள்ளே விவாதித்துக் கொண்டிருக்கையில் அங்கு வந்து சேர்ந்தான் மதிநாகசுரன். அவனைப் பார்த்ததும் மந்திராசுரன் ஓடிச் சென்றுக் கட்டியணைத்துக் கொண்டு

“மதி வா வா. இங்கே ஒரே குழப்பமாக உள்ளது. நல்ல வேளை நீயே வந்து விட்டாய். ஈசத்துவம் பெற்று விட்டாயா? ஆமாம் எங்கே நவியா?”

என்று மந்திராசுரன் கேட்டதும் சற்று பதற்றமானாலும அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல்

“நவியாவை இங்கே உங்களிடம் தானே விட்டுச் சென்றேன். இப்போது என்னிடம் அவள் எங்கே என்று கேட்கிறீர்கள்!!”

“மதி நவியாவை காணவில்லை. அவள் ஒருவேளை உனக்கு உதவிப் புரிய வந்திருக்கக்கூடும் என்ற சந்தேகத்தில் தான் அப்படிக் கேட்டேன்.”

“இல்லையே அவள் என்னிடம் வரவேயில்லையே!”

“அப்படியென்றால் அவள் எங்கு சென்றிருப்பாள்?”

“அவள் எங்கே சென்றிருக்கப் போகிறாள். இங்கு தான் எங்காவது இருப்பாள். அவளே வந்துவிடுவாள். கவலை வேண்டாம்”

“இல்லை மதிநாகசுரரே….இல்லை…நாங்கள் அனைவரும் எல்லா இடங்களிலும் சென்றுப் பார்த்து வந்துவிட்டோம். நமது நவியாகம்ஷி எங்குமே இல்லை.”

“என்ன பிதற்றுகிளாய் யாழி? மந்திரா என்ன நடந்தது என்பதை விளக்கமாக சொன்னால் நான் புரிந்துக் கொள்வதற்கு ஏதுவாக இருக்கும்.”

என்று மதிநாகசுரன் கர்ஜித்ததும் அனைவரும் சற்று ஒதுங்கி நின்றனர். பின் மந்திராசுரன் நடந்ததை விளக்கிக் கூறினான். அதைக் கேட்டதும் நேராக தன் ஆசானிடம் சென்ற மதிநாகசுரன் அவரின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கண்களில் கண்ணீருடன்

“ஆசானே என் நவியா எங்கே? தயவுசெய்து கண் திறந்து நடந்ததைக் கூறுங்கள். ஆசானே!! ஆசானே!!”

என்று கதறினான். மதிநாகசுரனின் அழுகுரல் கேட்டும் ஆசான் எழவேயில்லை. ஆனால் மூடியிருந்த அவர் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வடிந்ததைப் பார்த்த மதிநாகசுரன் அவர் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டே

“ஆசானே ஏதோ விபரீதம் நடந்துள்ளது என்று உங்கள் கண்களில் வடியும் கண்ணீரை வைத்தே புரிகிறது. ஆனால் என்ன அது என்று தயவுசெய்து கண்விழித்துக் கூறிவிடுங்கள். என் நவியாவிற்கு என்ன ஆனது? அவள் எங்கே?”

என்று ஆசானின் கைகளை இறுக்கிப் பிடித்தப்படி அழுதான் மதிநாகசுரன். அவனின் ஆசை மனைவி. வீராதிவீரி. எதற்கும் அஞ்சாதவள். துணிச்சலான பெண் என்றால் நவியா என்றளவுக்கு பெயர் பெற்றவள் அவர்களுடன் இல்லாததை அவனால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை…அவன் மீண்டும் ஆசானிடம்

“ஆசானே! ஈசத்துவம் அடைவதற்கான தவத்தை மேற்கொள்ள முடியாது என் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாது என்னை பாடாய்ப்படுத்தியது அது ஏன்? அவ்வாறு நிகழாமல் இருக்க நான் என்ன செய்ய வேண்டுமென்று தங்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்துக் கொள்ளவே வந்தேன். ஆனால் இங்கோ என் நவியாவை காணவில்லை. நம்மைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது ஆசானே!”

என்று ஆசானிடம் மதிநாகசுரன் கேட்டதும் மீண்டும் அவர் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் உருண்டோடியது. அதைப் பார்த்த மதிநாகசுரன் மீண்டும் அவர் கண்களைத் துடைத்து விட தன் வலது கையைக் கொண்டுப்போனதில் அதிர்ந்துப் போனான். அவனின் முகத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தைக் கண்டதும் மந்திராசுரன்

“மதி என்னவாயிற்று? ஏன் அமைதியாகிவிட்டாய்? ஆசானே! ஆசானே! எழுந்திரியுங்கள்”

என்று மந்திராசுரன் காற்கோடையனின் கைகளைப் பிடித்து உலுக்கினான் ஆனால் ஆசானின் கைகள் சட்டென கீழே படுக்கையில் விழுந்தன. அதைப் பார்த்ததும் அனைவரும் காற்கோடையனைக் கட்டிக் கொண்டு அழ ஆரம்பித்தனர். மந்திராசுரன் மதிநாகசுரனிடம்

“மதி…மதி…மதி…இப்படி நம்மை அம்போ என்று விட்டு விட்டுச் சென்றுவிட்டாரே! நாம் என்ன செய்வோம். நமது நவியா எங்கிருக்கிறாள் என்ற விவரத்தை சொல்ல வந்து சொல்லாது சென்று விட்டாரே மதி. ஈசனே இது உனக்கே நியாயமா சொல். எங்கள் ஆசானின் உயிரைக் குடித்து உனக்கென்ன ஆகப் போகிறது?”

மதிநாகசுரன் ஒரு நிமிடம் பிரம்மை பிடித்தவன் போல இருந்தான். பின் சட்டென சுயநினைவுக்கு திரும்பியவன் தன் மனைவியைக் காணவில்லையே என்றழுவதா இல்லை தன்னை சிறு வயது முதல் அந்த தேவர்களிடமிருந்துக் காப்பாற்றி வளர்த்து பல வித்தைகளையும் சித்திகளையும் கற்றுக்கொடுத்து தந்தைக்கு தந்தையாக, குருவுக்கு குருவாக இருந்து வந்த ஆசான் காற்கோடையனின் மறைவுக்காக அழுவதா என்ற திகைப்பிலிருந்தான். பின் அதிலிருந்தும் மீண்டு வந்து ஆக வேண்டி காரியங்களை செய்வதில் இறங்கினான். கோபரக்கனிடம் சில வேலைகளையும், சிகராசுரனிடம் சில வேலைகளையும் என பிரித்துக் கொடுத்து காற்கோடையனை சகல மரியாதையுடன் அவருக்கான இறுதிச் சடங்குகளை அவர் கற்றுக்கொடுத்த அசுரர்குல முறைப்படி சிறப்பாக செய்து அவரை அனுப்பிவைத்துவிட்டு அனைவரும் வந்தனர். அப்போது மந்திராசுரன் மதிநாகசுரனிடம்

“நம்மைக் காப்பாற்றி வளர்த்து பாதுக்காத்து வந்த ஆசானின் ஓரே ஒரு ஆசை, அதுவே அவரின் கடைசி ஆசையும் கூட…அதை நாம் எப்பாடுப்பட்டாவது நிறைவேற்ற வேண்டும்.”

“ஆமாம் மந்திரா. அந்த இந்திரனை…”

“சும்மா விடக்கூடாது மதி…”

“சரி இருவரும் இங்கு இப்படி சபதம் எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்களே…அங்கே நமது சாம்பீனிகள் ஒவ்வொன்றாக தரையில் விழுந்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. அதற்கு ஏதாவது ஒரு மார்க்கம் உண்டா என்று கூறுங்கள். அதுவுமில்லாமல் நமது நவியாவை கண்டறிந்திட வேண்டிய வழியையும் யோசியுங்கள். ஆசானுக்கு அவரின் நேரம் நெருங்கியது அந்த யமன் அவரை அழைத்துக் கொண்டான். இனி எஞ்சி இருப்பவர்களாவது என்ன செய்யலாமென்று ஒரு முடிவுக்கு வாருங்கள். என்னடா இவள் இப்படிப் பேசுகிறாளே என்று யாரும் எண்ண வேண்டாம். நான் என் சிம்பாவை பறிக்கொடுத்த போது நமது ஆசான் இதைத் தான் என்னிடம் சொல்லி என்னைத் தேற்றினார். அதையே தான் இப்போது நான் உங்கள் அனைவருக்கும் சொல்லி உங்களைத் தேற்ற முயற்சிக்கின்றேன்.”

“ஆகட்டும் மந்தாகிஷி. நீ சொல்வதும் சரிதான். இனி ஆக வேண்டியதைப் பார்ப்போம். வாருங்கள்”

என்று கூறிக்கொண்டே அனைவரும் சென்று வீழ்ந்துக் கொண்டிருந்த சாம்பீனிகளைப் பார்த்தனர். அனைத்து சாம்பீனிகளும் காற்கோடையனின் ஆன்மாவால் உருவாக்கப்பட்டு அவரின் கட்டளைப்படி இருந்து வந்தது. இப்போது அவரே இல்லாது போனதும் அவரின் நிழல்களான சாம்பீனிகளும் ஒன்றுமில்லாது வீழ்ந்தன. அதைப் பார்த்த மதிநாகசுரனும் மந்திராசுரனும் அவர்களுக்குள்

“மந்திரா இவற்றில் ஒன்றிருந்தால் கூட நமது ஆசானே நம்முடன் இருப்பதுப் போல ஒரு உணர்வைக் கொடுத்திருக்கும் ஆனால் அனைத்தும் இப்படி அவருடனே சென்றுவிட்டனவே!!”

“என்ன செய்ய மதி. ஆசான் அவர் இருக்கும் போதே அந்த தேவலோகத்தைக் கைப்பற்றிவிடுவோம் என்ற நம்பிக்கையில் தான் ஒவ்வொரு ஊர் மக்களையும் அழித்து சாம்பீனிகளாக்கி நமக்கென பெரும்படையை உருவாக்கினார்…என்ன செய்ய? சரி இனி நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் மதி?”

“ஆமாம் மதிநாகசுரரே. இனி நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம். இப்போது நாம் ஆறு பேர் தான் உள்ளோம். நம்மால் எப்படி அந்த தேவலோகத்தை கைப்பற்ற முடியும்?”

“மந்தாகிஷி நீ போட்ட கணக்கில் சிறிய தவறு இருக்கிறது”

“கணக்கா!! என்ன கணக்கு? என்ன தவறு?”

“இப்போது நாம் ஆறு பேர் அல்ல…நாம் பதினேழுப் பேர் உள்ளோம். நமது இளஞ்சிங்கங்களை விட்டுவிட்டாயே!”

“அண்ணா அவர்களுக்கு இனி தான் நாம் பயிற்சியளிக்க வேண்டும். அவர்கள் அனைத்தையும் பயின்று அதன் பின் படையை உருவாக்கி எப்போது தேவலோகத்தைக் கைப்பற்றுவது?”

“தேவலோக்ததை விடு மந்தா.‌..முதலில் எப்போது நாம் அந்த பிரயாகாவைக் கைப்பற்றுவது என்று முதலில் யோசிப்போம்.”

“ஆமாம் யாழி நீ சொல்வதும் சரி தான் எப்படியாவது அந்த பிரயாகாவையும் அவர்களிடமிருக்கும் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தையும் அழிக்க வேண்டும். அதற்கான திட்டத்தை உடனே தீட்டி செயலில் இறங்க வேண்டும்.”

“மதிநாகசுரா எது செய்தாலும் சற்று பொறுமையாக சிந்தித்து செய்திட வேண்டும் ஏனெனில் நம்மிடம் ஆட்கள் குறைவு. அதை மனதில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இந்ல நவியா வேறு எங்கு சென்றுள்ளாள் என்று தெரியவில்லை. நீ இவர்களை அழைத்துக் கொண்டு நவியாவைத் தேடுவதுடன் திட்டத்தையும் தீட்டு. நான் இனி நமது அடுத்த தலைமுறையினரை அதற்கு தயார் செய்கிறேன்.”

“ஆக நமது பிள்ளைகளுக்கு இனி நமது ஆசான் காற்கோடையனின் இடத்திலிருந்து நாம் அவரிடமிருந்துக் கற்ற அனைத்தையும் கற்பிக்கப் போவது எங்கள் ஆசானின் முதல் சீடனான நமது மந்திராசுரன் அண்ணா. பிள்ளைகளா இவர் தான் இனி உங்களின் ஆசான்.”

என்று மந்தாகிஷி சொன்னதும் அதை ஆமோதித்துப் பேசினான் மதிநாகசுரன். பின் பிள்ளைகளை மந்திராசுரன் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு மற்ற ஐந்துப் பேரும் நவியாவைத் தேடியும், பிரயாகாவை கைப்பற்றிடும் எண்ணத்துடனும் மீண்டும் பாதாள சுரங்கத்திற்குள் சென்றனர்.

பிரயாகாவிற்கு முன் முடிந்திருந்த பாதாளச் சுரங்கத்தில் சூரியனின் ஒளிக்கதிர்கள் அவர்களுக்காகக் காத்திருந்ததை அறியாது சென்றனர். முதலில் சென்ற சிகராசுரன் மீது சூரியனின் ஒளிக்கதிர்கள் பட்டதும் அவனை சுட்டெரித்தது. அதைப் பின்னால் வந்துக் கொண்டிருந்த மற்ற நால்வரும் கண்டதும் சூரியனின் ஒளிக்கதிர்கள் அவர்கள் மீதுப் படாதவாறு இன்னும் பின்னால் சென்றனர். அப்போது மதிநாகசுரன் அவர்களிருந்த இடத்தை இருளாக்கி சூரியனின் கதிர்கள் வராதவாறு செய்தான். அடுத்து என்ன செய்வென்று யோசிக்க அங்கேயே அமர்ந்துக் கொண்டனர். அப்போது மந்தாகிஷி

“நாம் நமது சிகராசுரனையும் இழந்துவிட்டோம். எனக்கென்னவோ நம்மால் அந்த பிரயாகாவை நெருங்கக் கூட முடியாது என்று தோன்றுகிறது.”

“ம்….மந்தாகிஷி போதும் உன் பிதற்றலை நிறுத்து. உனக்கு எங்களுடன் வர இஷ்டமில்லை என்றால் நீ வட்ஸாவிற்கே திரும்பிச் சென்று விடு.”

என்று மதிநாகசுரன் கூறியதும் அவள் விருட்டென்று எழுந்து வட்ஸாவிற்குச் சென்றாள். அந்தப் பாதாளச் சுரங்கத்திற்குள் மீதமிருந்தது மதிநாகசுரன், யாகம்யாழி மற்றும் கோபரக்கன் ஆகிய மூவர் மட்டுமே.

அங்கு அமர்ந்து யோசித்தப்போது மதிநாகசுரனுக்கு ஒன்றுத் தோன்றியது அதை யாழியிடமும் கோபரக்கனிடமும் கூறினான். அதைக் கேட்டதும் இருவரும் பயம் கலந்த திகைப்பில் ஆழ்ந்தனர். அதுவரை பயமறியாத அசுரர்களின் கண்களிலும் மனதிலும் பயம் என்ற ஒரு புதிய உணர்ச்சித் தொற்றிக்கொண்டது.

தொடரும்….

தேவர்கள், அசுரர்கள் மற்றும் பிரயாகா மக்கள் என மூன்றுப் பிரிவினர்களுக்குள் ஆடப்படும் இந்த பரமபத ஆட்டத்தின் அதாவது இந்த சூழ்ச்சியாட்டத்தின் இறுதிப் பகடையாக ஈசத்துவத்தை அடையச் சென்றுள்ளான் மதிநாகசுரன். தங்களின் இறுதிப் பகடையாக அந்த அசுரனை அதை எடுக்கவிடாது செய்து… கூட இருக்கும் சக அசுரர்களை ஒவ்வொருவராக அழிப்பதை மும்முரமாக செய்து வருகின்றனர் தேவர்கள். இதில் எதுவுமே தெரியாது புரியாது ஆட்டத்தை விறுவிறுப்பாக ஆடிக் கொண்டிருக்கும் நான்கு ஆட்ட நாயகர்கள். தேவர்களுடன் கைக்கோர்த்து பரந்தாமனை சிந்தையில் எண்ணிக்கொண்டு அவர்களால் ஆன எல்லா வற்றையும் செய்துக் கொண்டே ஆட்டத்தின் முடிவை அறிந்துக் கொள்ள ஆவலுடன் காத்திருக்கும் பிரயாகா மக்கள், தலைவர்கள் வீரசேகரன் மற்றும் மாயாபுரி ஊர் தலைவர்.

இந்த பரமபத ஆட்டத்தில் இத்தனை நாட்களாக பூர்வஜென்ம புண்ணிய பலன்களினால் ஏணிகளின் மீதேறி பவணி வந்த அசுரர்களை இப்போது பாம்புகளான பல தடைகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வந்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இத்தனை நாட்களாக அசுரர்கள் என்னும் பாம்புகளிடம் கடிப்பட்டு மாண்டு மடிந்தவர்களினூடே தப்பித்துப் பிழைத்த மனிதர்கள் இப்போது சிறு சிறு ஏணிகளில் ஏறத் துவங்கியுள்ளனர். இவர்கள் ஏறி வரும் பாதையிலிருக்கும் பாம்புகள் அனைத்தையும் அகற்றும் பணியை செவ்வனே செய்து வருகின்றனர் தேவர்கள்.

ஞானானந்தம் நடந்த விவரத்தைக் கூறி முடித்ததும் அதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த தளபதி வீரராகவன்

“ம் ….இப்போது எல்லாம் நன்றாகவே புரிகிறது. நன்றி ஞானானந்தம்.”

“தளபதியாரே இதற்கு எதற்கு நன்றி என்ற பெரிய பெரிய வார்த்தைகள் எல்லாம்”

“இருக்கட்டும் ஞானானந்தம். உங்களால் தானே இப்போது இது யார் என்று அடையாளம் தெரிந்துக் கொள்ள முடிகிறது‌.”

“அப்படிப் பார்த்தால்…இதற்கு நீங்கள் இந்த நவியாகம்ஷியின் எலும்புக் கூடுக்கு தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும். ஏனெனில் அவள் என் மனைவியின் தாலியைப் பறிக்காதிருந்திருந்தால்…இப்போது என்னால் அடையாளம் சொல்லியிருக்க முடியாதல்லவா!”

“ஹா! ஹா! ஹா!”

“எதற்காக சிரித்தீர்கள் கேசவன். நான் சிரிக்கும் படி என்ன சொல்லிவிட்டேன்”

“இல்லை நீங்கள் சொல்வதை வைத்துப் பார்த்தால் நாம் அனைவரும் அந்த அசுர இனத்தினருக்கே நன்றி சொல்ல வேண்டும் ஏனெனில் அவர்கள் தானே உங்களை சிறைப் பிடித்துச் சென்றனர்.”

“இல்லை இல்லை அவர்கள் அனைவருமாக அதை செய்யவில்லை அதைச் செய்தது இதோ இங்கே வெறும் கூடாகக் கிடக்கும் இந்த நவியாகஷி தான்.”

“சரி சரி நமக்குள் எதற்கு விவாதம். எப்படியோ இது யார் என்ற விவரம் அறிந்துக் கொண்டோம். வாருங்கள் சென்று நம் தலைவரிடம் கூறுவோம்.”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே”

“தலைமை மருத்துவரே வாருங்கள் அரண்மனைக்குச் செல்லலாம்”

“செல்லலாம் ஆனால் இந்த எலும்புக்கூட்டை என்ன செய்வது?”

“அதை அங்கேயே விட்டுவிடுவோம். அது எதுக்கு நமக்கு? வாருங்கள்.”

“இல்லை…”

“என்னவாயிற்று மருத்துவரே? ஏன் எங்களுடன் வரத் தயங்குகிறீர்கள்?”

“தயக்கம் தான் வீரராகவா. தயக்கமே தான்.”

“அது தான் ஏன் என்று கேட்கிறேன்? சொன்னால் அதற்கும் ஏதாவது வழியிருக்கிறதா என்பதை ஆராயலாம்.”

“இவளின் இந்த மண்டை ஒட்டிலிருக்கும் இந்த திரவம் காய்ந்து போகாதிருக்கிறது…வந்துப் பாருங்கள். அது எப்படி உடல் முழுவதும் எரிந்துப் போன பிறகும் மண்டை ஓட்டிலிருக்கும் இது காயாதிருக்கிறது?.”

“எங்கே நகருங்கள் பார்ப்போம்… அட ஆமாம். இது எப்படி சாத்தியம் மருத்துவரே?”

“அதைப் பற்றிய யோசனை தான் எனக்கு. அதுவுமில்லாமல் இந்த பச்சைத் திரவம் போன்ற இது என்ன செய்யும் என்பதும் நமக்குத் தெரியாது ஆகையால் தான் இதை இங்கேயே விட்டுவிட்டு ஊருக்குள் வரத் தயங்குகிறேன் வீரராகவா”

“ம்…புரிகிறது மருத்துவரே…..”

“ம்…ம்…தொடாதே வீரராகவா…அதை உன் கரத்தால் தொட்டுப் பார்க்காதே! அது என்ன செய்யுமோ என்னவோ! நான் அதைப் பரிசோதித்துப் பார்க்கும் வரை எவரும் அந்த திரவத்தைத் தொடதிருங்கள்.”

“ம்…சரி மருத்துவரே. நீங்கள் சந்தேகிப்பதும் சரி தான். நீங்கள் இங்கேயே இதை என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்துக் கொண்டிருங்கள். நம் இரு காவலர்களான சுப்புவும் ரங்கனும் இங்கேயே உங்களுடன் இருந்து உங்களுக்கு என்ன உதவி வேண்டுமானாலும் செய்துத் தருவார்கள். நாங்கள் அனைவரும் ஊருக்குள் சென்று தலைவர்களிடம் இங்கு நடந்தவைகளைக் கூறுகிறோம். நீர்த்துளிப்பதக்க அதிபர்களே வாருங்கள் நாம் செல்லலாம்.”

“தளபதியாரே நாங்களும் மருத்துவருடன் இங்கேயே இருக்கலாமா?”

“இல்லை கேவசன். அது பற்றி நம் தலைவர் தான் முடிவு செய்ய வேண்டும். நீங்கள் நால்வரும் என்னுடன் வந்து தலைவரிடம் அனுமதிப் பெற்றபின் வந்துக்கொள்ளுங்களேன்.”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே. அப்படியே செய்கிறோம்”

என்று தலைமை மருத்துவர், காவலர்கள் சுப்பு மற்றும் ரங்கன் ஆகியோரை அங்கேயே விட்டுவிட்டு மற்றவர்கள் ஊருக்குள் சென்றனர். அங்கே வீரசேகரனையும் மாயாபுரி ஊர்த் தலைவரையும் கண்டு நடந்த அனைத்தையும் விவரித்தனர். அதைக் கேட்டதும் வீரசேகரன் கேசவனைப் பார்த்து

“கேசவன் உங்களுக்கு உங்கள் பதக்கம் ஏதும் இது சம்மந்தமாக ஏதேனும் உணர்த்தியதா?”

கேசவன் உடனே முழுமதியாளைப் பார்த்து

“மதி இதற்கு நீ தான் பதிலளிக்க வேண்டும். தலைவர் வீரசேகரன் கேட்பதற்கு பதில் சொல்”

“ஓ! ஓ! மன்னித்து விடுங்கள் அண்ணா. நான் காலையில் குளிப்பதற்காக என் கழுற்றிலிருந்த பதக்கச் சங்கிலியை கழற்றி வைத்தேன்‌. அதன் பின் அரண்மனையிலிருந்து அழைப்பு வந்ததும் தங்களுடன் இங்கு வந்து விட்டேன்…அந்த சங்கிலியை மாட்டிககொள்ள மறந்து விட்டேன்”

“என்ன மா…இப்படி செய்து விட்டாயே? அதை எதற்கு கழற்றினாய்?”

“ம்…என்ன கேசவன் நான் உங்களிடம் கேட்டால் நீங்கள் இருவரும் உங்களுக்குள்ளேயே பேசிக் கொள்கிறீர்களே!! என்னவாயிற்று என்பதை அனைவருக்கும் கேட்கும்படி சொன்னால் நன்றாக இருக்கும்.”

“அது ஒன்றுமில்லை தலைவரே…”

“ஒன்றுமில்லை என்றால் நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலளிக்காமல் முழுமதியுடன் என்ன பேசிக்கொண்டிருந்தீர்கள்?”

“தலைவரே நானே கூறுகிறேன்.”

“யாரேனும் ஒருவர் கூறினால் தானே எங்களுக்கெல்லாம் புரியும்…ம்…ஆகட்டும் முழுமதியாள்… நீயே கூறு”

“தலைவரே என்னை மன்னித்து விடுங்கள். நான் அந்த பதக்கச் சங்கிலியை இன்று அணிந்துக் கொள்ள மறந்து விட்டேன்.”

“என்ன இது சிறுப்பிள்ளைகளைப் போல காரணம் கூறுகிறாய் மதி? இப்படி மறப்பதற்காகவா அதை இத்தனை ஆண்டுகளாக பாதுகாத்து வைத்து உங்களிடம் தந்துள்ளோம்?”

“இதோ ஒரு நொடியில் வீட்டுக்குச் சென்று எடுத்து வந்துவிடுகிறேன் தலைவரே.”

“ம்…எடுத்து வா மதி. இனி அது உன் கழுத்திலிருந்து கீழே எங்கும் இறங்கக்கூடாது. இது என் கட்டளையாகும்.”

“ஆகட்டும தலைவரே. இனி எக்காரணம் கொண்டும் அதை என் கழுத்திலிருந்து கழற்ற மாட்டேன். இதோ நான் சென்று உடனே எடுத்து வருகிறேன்”

“ம்…சரி சரி…சென்று அதை எடுத்துக் கொண்டு ஊர் எல்லைக்கே வந்துவிடு. நாங்கள் அனைவரும் அங்கு தான் இருப்போம். புரிகிறதா?”

“ஆகட்டும் தலைவரே. நான் நேராக அங்கேயே வந்துவிடுகிறேன்.”

என்று கூறி அங்கிருந்து வீட்டுக்குச் சென்றாள் முழுமதியாள். மற்ற அனைவரையும், மாயாபுரி தலைவரையும் அழைத்துக் கொண்டு நவியாகம்ஷியின் எலும்புக்கூடு இருக்கும் இடத்திற்குச் சென்றார் வீரசேகரன். அவர்கள் சென்றுக் கொண்டிருக்கும் போது ஞானானந்தம் கேசவனுக்கு மட்டும் கேட்பது போல மெல்ல

“கேசவன் இன்நேரம் மதி நம்முடன் வந்து சேர்ந்திருக்க வேண்டுமே!! ஏன் இன்னும் அவளைக் காணவில்லை”

“ஞானானந்தம் நமக்குத் தெரிந்தது இந்த ஒரு வழிதான். ஆனால் மதியோ இந்த ஊரைச் சேர்ந்தவள் ஆயிற்றே! வேறெதாவது வழியில் வருகிறாளோ என்னவோ! அது நமக்கு எப்படித் தெரியும். நமக்கு முன் ஊர் எல்லைக்கு சென்று விட்டாளோ என்னவோ! அங்குச் சென்றுப் பார்த்தால் தெரிந்துவிடும்”

ம்…நீங்கள் சொல்வதும் ஒருவகையில் சரிதான் கேசவன். இன்னும் சற்று தூரம் சென்றோமே என்றால் தெரிந்துவிடப் போகிறது அல்லவா.”

“ஆமாம் ஞானானந்தம்‌. என்ன வேதாந்தகா எதுவுமே பேசாது அமைதியாகவே இருக்கிறாயே? என்ன ஆயிற்று?”

“ஒன்றுமில்லை கேசவன் அண்ணா. எனக்கென்னவோ இறந்து எரிந்துப் போன அந்த அசுரக்குலப் பெண்ணால் இந்த பிரயாகாவுக்கு ஏதாவது தீங்கு நேர்ந்திடுமோ என்று பதற்றமாக இருக்கிறது.”

“அவள் தான் இறந்து விட்டாளே வேதாந்தகா! பின்பு ஏன் பதற்றம்?”

“அதுக்கில்லை ஞானானந்தம் அண்ணா. அவள் நாம் பாரப்பதற்கு சற்று முன்னரே உடலெரிந்து இறந்திருக்கிறாள் என்று அந்த தலைமை மருத்துவர் கூறுகிறார்”

“ஆமாம் அதற்கென்ன?”

“அது எப்படி எரிபொருள் ஏதுமின்றி அவள் இறந்திருக்கக்கூடும்? அவளை எரித்தவர் யார்? அவளின் மண்டை ஓட்டிலிருந்து ஏன் ஒரு வகையான திரவம் கசிய வேண்டும்? இது வேண்டுமென்றே நம்மை அழிப்பதற்கு அந்த அசுரர்கள் நடத்தும் நாடகமா? இவையெல்லாம் சேர்ந்து என்னை மிகவும் குழப்புகிறது.”

“ம்…சரி சரி…இதைப் பற்றி நாம் பிறகு நம் இருப்பிடம் சென்ற பின் பேசிக்கொள்ளலாம். இப்போது நாம் எல்லைக்கு வந்துவிட்டோம். வேதா உன் முகத்தை சற்று தெளிவாக வைத்துக் கொள். உன் மனதின் குழப்பம் முகத்தில் அப்பட்டமாக தெரிகிறது.”

“அப்படியா? சரி சரி…ஆனால் அங்கே என் மதியை காணவில்லையே? அவள் ஏன் இன்னும் எல்லைக்கு வந்து சேரவில்லை? என்னவாகியிருக்கும்?”

“அது தானே அவள் இங்கே வந்து இருப்பாள் என்றல்லவா நான் நினைத்தேன்! அதைத் தான் ஞானானந்தத்திடமும் சற்று முன் கூறினேன். அவள் ஏன் இன்னும் வரவில்லை. ம்.‌..தலைவர் நம்மை வரச்சொல்கிறார். வாருங்கள் வேகமாக சென்றிடுவோம்.”

என்று மூவரும் வேகமாக தலைவர் அருகே சென்றதும் வீரசேகரன் மூவரையும் பார்த்து

“என்ன முழுமதியாளை இன்னும் காணவில்லை? உங்களுள் யாருக்காவது ஏதாவது தெரியுமா?”

“இல்லைத் தலைவரே எங்களுக்கும் ஒன்றும் தெரியாது. அதைப் பற்றித்தான் நாங்களும் பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.”

“சரி நான் காவலரை அனுப்பி என்னவென்று பார்த்து வரச் சொல்கிறேன்.”

“இல்லைத் தலைவரே. நானே சென்றுப் பார்த்து வருகிறேன்.”

“சரி வேதாந்தகன் நீங்களே சென்று பார்த்து அழைத்து வாருங்கள்.”

என்று வீரசேகரன் கூறியதும் வேகவேகமாகச் சென்றான் வேதாந்தகன்.

முழுமதியாள் வீட்டில் அவள் கழற்றி வைத்த இடத்தில் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் இல்லாததால் பதற்றமாகி எல்லா இடங்களிலும் தேடிக்கொண்டிருந்தாள். அவளுடன் வீட்டுப் பணிப்பெண்கள், பணியாட்கள், அவள் அம்மா, தாத்தா, சீதை என அனைவரும் தேடிக்கொண்டிருந்தனர். வேதாந்தகன் சென்றுப் பார்த்து

“அனைவரும் இங்கே என்ன செய்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்? மதி அங்கே எல்லையில் அனைவரும் உனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். நீ என்னவென்றால் இங்கே இருந்து கிளம்பக் கூடவில்லை”

“வேதா என்னை மன்னியுங்கள். நான் …அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தை கழற்றி வைத்த இடத்தில் அது இப்போதில்லை அதைத் தான் நாங்கள் அனைவருமாகத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம்.”

“என்ன கூறுகிறாய் மதி? எப்படி அது காணாமல் போகும்? சரி சரி சீக்கிரமாக தேடி எடுப்போம் வா”

என்று அனைவரும் எல்லா இடங்களிலும் தேடினர். அப்போது வெளியே விளையாடச் சென்றிருந்த ஞானானந்தத்தின் இருப் பிள்ளைகளும் வீடு திரும்பினர். அவர்கள் சீதையை அழைத்துக் கொண்டே வீட்டினுள் வந்தனர்

“அம்மா அம்மா…எங்களுக்குப் பசிக்கிறது. சாப்பிடுவதற்கு ஏதாவது தா..மா..”

“கண்ணுகளா அம்மாவும் மற்ற அனைவரும் ஒரு முக்கியமான பொருளைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறோம். நீங்களே அடுப்படிக்குள் சென்று ஏதாவது எடுத்து உண்ணுங்கள் ….ம்…போங்கள்”

“சரி மா….நான் முறுக்கு எடுத்துக்கொள்கிறேன்”

“அம்மா நான் அதிரசம் எடுத்துக் கொள்கிறேன்”

என்றுத் துள்ளிக்குதித்துச் சென்ற பிள்ளைகளை தடுத்து நிறுத்தினான் வேதாந்தகன். அவர்களும் நின்று வேதாந்தகனைப் பார்த்து

“என்ன மாமா? எதற்கு எங்களை நிறுத்தினீர்கள். எங்களுக்குப் பசிக்கிறது. நகருங்கள் நாங்கள் சென்று உண்பதற்கு ஏதாவது எடுத்து வருகிறோம்”

“சரி சரி போகலாம் போகலாம் அதற்கு முன் உன் கழுத்தில் எப்படி இந்த சங்கிலி வந்தது? யார் மாட்டிவிட்டா?”

“ஓ!! இதுவா… இது இன்னைக்கு காலையில மதி அக்கா கழற்றி வச்சுட்டு குளிக்கப் போனாங்களா அப்போ இது பளபளன்னு மின்னுச்சா…அதைப் பார்க்க அது பக்கத்தில போனோமா…அழகா இருந்ததால நான் தான் எடுத்து மாட்டிக்கிட்டு வெளில விளையாடப்போயிட்டேன். என் தோழிகள் எல்லார்கிட்டயும் இதைக் காண்பித்தேனா. எல்லாருக்கும் இது ரொம்பப் பிடிச்சுப்போச்சு மாமா.”

“அப்படியா!! அதைக் கழற்றி மாமா கிட்ட தந்துடுமா. என் செல்லமில்லையா.”

“எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கே மாமா”

“என்ன நீங்க ரெண்டும் பேரும் முறுக்கும் அதிரசமும் சாப்பிடாமா என்ன பேசிகிட்டிருக்கீங்க? என்ன ஆச்சு வேதா?”

“அக்கா உங்க குழந்தையின் கழுற்றைப் பாருங்கள்!”

“ஆங்!! இது எப்படி உன் கழுற்றில். வா இங்கே !”

என்றுக் கூறி சீதை அவளருகே வந்த குழந்தையின் கழுற்றிலிருந்த நீர்த்துளிப்பதக்கச் சங்கிலியை கழற்றி வேதாந்தகனிடம் கொடுத்து

“எங்களை மன்னித்துவிடுங்கள் தம்பி. ஏதோ அறியா பிள்ளைகள் தவறிழைத்து விட்டனர்.”

“அக்கா அது எனக்குத் தெரியாதா? பாவம் குழந்தைகள் என்னச் செய்வார்கள். சரி நீங்கள் சென்று அவர்களுக்கு உண்ண ஏதாவது கொடுங்கள். இதில் அவர்கள் தவறு ஒன்றுமே இல்லை. எல்லாம் மதியின் தவறு தான்”

“இல்லை தம்பி கேட்காமல் இப்படி அடுத்தவர் பொருளை எடுத்துப் போட்டுக்கொள்வதும் தவறு தான். இவர்களை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நீங்கள் சென்று மதியிடம் விவரத்தைக் கூறி இருவரும் எல்லைக்கு உடனே சென்றிடுங்கள். இல்லையேல் அனைவருமாக இங்கு வந்து விடப்போகிறார்கள்.”

“ஆகட்டும் அக்கா. நான் வருகிறேன்”

என்று அங்கிருந்து முழுமதியாளிடம் சென்று நடந்தவைகளை கூறி அவளின் கழுத்தில் அந்த சங்கிலியைப் போட்டுவிட்டு இருவருமாக. எல்லைக்கு விரைந்துச் சென்றனர்.

தொடரும்…..

பாதாள சுரங்கத்தை இடித்து நொறுக்கி தரைமட்டம் ஆக்கிய போது அதன் அருகே இருந்த இடங்களிலும் விரிசல் ஏற்பட்டிருந்தது. அந்த விரிசல் மதிநாகசுரன் நவியாகம்ஷியிடம் கோபமாக கர்ஜித்தபோது சற்று பெரிதாகி எந்த நேரமும் இடிந்து விழும் நிலையிலிருந்தது. அந்த இடத்தில் மதிநாகசுரனை எவ்வாறு கண்டுபிடித்து அவனுக்கு உதவுவது என்ற சிந்தனையில் அங்குமிங்குமாக நடந்த நவியாகம்ஷி சுரங்கத்தின் கூரைக்கு அதிர்வை ஏற்படுத்தினாள். அசுரர் பரம்பரை ஆயிற்றே! ஏற்கனவே விழும் நிலையிலிருந்த கூரை அவள் ஏற்படுத்திய அதிர்வில் அவள் தலையிலேயே இடிந்து விழந்தது. தன் மீது விழுந்த மண் மற்றும் கற்களை நகர்த்தியதும் மேல சூரியன் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்ததைக் கண்டாள். அவளால் சூரிய தேவனின் கதிர்வீச்சுகளை பார்க்க முடியாது அவள் உடல் முழுவதும் தீயிலிட்டது போல சுட்டதில் இருள் தேடி ஓடினாள். ஆனால் அந்த பாதாள சுரங்கத்தின் கூரையில் பெரிய விரிசல்கள் ஏற்பட்டிருந்ததால் அவள் இருள் தேடிச் சென்ற வழியெல்லாம் சூரியன் தன் கதிர்களை அவளின் மீது படும்படியே கிடைத்த கூரை விரிசல் துவாரங்களின் ஊடே சென்று அவளைச் சுட்டெரித்தார். அவளும் சூரியனிடமிருந்து தப்பித்துச் செல்ல பல முயற்சிகளை செய்துப் பார்த்தாள் ஆனால் அவளால் எதுவும் செய்ய முடியாது அவளின் உடல் பாதி வெந்திருந்ததில் அதற்கு மேல் எங்கும் ஓடவும் முடியாது சூரிய தேவனின் சுட்டெரிக்கும் கதிர்வீச்சுகளுக்கு இரையானாள்.

சூரியனும் தேவலோகத்தை சேர்ந்தவர் என்பதால் அவரின் கீழ் உயிர்வாழக் கூடாதென்று இருளை தங்களுக்கானதாக மாற்றிக்கொண்டு வாழ்ந்தனர் அசுரர்கள். அதனாலே தான் அவர்களால் அழிக்கப்பட்ட ஊர்களை எல்லாம் இருள் சூழ்ந்திருந்தது. அசுரர்கள் என்றால் இருள் என்றானது. இருளை வென்று அனைவருக்கும் விடியலைத் தரக்கூடியவர் சூரியன் அவரை எல்லா இடங்களிலும் வென்று இருளை பரப்பி வந்த அசுரர்களால் நீர்த்துளிப் பதக்கம் கொண்ட பிரயாகாவை மட்டும் ஏதும் செய்ய முடியாது போனதால் சூரியன் தன் முழு சக்தியையும் பிரயாகாவிற்கு அளித்து வந்தார். அவர் உதித்திருந்த நேரத்தில் வெளிப்பட்ட நவியாகம்ஷி அவரின் சக்தியை எதிர்கொள்ள முடியாது எரிந்து சாம்பலானாள்.

அந்த பாதாள சுரங்கத்தின் மேல சற்றுத் தொலைவில் நடந்து வந்துக் கொண்டிருந்த காவலர்கள் சுப்பு மற்றும் ரங்கன் தூரத்தில் ஏதோ புகையைப் பார்த்ததும் சுப்பு ரங்காவிடம்

“டேய் ரங்கா அதோ அப்படியே இடதுகை பக்கமா கொஞ்சம் பாரு ஏதோ புகையா இருக்கு இல்ல!”

“அட ஆமாம் சுப்பு. நாம அந்த இடங்களை அதுவரைக்கும் நேத்து தானே இடிச்சுப் போட்டோம்! இன்னைக்கு என்ன அங்க ஒரே புகை மண்டலமா இருக்குது?”

“சரி வா போய் என்னன்னு பார்தது வரலாம்.”

“வேண்டாம் சுப்பு இந்த சுற்று வட்டாரத்துல எதாவது வித்தியாசமா தென்பட்டா நம்ம தளபதி வீரராகவன் கிட்ட சொல்லணும்ங்கறது தான் நமக்கிடப்பட்ட கட்டளை. அதுபடியே செய்வோம் வா போய் தளபதியார்ட்ட சொல்லலாம்.”

“என்ன ரங்கா நீ இப்படி இருக்க. இது வெறும் புகைதானே இதைப் போய் தளபதியார்ட்ட சொல்லணுமா என்ன? நாமளே என்னன்னு பார்த்துட்டா ஆச்சு. உனக்கு புகை ல என்ன வித்தியாசமா தெரியுது? நாம போய் தளபதியார்ட்ட புகையைப் பத்தி சொல்ல அவரும் வந்து பார்த்துட்டு அடிக்கிற வெயில்ல எரிஞ்ச புல்லையெல்லாம் காண்பிக்கவா என்னை அழைத்தீர்கள்னு நம்ம மேல கோவிச்சுக்கிட்டார்னா!”

“கோவிச்சா கோவிச்சுக்கட்டுமே. நம்ம தளபதியார் தானே! ஆனா இதை நாம சொல்லாம விட்டு அதனால ஏதாவது பெரிசா நடந்திடுச்சுன்னா அப்புறம் நாம யாருமே உயிரோடிருக்க முடியாம போயிடுமே‌! அதை யோசிச்சிப்பார் சுப்பு.”

“சரி அதுதான் பேசிகிட்டே இவ்வளவு தூரம் நடந்து வந்துட்டோமே…ஒரு எட்டு எட்டிப்பார்த்துட்டு போய் தளபதியார்ட்ட சொல்லலாமே!”

“ம்….பேசாம வா சுப்பு.”

என்று ரங்கனும் சுப்புவும் சூரியனால் சுட்டெரிக்கப்பட்ட நவியாகம்ஷி அருகில் வரை சென்றும் அங்கே எதனால் புகை வருகிறது என்பதை பாராது தளபதி வீரராகவனிடம் நடந்ததை விவரிக்க விரைந்து சென்றனர். தளபதியாரின் கூடத்தில் இருவரும் நடந்த அனைத்தையும் அவரிடம் விவரித்ததும் உடனே வீரராகவன் தன் படையாட்கள் ஒரு பத்துப் பேருடன் அவ்விடத்திற்கு விரைந்துச் சென்றுப் பார்த்தார்.

அங்கே எரிந்து சாம்பலாகி வெறும் ஒரு ராட்சத மனிதனின் கூடு மட்டும் கிடந்ததை அனைவரும் பார்த்ததும் இரண்டடி பின்னால் சென்றனர். அப்போது வீரராகவன் செய்தி சொன்ன இரு காவலர்களிடமும்

“நீங்கள் இந்த ராட்சத மனிதன் எரிந்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தீர்களா?”

உடனே சுப்பு பதிலளித்தான்

“இல்லை தளபதியாரே. நாங்கள் பார்த்தபோது நெருப்பேதும் இல்லை. ஆனால் இந்த இடமே புகை மண்டலமாக இருந்தது. நாங்கள் அந்த புகை மண்டலத்திற்குள் சென்று பார்க்கலாமென்று நினைத்தோம் ஆனால் அதனுள்ளே ஏதாவது இருந்தால் என்று எண்ணி தங்களிடம் கூறுவதற்காக தங்கள் கூடாரத்திற்கு வந்துவிட்டோம். இல்லையா ரங்கா”

“ம்…ஆமாம் ஆமாம்”

என்று இருவரும் சொன்னதும் வீரராகவன் தன் அண்ணனான தலைவன் வீரசேகரனுக்கு செய்தியனுப்பினான். செய்தியனுப்பிய சில வினாடிகளிலெல்லாம் வீரசேகரனும் அவ்விடத்திற்கு வந்து சேர்ந்தார். புகை சற்று தணிந்ததும் வேலையாட்களை கொண்டு நவியாகம்ஷி உடலின் எலும்பு கூடை மேலே எடுத்து வந்து அதன் அருகே சென்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த போதே வீரசேகரனின் மதகுருவும், பிரயாகாவின் தலைமை மருத்துவருமான சந்தனக்கோபன் அவ்விடம் வந்து சேர்ந்தார். அவரைக் கண்டதும் வீரசேகரன் வணக்கம் சொல்லி

“வாருங்கள் சந்தனக்கோபன் அவர்களே. வணக்கம். ஏன் தாங்கள் வருவதற்கு இவ்வளவு தாமதம்?”

“மன்னிக்க வேண்டும் தலைவரே. ஒரு முக்கியமான மூலிகையை தயாரித்துக்கொண்டிருந்ததில் தாமதமாகிவிட்டது. ஏனெனில் அதை அப்படியே விட்டுவிட்டால் பிறகு அந்த மூலிகை பிரயோஜனப்படாது போய்விடும் அதுதான்…”

“ம்..சரி சரி அதைப் பற்றி நாம் பிறகு பேசிக் கொல்லலாம். இப்போது வந்து இதைப் பாருங்கள். இந்த எலும்புக்கூடு சாதாரண மனிதனுடையது போல தெரியவில்லை. தாங்கள் தான் இது யாருடையது என்றும் எப்படி இப்படி எரிந்துள்ளது என்றும் கூற வேண்டும். இது நாங்கள் அன்று பாதாளச் சுரங்கத்திலிருநத்து கண்டறிந்தோமே அகோரமான ராட்சதர்களின் உடல் போலவும் இல்லை…அது தான் சற்று குழப்பமாக உள்ளது.”

“ம்….சரி இந்த எலும்புக்கூடு இங்கேயே இருக்கட்டும். நான் எனது சில உபகரணங்களைக் கொண்டு வந்து ஆராய்ச்சி செய்து இது என்னவாக இருக்கக்கூடுமென்று அறிந்துக் கொள்ள முயற்சி செய்கிறேன். இரு காவலர்களை மட்டும் இங்கே என்னுடன் விட்டுவிட்டு நீங்கள் அனைவரும் ஊருக்குள் செல்லலாம்.”

“ஆகட்டும் குருவே. சரி வீரராகவா வா நாம் இங்கிருந்து சென்று விடலாம்.”

“தலைவரே தாங்கள் செல்லுங்கள். நான்… சுப்பு, ரங்கனுடன் இங்கேயே நம் குருவுக்கு உதவியாக இருந்துக்கொள்கிறோம். நீங்கள் மற்ற அனைவரையும் அழைத்துக் கொண்டு ஊருக்குள் சென்றிடுங்கள். இதைப் பற்றி அந்த நால்வருக்கும் செய்தி அனுப்பிடுங்கள். அவர்களால் இது யார் என்ன என்று அடையாளம் சொல்ல முடிகிறதா என்றும் பார்ப்போம்.”

“அதுவும் சரி தான் வீரராகவா. நீ இங்கேயே இருந்துக்கொள். நான் சென்று அந்த நால்வருக்கும் செய்தி அனுப்பி அவர்களை இங்கு வரச்சொல்கிறேன்.”

என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து ஊருக்குள் சென்று அந்த நால்வரையும் தன்னை வந்துக் காணும் படி செய்தி அனுப்பி வரச்சொன்னார் வீரசேகரன். அவரின் செய்தி கிடைத்ததும் நால்வரும் வீரசேகரனின் அரண்மனைக்கு விரைந்துச் சென்றனர். அவர்களிடம் வீரசேகரன் ஊர் எல்லையில் இடித்த பாதாள சுரங்கத்திலிருந்து ஒரு ராட்சத எலும்புகூடு கிடைத்துள்ளதைப் பற்றி விவரித்தார். அதைக் கேட்டதும் வியப்பில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டனர் நீர்த்துளி பதக்க வீரர்கள். பின் வீரசேகரனிடம் விடைப்பெற்றுக் கொண்டு நேராக ஊரின் எல்லைக்குச் சென்றனர். அங்கே இருந்த பிரயாகாவின் தலபதியாருக்கும், தலைமை மருத்துவருக்கும் வணக்கம் கூறிவிட்டு கேசவன்

“இந்த எலும்புக்கூடு எங்கிருந்து கிட்டியது?”

“அதோ அந்த பாதாளக் குழியிலிருந்து தான் கிட்டியுது”

என்று ரங்கன் சொன்னதும் கேசவன், மழுமதி மற்றும் வேதாந்தகன் ஆகிய மூவரும் அந்த இடத்திற்குச் சென்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் ஞானானந்தும் அந்த எலும்புக்கூட்டையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். அப்போது அவர் அதில் எதையோப் பார்த்து

“ஓ! அவளா இவள்!! ஆனால் இவள் எப்படி இப்படி!!”

என்று தனக்குத் தானே பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட தலைமை மருத்துவரும் வீரராகவனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். ரங்கனும் சுப்புவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். பாதாளக் குழியை சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மூவரும் திரும்பி ஞானானந்தத்தைப் பார்த்தனர். வீரராகவன் ஞானானந்தம் அருகே வந்து

“பலே ஞானானந்தம் பலே! இது யாரென்று உங்களுக்குத் தெரியும் போலிருக்கிறதே! அது யாரென்று எங்களுக்கும் சொன்னால் நன்றாக இருக்குமல்லவா. சொல்வீர்களா?”

“நிச்சயமாக சொல்கிறேன் தளபதியாரே.”

“ம்…சொல்லுங்கள் ஞானானந்தம் சொல்லுங்கள்”

என்று வீரராகவன் அது யாரென்று தெரிந்துக் கொள்ளும் ஆர்வத்தில் கேட்க, அதே ஆர்வத்தோடு ரங்கனும், சுப்புவும் அருகே வர…தலைமை மருத்துவர் ஞானானந்தனிடம்

“இது மனித இனத்தை சேர்ந்தது அல்ல என்பது எங்களுக்குத் தெரிந்ததே. அதை தவிர ஏதாவது விவரமறிந்தால் தயவுசெய்து கூறவும்.”

“ஆம் மருத்துவரே இது மனித இனத்தைச் சேர்ந்தவை அல்ல. ஏனெனில் மனிதர்களுக்கான நல்ல குணங்கள் என்றுக் கூறப்படும் ஈவிரக்கம், ஈகை, பாவம், புண்ணியம் ஆகியவை இவற்றிற்கு கிடையாது. ஆனால் அவ்வினத்திற்குள் அன்பு, பாசம், காதல், காமம், மோகம் என எல்லா குணாதிசயங்களும் இருக்கிறது.”

“எவ்வாறு தங்களால் இவ்வளவு தெளிவாக அந்த இனத்தைப் பற்றி விவரிக்க முடிகிறது ஞானானந்தம்?”

“ஏனெனில் நான் அவர்களின் கைதியாக சில நாட்கள் அவர்களுடன் இருந்திருக்கிறேன்.”

“ஓ!! சரி…இதைப் பார்த்ததும் அவளா இவள் என்று ஏதோ சொன்னீர்களே…அது எப்படி?”

என்று வீரராகவன் கேட்டதும் ஞானானந்தம் ஒன்றும் பதிலளிக்காது அமைதியாக நவியாகம்ஷியின் எலும்புக்கூட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். உடனே தனது கேள்விக்கான விளக்கத்தை அளித்தார் வீரராகவன்

“ஏனெனில் நீங்கள் நால்வரும் இங்கு வருவதற்கு சற்று முன்பாகத்தான் நமது தலைமை மருத்துவர் இந்த எலும்புக்கூடு ஒரு பெண்ணினுடையது என்றார். நீங்களும் இங்கு வந்து இதைப் பார்த்ததும் அப்படி கேட்டீர்களா அதுதான் அப்படி கேட்கிறேன்”

என்று கூறியும் ஞானானந்தம் ஏதும் சொல்லாது அமர்ந்திருந்தான். அங்கு நடந்தவைகளைப் பார்த்தும் கேட்டும் கொண்டிருந்த கேசவன் அந்த பாதாள குழியிலிருந்து ஏதோ ஒன்றை தன் கையில் எடுத்து வந்து நேராக ஞானானந்தத்திடம் சென்று அவனருகே அமர்ந்தான் கேசவன். பாதாளக் குழியிலிருந்து கண்டறிந்து எடுத்து வந்ததை ஞானானந்தத்தின் உள்ளங்கையில் வைத்து அவன் கரங்களை மூடினான். அதை உணர்ந்த ஞானானந்தம் தன் கைகளைத் திறந்துப் பார்த்ததும்

“ஆம் இவள் அவளே தான். பாதகி…ராட்சசி… தளபதியாரே இவள் அவளே தான்.”

என்று கண்களில் கண்ணீருடன் முகத்தில் மலர்ச்சியுடன் கூறினான் ஞானானந்தம்.

“எவள்? யார்? என்று விளக்கமாக கூறுங்கள் ஞானானந்தம். இப்போது எதற்காக நீங்கள் அழுகிறீர்கள்? தயவுசெய்து இது யார் என்ன என்ற விவரத்தை உங்கள் நால்வரில் யாரேனும் சொல்கிறீர்களா? உங்களுள் யாருக்காவது இது யாரென்று தெரிந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது என்றெண்ணி தான் உங்களை இங்கு அனுப்பிவைக்க தலைவரிடம் சொல்லிவிட்டேன். ஏனெனில் உங்களுள் இருவர் அந்த அசுரர்களையும் அந்த அகோரமான ஜந்துக்களையும் நேரில் பார்த்தவர்கள் இருக்கிறீர்கள். நீங்கள் சொல்வதை கேட்க ஆவலாகவும், அதில் ஆபத்திருந்தால் எச்சரிக்கையுடனும் இருக்க வேண்டிய ஏற்பாடுகளையும் செய்ய காத்திருக்கிறோம் … ம்…சொல்லுங்கள்”

தளபதி வீரராகவன் சொன்னதைக் கேட்டதும் ஞானானந்தத்தின் தோள்களில் கையைப் போட்டு அவனை சமாதானம் செய்த கேசவன்

“ஞானானந்தம் சொல்லுங்கள். தளபதியார் கேட்பதிலும் நியாயமிருக்கிறதல்லவா. யார் இவள்? நீங்கள் சொன்ன அதே ராட்சசியா?”

“கேசவன் இங்கு என்ன நடக்கிறது என்று எங்களுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. விளக்கமாக சொன்னால் நன்றாக இருக்கும்.”

“சொல்கிறேன் தளபதியாரே. நானே சொல்கிறேன்”

என்று தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு. ஏதோ ஒரு கெட்டது அழிந்தது என்ற மகிழ்ச்சியான முகத்துடன் கூறலானான் ஞானானந்தம்.

“இவள் தான் என் மனைவியையும் குழந்தைகளையும் பிடித்து வைத்து சித்திரவதை செய்து, என்னை மிரட்டி எங்களை கைதிகளாக அவர்கள் அரண்மனைக்கு இழுத்துச் சென்றவள். எங்கள் குழந்தைகளை குழந்தைகள் என்றும் பாராமல் தலைகீழாக கட்டித் தொங்கவிட்டவள். அந்த பிஞ்சுக் குழந்தைகளை அந்த அகோர ஜந்துக்களிடம் வீசி எறிந்தவள். அந்த அசுரக் குல அரசன் என்று சொல்லிக்கொண்ட மதிநாகசுரன் என்பவனின் மனைவியாவாள். இவள் பெயர் நவியாகம்ஷி என்பதாகும்.”

“ஓ!!! அப்படியா!! எல்லாம் சரி…ஆனால் இந்த எலும்புக்கூட்டைப் பார்த்து எப்படி உங்களால் இது அந்த நவியாகம்ஷியினுடது தான் என்று சொல்ல முடிந்தது?”

“அது…முதலில் சந்தேகம் தான் இருந்தது. அதனால் தான் ஒன்றும் பேசாதிருந்தேன். ஆனால் எப்போது கேசவன் இவளின் எலும்புக்கூடு இருந்த குழியிலிருந்து இந்த தாலியை எடுத்து வந்து என் கையில் கொடுத்தாரோ அப்போது இது அந்த நவியாகம்ஷி தான் என எனக்கு ஊர்ஜிதமானது.”

“சரி அது யாருடைய தாலி? இவளுடையதா? எப்படி நீங்கள் பார்த்ததும் அவளாக இருக்குமோ என்று சந்தேகித்தீர்கள்? நடந்ததை முழுமையாக சொல்கிறீர்களா…அப்போது தான் எங்களுக்கும் தெளிவாக புரிந்துக் கொள்ள முடியும்.”

“சொல்கிறேன் தளபதியாரே சொல்கிறேன். இந்த ராட்சசி எங்களைப் பிடித்துக் கைதியாக கொண்டு செல்ல முயன்ற போது நான் மறுத்தேன் அதற்கு என் மனைவியை அவள் கழுத்திலிருந்த தாலியைப் பிடித்து இழுத்து என் முன் தள்ளிவிட்டு…அந்த தாலியை உற்றுப் பார்த்து அதை அவள் வலது கை மணிக்கட்டில் சுற்றி இறுக்கக் கட்டிக் கொண்டாள். என் சீதை அவளிடம் அதைத் திருப்பித் தரும் படி மன்றாடினாள் ஆனால் அதற்கு அந்த ராட்சசி மனமிரங்கவில்லை. அதன் பின் நாங்கள் வேறு வழியின்றி அவர்களுடன் கைதியாகச் சென்றோம். அவள் சீதையின் தாலியை இழுத்துப் பறித்ததில் என் சீதையின் கழுத்தில் காயம் ஏற்பட்டது. அதன் வடு இன்னமும் என் மனைவி சுமந்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இப்படி ஒரு பாதகத்தை செய்த இவளை எப்படி மறக்கமுடியும் நீங்களே சொல்லுங்கள்! பெண்ணாக இருந்தும் மற்றொருப் பெண்ணை துன்புறுத்திய இவளைப் போன்ற அரக்கிகளுக்கு இது போன்ற முடிவு தான் நேரும். இதுதான் நியாயமுமாகும்.”

தொடரும்…

மாற்று வழி தேடிச் சென்ற மதிநாகசுரனும், சிகராசுரனும் வேறு வழி ஏதுமில்லை என்ற பதிலுடன் திரும்பி வந்தவர்களிடம் நவியாகம்ஷி

“என்ன சொல்கிறீர்கள் இருவரும்? வேறு வழியில்லை என்றால் நாம் எப்படி பிரயாகாவை அழிப்பது அந்த தேவேந்திரனை நெருங்குவது? நமது ஆசானின் ஆசையையும் நமது குலத்தையும் எப்படி காப்பாற்றுவது?”

“நவியா… நவியா…நவியா!”

என்று தொடர்ந்து பேசிய நவியாகம்ஷியை பார்த்து கர்ஜித்தான் மதிநாகசுரன். அதைக் கேட்டதும் நவியாகம்ஷி

“ம்…நன்றாக இருக்கிறது‌. ஏற்கனவே ஒரு முறை இவ்வாறு சப்தமிட்டதால் பாதாளப் பாதை பாதியாகியுள்ளது…இப்போது என்ன நேரப் போகிறதோ?”

“நவியா உன்னால் முடிந்தால் நல்ல யோசனை சொல் இல்லையெனில் சற்று அமைதியாக இருந்து மற்றவர்களை யோசிக்க விடு.”

“ஓ!!! அது சரி…நீங்களே யோசித்து நல்ல வழியைக் கண்டறியுங்கள். நான் இனி ஏதும் கூறப் போவதில்லை”

என்று தன் இரு கரங்களையும் இறுக்கக் கட்டிக்கொண்டு அந்த பாதாள சுரங்கத்தின் ஒரு மூலையில் சென்று அமர்ந்துக் கொண்டாள் நவியாகம்ஷி. ஆட்களும் நேரமும் குறையக் குறைய அசுரர்கள் நிம்மதியின்றி அவரவர் இஷ்டத்திற்கு பேசவும் நடக்கவும் ஆரம்பித்தனர். ஆளுக்கொரு மூலையில் அமர்ந்திருந்த அசுரர்களைப் பார்த்து மதிநாகசுரன்

“இங்கே பாருங்கள். நாம் தான் அந்த இந்திரனை அழித்து… நமக்கு தீங்கிழைத்தவர்களை அழிப்போம் என்று நமது அடுத்த சந்ததியினருக்கு உணர்த்த போகும் நம் இனத்தின் கடைசி சந்ததிகள். நம்மைப் பார்த்து தான் நமது அடுத்த சந்ததியினர் இருக்கிறார்கள். ஆகையால் நாம் ஏதாவது செய்து வெற்றியுடன் தான் அவர்களை மீண்டும் சந்திக்க வேண்டும். அதுவரை எந்தெந்த வழிகள் எல்லாம் உள்ளதோ அந்தந்த வழிகளை எல்லாம் பின்பற்றிச் செல்வோம். வாருங்கள் இனி இந்த பாதாள சுரங்கம் வேலைக்கு ஆகப்போவதில்லை. இனி நாம் நேருக்கு நர் தான் யுதம் புரிய வேண்டும்.”

“மதி நீங்கள் ஒருமுறை நம் ஆசானிடம் எதற்காக இந்த அற்ப மனிதர்களுடன் இன்னும் போரிட வேண்டும் என்றும் நமக்கான படையை நாம் தான் திரட்டி விட்டோமே என்றும் அதனால் நேரடியாக அந்த இந்திரனுடனேயே சண்டையிட்டு வென்றிடலாமே என்றும் கேட்டதாக கூறினீர்களே அது உங்களுக்கு ஞாபகமிருக்கா?”

“ஆங் ஞாபகம் உள்ளது நவியா. அதற்கு என்ன?”

“இப்போதா நாம் ஏன் அதைச் செய்யக்கூடாது?”

“எதை கூறுகிறாய் நவியா?”

“நாம் இந்த பிரயாகா மக்களுடன் சண்டையிடுவதற்கு பதில் ஏன் அந்த இந்திரனையே தாக்கக் கூடாது?”

“ஹா! ஹா! ஹா!”

“மெல்ல சிரியுங்கள் மதி. நான் சொன்னதில் தங்களுக்கு ஏன் இவ்வளவு சிரிப்பு?”

“நவியா நான் அதை நம்மிடம் சாம்பீனிகளின் பெரும்படை இருந்தபோதே கேட்டேன்…அதை அப்போதே மறுத்துவிட்டார் ஆசான். அதற்கு அவர் கூறிய காரணம் …அந்த தேவேந்திரனுக்கு படைபலத்தைவிட அந்த பரந்தாமனின் பலம் தான் பெரியதாம் அதனால் அவனுடன் மோதுவதற்கு நாம் இன்னும் நம் படைபலத்தைப் பெருக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்றார். அப்போதே அவர் அவ்வாறு கூறினார்…அப்படி என்றால் இப்போது நம்மிடமிருக்கும் படைபலத்தைப் பார் நவியா…நன்றாக பார்…இதை வைத்துக் கொண்டு எவ்வாறு அந்த தேவேந்திரனை நாம் நெருங்குவது சொல்”

“அப்படிப் பார்த்தால் இந்த பிரயாகா மக்களை நாம் அழித்தாலும் நமது பழைய படைபலம் நம்மிடம் இருக்காதே!! பின் எப்படி நாம் தேவேந்திரனை எதிர்ப்பது மதி?”

“அதற்கான வழியை நமது ஆசான் தான் கூறமுடியும். முதலில் நம்மைப் பாடாய்ப்படுத்தும் இந்த பிரயாகாவையும் அழித்து நம்வசமாக்குவோம். அதன் பின் என்ன செய்யலாமென்று சிந்தித்துக் கொள்ளலாம்.”

“ம்…அதுவும் சரிதான். ஆனால் இப்போது எப்படி நாம் பிரயாகாவிற்குள் செல்வது?”

“அதற்கு சற்று கால தாமதமாகும். ஏனெனில் அதற்கான ஒரே வழி நான் ஈசத்துவம் சித்தியை முறையாக கற்று தேர்ச்சிப் பெற வேண்டும். அதை பெற்றால் அதன் பின் இந்த பிரயாகா என்ன அந்த தேவலோகமே என் வசமாகிவிடும். நமது ஆசான் அப்போதே அதை முறைமாகப் பயின்றிட வற்புறுத்தினார். நான் தான் எதனாலோ அதை தவிர்த்துக் கொண்டே வந்தேன்”

“எனக்கு ஒரு சந்தேகம் மதிநாகசுரா. அதைக் கேட்கலாமா?”

“ம்…கேள் மந்தாகிஷி.”

“ஆசான் தானே தங்களுக்கு அந்த ஈசத்துவ சித்தியை பயிற்றுவித்திருக்க வேண்டும்?”

“ஆமாம் இதில் உனக்கென்ன சந்தேகம்?”

“அப்படியென்றால் அவரே அதை உபயோகித்து அந்த தேவலோகத்தை என்றோ கைப்பற்றியிருக்கலாமே!”

“அவரால் அதன் ஒரு பகுதியைக் கற்பிக்க மட்டுமே முடியும். ஏனெனில் நமது அசுர குலத்துக்கே குருவான சுக்கிராச்சாரியார் அந்த சக்தியை அசுரகுல அரசப் பரம்பரைக்கு மட்டும் தான் அளித்துள்ளார். அரசக் குலத்தவர்களும் எளிதாக அதை அடைந்து விட முடியாது. அதற்கான விதிமுறைகள், வழிமுறைகள், பூஜைகள், யாகங்கள், பலிகள் என பல சடங்குகளை மேற்கொண்டால் தான் அது சாத்தியமாகும்.”

“ஓ!! சரி சரி. ஆனால் எனக்கு இன்னுமொரு சந்தேகம்”

“ம்….இன்று என்ன சந்தேகம் தீர்க்கும் சுபமுகூர்த்த தினமா? ஆகட்டும் கேள்”

“அப்படி சுக்கிராச்சாரியார் கொடுத்த அந்த சக்தி நமது தலைவரும் தங்கள் தந்தையுமான மஹா பலி அரசரிடமும் இருந்திருக்குமில்லையா? நமது ஆசான் கூறிய அந்த அமிர்தம் கடைதலின் போது ஏற்பட்ட யுதத்தில் ஏன் நம் தலைவர் ஈசத்துவத்தைப் பிரயோகிக்கவில்லை? அதை அப்போதே பிரயோகித்திருந்தால் இப்போது நாம் நம் குடும்பத்தினருடன் இணைந்து இந்த பிரபஞ்சத்தில் நாமே நிறைந்திருந்திருப்போம் இல்லையா…நான் என் சிம்பாவையும் இழந்திருக்க மாட்டேனே மதிநாகசுரா.”

என்று கேட்ட மந்தாகிஷியைப் பார்த்து

“மந்தா!! மந்தா!! இருந்திருந்தால் உபயோகித்திருக்க மாட்டாரா சொல். அவருக்கும் நான் அறிந்து வைத்துள்ள வரை தான் தெரியும் அதற்கு மேல் அவர் என்றில்லை அவருக்கு முன்னிருந்த அரசர்களும் பலமுறை முயன்றும் முடியாதுப் போயிருக்கிறது.”

“ஏன் அப்படி?”

“அது தான் நம் அரசக் குலம் வாங்கி வந்த சாபம். ஆம் நமது பாட்டனார் செய்த வேலை. அவர் தான் நமது அரசக் குல பரம்பரையில் கடைசியாக ஈசத்துவம் சித்திக் கொண்டு அந்த தேவலோகத்தையே ஆட்டிப் படைத்து வந்தவர். ஒருமுறை அவர் இந்திராணியை சிறைப்பிடித்து வந்துள்ளார். அதை அறிந்ததுமே கொந்தளித்தது தேவலோகம். உடனே மும்மூர்த்திகளுமாக கூடி ஆலோசனைச் செய்து ஒரு திட்டம் தீட்டினர். அவர்களில் திருமால் மோகினியாக மாறி இந்திராணியை சிறைப்பிடித்துத் தன் வாகனத்தில் வைத்துக் கொண்டு காட்டு வழியாக அரண்மனைக்கு திரும்பி சென்றுக் கொண்டிருந்த நமது அரசர் தேரின் முன் திடீரென தோன்றினார். உடனே தேரோட்டி தேரை நிறுத்த அசுரக்குல அரசர் என்னவாயிற்று என்று தேரிலிருந்து இறங்க. அவர் மோகினியைப் பார்க்க…அவளின் அழகில் மயங்க…அவளை தன்னுடன் வரும்படிக் கூறி தன் தேரிலே ஏறச் சொல்ல…மோகினியும் ஏறி அமர்ந்தாள். அவளைப் பார்த்ததுமே இந்திராணிக்கு வந்திருப்பது திருமால் தான் என்றுப் புரிந்துப் போனதால் அவளின் முகத்தில் ஒரு புன்முறுவல் பூத்ததைக் கண்ட அரசர் அவளுக்கு சிநேகிதிக் கிடைத்ததற்காகத்தான் அவள் புன்னகைத்தாள் என்று எண்ணிக்கொண்டு இருவரையும் அவரின் அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்றுள்ளார். அவர்கள் இருவரையும் தனது அந்தப்புரத்தில் ஓய்வெடுக்கச் சொல்லிவிட்டு அவர் உணவருந்தச் சென்றிருக்கிறார். அந்த சமயத்தை மோகினியான திருமால் உபயோகித்து அரசரிடமிருந்த ஈசத்துவ சக்தியை பறித்துக் கொண்டு அங்கிருந்து தேவலோம் சென்று தேவலோகமே அசுரக்குல அரசருடன் போரிட தயாராக வந்தனர். அதைக் கண்ட நமது பாட்டனார் அவர்கள் எந்த தைரியத்தில் வந்துள்ளதாக வினவ அதற்கு பதிலேதும் கூறாது அவரின் தலையைத் துண்டித்தான் இந்திரன். எப்படி நடந்தது? என்ன நடந்தது? என்று எதுவுமே அறியாது மாண்டார் அரசர்.”

“எப்படி திருமால் அரசரின் ஈசத்துவ சித்தியை பறித்துச் சென்றாராம்?”

“அந்த ஈசத்துவ சித்தியை அடைவதற்கான செயல்கள் அனைத்தையும் செவ்வென செய்து முடித்தால் அதைப் பற்றிச் சுக்கிராச்சாரியார் எழுதி வைத்திருந்த ஏடு ஒன்றைப் பெறலாம். அந்த ஏட்டில் தான் அந்த சக்திக்கான மூல மந்திரம் இருந்தது. அதைப் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்க வேண்டும். அதை அந்த தேவலோகக் காரர்கள் கண்ணில் படாது பாதுகாக்க வேண்டும். அதிலும் திருமாலுக்கு அதன் அருகே இருந்தால் போதும் உடனே அதை தனதாக்கிக் கொள்ளும் வல்லமைவாய்ந்தவராவார். அதனால் தான் அதை பலத்தப் பாதுக்காப்புகளுடன் ஓரிடத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அந்த இடத்தினருகே செல்வதற்காகவே திருமால் காத்திருந்தார் அப்போது நமது அரசர் இந்திராணி மீது கொண்ட மோகத்தை அறிந்துக் கொண்டு அதையே உபயோகித்து உள்ளே நுழைந்தவர் அந்த ஏடு அந்தப்புரத்தின் பின்னாலிருந்த ஒரு மாளிகையில் வைக்கப்பட்டிருந்ததை உணர்ந்தார். மோகினியாயிற்றே!! அங்கிருந்த அனைவரையும் தன் அழகில் மயங்கச் செய்து அந்த மந்திர ஏடு அடங்கிய மரப்பேழையை எடுத்துக் கொண்டும், இந்திராணியையும் அழைத்துக் கொண்டும் அங்கிருந்துச் சென்றுவிட்டார். மீண்டும் வந்து தாக்கியதில் தலைவர் தலை வெட்டப்பட்டதும் நம்மவர்கள் பயத்தில் அங்குமிங்குமாக தெறித்து உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள ஓடினர். தலைவனை மட்டும் கொன்று விட்டு வேறெவரையும் எதுவும் செய்யாது அங்கிருந்து சென்றுள்ளனர் தேவலோகத்தவர்கள். அவர்கள் சென்றதும் மீண்டும் நம் இனத்தவர் ஒன்று கூடி என் தந்தையை தலைவனாக்கி அவரும் சிறப்பாக நம்மக்களைக் காத்து அவர்களுக்காகவே வாழ்ந்தும் வந்துள்ளார். அவராலும் அந்த ஈசத்துவத்தை அடைய முடியாது போனது. இக்கதையை ஆசான் எனக்கு சிறுவயதிலிருந்தே சொல்லி வந்துள்ளார் ஆனால் என்னவோ எனக்கு அதை அடைவதற்கான அந்த நினைப்பே வராதிருந்தது. ஆனால் இப்போது வந்துள்ளது. நான் எப்படியாவது அந்த மூல மந்திர ஏடு பெறுவதற்கான செயல்களை சிறப்பாக செய்து முடித்து அதைப் பெற வேண்டும். அது தான் இந்த யுகத்தில் மூன்று லோகங்களையும் நான் ஆள்வதற்கான ஒரே வழி. அதற்கான வேலைகளில் நான் இப்போதே இறங்குகிறேன்.”

“மதி அதற்காக என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?”

“நீங்கள் அனைவரும் வட்ஸா சென்று ஆசானுடனும் நமது பிள்ளைகளுடனும் இருங்கள் நான் காட்டிற்குள் சென்று தவம் மேற்கொண்டு, வேள்வி ஒன்றை நடத்தி, அதன் பின் செய்ய வேண்டிய பலிகளைக் கொடுத்து அந்த மூல மந்திரம் ஏடு அடங்கிய மரப்பேழையுடன் வருகிறேன்”

“மதி…அது வந்து…”

“நவியா இதில் எந்தவித மாற்றமுமில்லை. அனைவரையும் அழைத்துக் கொண்டு வட்ஸாவிற்குச் செல். ஆசானிடம் நடந்தவற்றை விளக்கமாக கூறு. ம்…அனைவரும் நவியாகம்ஷியுடன் வட்ஸாவிற்கு செல்லுங்கள்.”

என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து தனது இலகிமா சித்திக் கொண்டு காற்றோடு காற்றாக கலந்து காட்டிற்குள் சென்றான் மதிநாகசுரன். அவன் சென்றப் பாதையைப் பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருந்த நவியாகம்ஷி தோளில் கையைப் போட்டுத் தட்டிக் கொடுத்தார்கள் மந்தாகிஷியும், யாகம்யாழியும். பின் அனைவரும் அங்கிருந்து வட்ஸாவிற்குத் திரும்பிச் சென்றனர். அவர்களின் வருகையைக் கண்ட மந்திராசுரனின் கண்கள் மதிநாகசுரனைத் தேடியது. அதைப் பார்த்த நவியாகம்ஷி மந்திராசுரனிடம் நடந்தவைகளைக் கூறினாள். அதைக் கேட்டதும் மந்திராசுரன்

“நல்லது நவியாகம்ஷி. இப்போதாவது அதைத் தேடிச் சென்றானே நம் மதி அதுவரை சந்தோஷம் தான். ஆனால் அவனைத் தனியாக விடாது உங்களுள் யாராவது ஒருவர் அவனுடன் சென்றிருக்கலாம். ம்…பரவாயில்லை. ஈசத்துவ சித்தியுடனான மதிநாகசுரனின் வருகைக்காகக் காத்திருப்போம்.”

“ஏன் அவருடன் யாராவது சென்றிருக்க வேண்டும் என்கிறீர்கள் மந்திரா அண்ணா? ஏன் என் மதிக்கு ஏதாவது ஆபத்து நேர வாயப்புள்ளதா?”

“அதற்கில்லை நவியா. அந்த ஈசத்துவ சித்திக்கான மூல மந்திர ஏடு அடங்கிய மரப்பேழையை அடைவது என்பது மிக கடினமான செயலாகும். அதற்காக நம் மதிநாகசுரன் மேற்கொள்ளப் போகும் யாகங்களும் உக்கிரமானவைகளாக இருக்கும். அந்த நேரத்தில் அவனரகே யாராவது இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று நான் நினைத்தேன் அவ்வளவு தான். இருக்க வேண்டும் என்றில்லை. அப்படி இருந்தாக வேண்டுமென்றால் நம் மதியே உன்னை அவனுடன் இருக்கச் சொல்லியிருப்பானே!! சரி சரி எல்லோரும் வந்து ஓய்வெடுங்கள்.”

என்று மந்திராசுரன் கூறியதைக் கேட்ட நவியாகம்ஷிக்கு மனதில் பதற்றம் தொற்றிக் கொண்டது. அவள் தனக்குள்ளே

“ஒரு வேளை மதிக்கு ஏதாவது உதவி தேவைப்பட்டால்? நான் அவருடன் சென்றிருக்க வேண்டுமோ? மந்திரா அண்ணா சொல்வதுப் போல அவருக்கு ஏதாவது ஆபத்து ஏற்பட்டால்? ம்…ஹூம்…நான் உடனே அவர் சென்றுள்ள காட்டிற்குள் செல்ல வேண்டும். அவருக்கு என்னாலான உதவிகளை செய்தாக வேண்டும். இதை இப்போது இவர்களிடம் கூறினால் என்னை விட மாட்டார்கள். ஆகையால் எவரிடமும் சொல்லிக்கொள்ளாது இங்கிருந்து சென்று மதிக்கு உதவ வேண்டும். ஆனால் எப்படிச் செல்வது? அவரைப் போல இலகிமா சித்தி எனக்குத் தெரியாதே!! ம்…முதலில் அந்த பாதாள சுரங்கத்திற்குள் சென்று அவர் எங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சென்றாரோ அங்கிருந்தே நானும் என் பயணத்தை மேற்கொள்கிறேன்.”

என்று அனைவரும் உறங்கும் வரை காத்திருந்து பின் வட்ஸாவிலிருந்து பாதாளச் சுரங்கத்தின் வழியே தன் கணவனும், அசுரக்குல தலைவருமான மதிநாகசுரனுக்கு உதவ வேண்டி பிரயாகாவை நோக்கிச் சென்றாள் நவியாகம்ஷி. பாதாளப் பாதை பாதியான இடத்தைச் சென்றடைந்தாள். அங்கிருந்து மதிநாகசுரன் சென்ற திசையை நோக்கி பயணிக்க திரும்பிய போது அவள் தலையில் இடிப்போல விழுந்தது பாதாளத்தின் கூரை. தன் மீது விழுந்த பாதாளத்தின் கூரையான மண் மற்றும் கற்களை தனது கைகளால் தள்ளி விட்டுப் பார்த்தவள் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றாள்.

தொடரும்…

வீரசேகரனைக் காணச் சென்ற ஐவர் அணி அவரைக் கண்டு நடந்த விவரங்களை எல்லாம் விளக்கி அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டுமென்பதையும் கூறினர். அங்கு மாயாபுரி தலைவரும் இருந்தார். அவர்கள் கூறியதனைத்தையும் கேட்ட வீரசேகரன்

“நீங்கள் நால்வரும் அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தை இணைத்தில் எங்களுக்கு பெருமகிழ்ச்சியாக உள்ளது. அதற்கு காரணமான கோதகா உனக்கும் எங்களது பாராட்டுக்கள்.”

“தலைவரே நான் ஒன்று கேட்கலாமா?”

“ம்..கேளுங்கள் கேசவன்”

“இவ்வாறு இந்த பதக்கத்தை இணைக்க வேண்டுமென்பது தங்களுக்கு முன்பே அறிந்திருந்தால் ஏன் எங்களிடம் கூறாது இருந்தீர்கள்? கேட்டது தவறென்றால் மன்னியுங்கள் தலைவரே!”

“எதற்கு மன்னிப்பு கேசவன். சில செயல்கள் சில விதிமுறைப்படி நடந்தால் மட்டுமே அதன் முழு பலனை நாம் பெற முடியும். அதை விடுத்து நாமே ஏதாவது அந்த விதியை நம் மதிக் கொண்டு மாற்ற முயற்சித்து இறுதியில் விதியும் மதியும் நம்மை கைவிட்டு நாம் நிர்க்கதியான நிலையில் இருப்போம். அதனால் தான் நாங்கள் உங்களிடம் எதுவும்…அதாவது எல்லாம் தெரிந்திருந்தும்…சொல்லாதிருந்தோம்.”

“இன்னும் இது போல தாங்கள் தெரிந்தும் சொல்லாதது ஏதாவது உள்ளாதா தலைவர்களே?”

“அதையும் விதி வழி விட்டுவிட்டு நாம் ஆக வேண்டிய வேலைகளைப் பார்ப்போம் வாருங்கள். யார் அங்கே”

என்று தன் கைகளைத்தட்டி தனது வேலையாட்களை வரவழைத்து அனைவருமாக அந்த நடுக்கம் ஏற்பட்ட இடத்துக்கு …அங்கு ஏன் அப்படி நேர்ந்தது என்று தெரிந்துக் கொள்வதற்காக விரைந்துச் சென்றனர்.

இதற்கிடையில் பாதாளச் சுரங்கத்தில் மதிநாகசுரன் கோபம் ஏற்படுத்திய நிலநடுக்கத்தை உணர்ந்த சக அசுரர் இனத்தினர் அவனை சமாதானம் செய்ய முயற்சித்தனர். அப்போது நவியாகம்ஷி மதிநாகசுரன் அருகில் சென்று

“மதி உனது கோபம் அந்த பிரயாகாவை எச்சரித்திடப் போகிறது. தயவுசெய்து கோபத்தை தவிர்த்திடுங்கள்.”

“பின்ன என்ன நவியா. இந்த சிகராசுரன் வாயைத்திறந்து ஏதாவது சொல்கிறானா பார். இப்படி இருந்தால் எனக்கு கோபம் வரத்தானே செய்யும்”

“சிகரா… மதி சொல்வதும் சரிதானே. அவர் ஆசான் மீது வைத்திருக்கும் அன்பை நான் சொல்லி உனக்குப் புரியவைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. அங்கு வட்ஸாவில் என்ன நடந்ததோ அதை அப்படியே சொல்லி விடு அதுதான் நம் அனைவருக்கும் நல்லது”

“நவியாகம்ஷி நான் அங்கு கண்ட காட்சியைக் கூறினால் நம் தலைவரான மதிநாகசுரன் தாங்க மாட்டார். அதுவுமின்றி ஆசான் என்னிடம் அது பற்றி உங்கள் யாரிடமும் கூறக்கூடாது என்றும் கூறியுள்ளார்.”

“இவனை…”

என்று தன் வாளால் வெட்டச் சென்ற மதிநாகசுரனைத் தடுத்த நவியாகம்ஷி

“மதி என்ன இது? நம்மிடமிருக்கும் சாம்பீனிகளும் அழிந்துக் கொண்டே வருகின்றன. நாமே ஆறு பேர் தான் இருக்கிறோம். இதில் சிகராவையும் வெட்டி விட்டீரேயானால் பின் நாம் ஐவர் தான் இருப்போம். சிகரா ஆசான் சொன்னது இருக்கட்டும். தயவுசெய்து அங்கு அவர் எப்படி இருக்கிறார் என்ற உண்மையை சொல்லிவிடு”

“நவியாகம்ஷி… மதிநாகசுரா…நமது ஆசான் மிகவும் மோசமான நிலையில் தான் இருக்கிறார். அவரின் கடைசிக் காலத்தில் இருக்கிறார். தான் மறையும் முன் இந்திரனை நாம் வென்றோம் என்ற செய்தியைக் கேட்பதற்காக தான் உயிருடன் இருப்பதாகவும், அதற்கான வேலைகளை செய்து முடித்துவிடவும், அந்த நற்செய்தியுடன் வந்து தன்னைக் காணும்படியும் கூறினார். அவரை நாதவேழரியும் மற்ற நம் பிள்ளைகளும் நன்றாக கவணித்து வருகின்றனர். இதை சொன்னால் நீங்கள் அனைவரும் அவரைக்காண அங்கு சென்றுவிடுவீர்கள் என்பதாலும் அதனால் நமது திட்டம் தள்ளிப்போகும் என்பதாலும் தான் அதை எல்லாம் உங்களிடமிருந்து மறைத்து அவர் நன்றாக இருப்பதாகக் கூறச் சொன்னார். ஆனால் என்னால் அது முடியாது போனது… மிகவும் வருத்தத்தை அளிக்கிறது. முதல் முறையாக என் ஆசானின் சொல்ப் பேச்சுக் கேளாதவனாய் நிற்கின்றேன். என்னை மன்னித்துவிடுங்கள் ஆசானே!”

என்று சிகராசுரன் கூறி முடித்ததும் சற்று நிலைத் தடுமாறிய மதிநாகசுரன்

“மந்திரா …மந்திரா…கேட்டாயா! நான் சந்தேகப்பட்டது சரியானது பார்த்தாயா! மந்திரா …மந்திரா”

என்று மதிநாகசுரன் தன் சிறு வயது முதலே மிகவும் நெருக்கமாக பழகிய தன் உயிர்த் தோழனான மந்திராசுரனைத் தேடினான். அவனின் கண்ணீர் நிறைந்த கண்களில் மந்திராசுரன் தெரியவில்லை என்றதுமே கண்களைத் தன் இருக்கைகலாலும் துடைத்துக் கொண்டு பார்த்தான் மந்திராசுரன் அந்த பாதாளச் சுரங்கத்தகலிருந்து வட்ஸாவை நோக்கி வேகவேகமாக சென்றுக்கொண்டிருந்தான். அதைக் கண்ட மதிநாகசுரனும் தன் இலகிமா சித்தியை பிரயோகித்து அவனைத் தொடர்ந்து வட்ஸாவிற்குச் சென்றான். தங்கள் தலைவரே திரும்பிச் சென்றதும் மற்ற அசுரர்களும் எஞ்சிய சாம்பீனிகளும் அவரைப் பின் தொடர்ந்து சென்றனர்.

அசுரர்கள் அந்த பாதாளச் சுரங்கத்திலிருந்து வட்ஸாவை நோக்கி நகர்ந்ததும் அந்த சுரங்கத்தின் மேல் கூரை இடிந்து நொருங்கியது. அந்தப் பாதாளச் சுரங்கத்தில் அசுரர்கள் சிகராசுரனுக்காக காத்திருந்த இடத்தின் மேல் கூரையிலிருந்து கயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு கீழே இறங்கினர் வீரசேகரனின் வேலையாட்கள். அவர்களின் பாதய் அந்த பாதாளச் சுரங்கத்தின் தரையைத் தொட்டதும் அவர்களைக் கட்டியிருந்த கயிறு தளர்த்தப் பட்டது. உடனே அவர்கள் அந்த சுரங்கத்தில் அங்குமிங்குமாக சென்றுப் பார்த்தனர். அங்கே அவர்கள் கண்டக் காட்சி அவர்களுக்குப் பயத்தை உண்டாக்கியதும் அவர்கள் தங்கள் கயிறுகளை பிடித்து பலமாக இழுத்தனர். கயிறு கீழிருந்து இழுக்கப்பட்டதும் மேலே அந்தக் கயிற்றைப் பிடித்திருந்த வேலையாட்கள் உடனே அந்த கயிறுகளை மேல் நோக்கி இழுத்தனர். கீழே சுரங்கத்திற்குள் சென்றவர்கள் பயத்தில் உறைந்துப் போய் மேலே வந்தவர்களிடம் வீரசேகரரும் அவர் தளபதியான தம்பியும் அவர்களிடம்

“ஏன் பயந்துக் காணப்படுகிறீர்கள்? கீழே அப்படி என்ன தான் இருந்தது?”

“அதுதானே மிகவும் பயந்துள்ளீர்கள். நீங்கள் பயப்படும் அளவிற்கு எதைக் கண்டீர்கள்?”

என்று வினவிக்கொண்டிருக்கையிலே மேலே நின்றுக் கொண்டு கயிறுகளை இழுத்த வேலையாட்களில் ஒருவர்

“தலைவரே!! தலைவரே!! இன்னும் நம் ஆட்களில் ஒருவர் மேலே வரவில்லை.”

“அப்படியா? ஏன் என்ன ஆயிற்று? மேலே வந்தவர்களை வாய்த் திறந்து ஏதாவது சொல்லச் சொல்லுங்கள்.”

என்றுப் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சுரங்கத்தின் கீழேயிருந்த அந்த நபரின் கயிறும் பலமாக இழுக்கப்பட்டதும், மேலே இருந்த வேலையாட்கள் அந்தக் கயிற்றையும் மேலே இழுத்தனர். ஆனால் அது மிகவும் பாரமாக இருக்கவே இன்னும் சிலர் சேர்ந்து இழுக்க வேண்டியதாக இருக்க…அதைக் கண்ட வீரசேகரன்

“கீழ் இருந்து மேலே வருவது நம் ஆள் தானா என்ற சந்தேகம் வருகிறது. ஆகவே கயிற்றை மேலே இழுப்பவர்களைத் தவிர மற்ற அனைவரும் சற்று தூரமாகச் சென்றிடுங்கள்.”

என்று கூறியதும் அனைவரும் சற்றுத் தள்ளிப்போய் நின்று கீழிருந்து மேலே வருவது என்னவாக இருக்கும் இல்லை யாராக இருக்கும் என்ற பதற்றத்தில் இருந்தனர். அப்போது ஞானானந்தம் சுரங்கத்திலிருந்து வெளியே வந்து பயத்திலிருந்த ஒரு வேலையாளிடம் சென்று

“ஏன்ப்பா அப்படி என்னத்தைப் பார்த்தீர்கள்? நீங்கள் சொன்னால் தானே நாங்கள் ஏதாவது அதற்கான முன் எச்சரிக்கை ஏற்பாடுகளை செய்துக் கொள்ள முடியும். இப்படி வாய்த்திறக்காதிருந்தால் பின் நாம் அனைவரும் அழிய நேரலாமில்லையா. சொல்லுப்பா.”

“அது வந்து …அது வந்து…வந்து…வந்து…”

“ம்…வந்து …சொல்லுப்பா”

“அகோரமான பெரிய உருவங்கள்…ம்…”

“ம்…அந்த உருவங்கள் …என்ன உங்களைத் தாக்கியதா?”

“ம்…இல்லை இல்லை”

“பின் என்ன தான் நேர்ந்தது என்று கூறுங்களேன்”

“அவைகள் கீழே ….கீழே…”

என்று அவர்கள் சொல்லி முடிப்பதற்குள் சுரங்கத்திலிருந்து மேலே வந்ததது அந்த பரமான கயிறு…அதில் முதலில் வெளியே வந்தது ஒரு கை. அதைப் பார்த்ததும் அனைவரும் சற்றுப் பதற்றத்துடன் இரண்டடி முன்னால் வைத்து அந்த குழியையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். மேலே வந்த அந்த வேலையாள் மிகவும் மெல்லிய தேகமுடையவர் ஆவார். அவர் மேலே வந்ததும் கயிற்றை விட நினைத்த வேலையாட்களிடம் வெளியே வந்த மெலிந்த வேலையாள்

“நான் வந்துவிட்டேன் என கயிறு இழுப்பதை நிறுத்திவிடாதீர்கள்.”

“ஏன் இன்னும் யாராவது வர வேண்டியுள்ளதா”

“இல்லைத் தலைவரே! எனக்குத் தெரிந்து நான் தான் கடைசியாக வந்தேன். ஆனால் நாங்கள் கீழே கண்டவைகளையும் எனதுக் கயிற்றிலேயேக் கட்டிக் கொண்டும் வந்துள்ளேன். அதனால் தான் இழுப்பதை நிறுத்த வேண்டாமென கூறினேன்…ஆங் …அதோ பாருங்கள்…அவைகள் வருகின்றன”

என்று அந்த வேலையாள் கூறியதும் வீரசேகரன் உட்பட அனைவருமாக பார்த்தனர். பெரிய பெரிய அகோரமான உருவங்கள் வெளிவந்தன. அவைகளைக் கண்டதும் அனைவரும் அவரவர வாள்களை உறுவினர். அதைப் பார்த்ததும் அந்த மெலிந்த வேலையாள்

“உங்கள் வாள்களுக்கு வேலையில்லை. அவற்றை உள்ளே வைத்திடுங்கள். இவையனைத்தும் உயிரற்ற நிலையில் தான் சுரங்கத்தில் கிடந்தன. அதுதான் அது என்னவாக இருக்கும் என்றும், இது போல இன்னும் இருக்குமா என்றும் தெரிந்துக் கொள்வதற்கும் தாங்கள் அனைவரும் பார்ப்பதற்குமாக தான் கட்டி இழுத்து வந்துள்ளேன்”

“சபாஷ்!! பலே!! உனது இந்த வேலைக்கு பாராட்டுக்களுடன் பரிசுகளும் தரப்படும்”

“நன்றி தலைவரே! ஆனால் இவை எந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவைகள்? எப்படி அந்த சுரங்கத்திற்குள் இருக்கின்றன? இவைகளை உங்களில் யாராவது பார்த்ததுண்டா?”

என்று மெலிந்த வேலையாள் கூறி முடித்ததும் கோதகன் முதலில் சென்றுப் பார்த்தான்

“தலைவரே இவைகள் தான் அந்த அசுரர்கள் நம் ஊர்களை அழிக்க பயன்படுத்திய படையில் இருந்தன. இது மனித இனமே இல்லை”

அவனருகே நின்றிருந்த வேதாந்தகன்

“ஆமாம் இவைகளிடமிருந்து தப்பித்தான் நான் இங்கு வந்து சேர்ந்தேன். தயவு தாட்சண்யமின்றி மனித இனத்தைக் கொன்று குவிக்கும் ராட்சதர்கள்”

அதைப் பார்த்த ஞானானந்தம்

“ஆமாம் இது போன்ற உருவங்கள் ஆயிரக்கணக்கில் நான் அந்த அசுரர்களின் அரண்மனையில் பார்த்திருக்கிறேன். இவைகளுக்கு மூளைக் கிடையாது. ஆனால் இவைகளின் மூளையாக இருந்து அனைத்தையும் செய்து வருவது அந்த காற்கோடையன் என்கிற அசுரர்க் குல ஆசான் ஆவார்.”

நடந்தவற்றை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டும் கேட்டுக்கொண்டுமிருந்த கேசவன் முன் வந்து

“அப்படி என்றால் கீழே அந்த சுரங்கத்திற்குள் அசுரர்கள் தான் இருந்தனரா? அதைத் தான் இந்த பதக்கம் நமக்கு குறிப்பளித்து உணர்த்தியதா? ஆனால் ஏன் இவைகள் உயிரற்று இருக்கின்றன? அப்படி அசுரர்கள் கீழே இருந்திருந்தால்…அவர்கள் இப்போது எங்கே? இந்த பாதாள சுரங்க வழியை அவர்கள் ஏன் உபயோகிக்க வேண்டும்?”

“என்னுள்ளும் இதே கேள்விகள் தான் மீண்டும் மீண்டும் ஒலிக்கிறது கேசவன். அதை அப்படியே தாங்கள் கேட்டுள்ளீர்கள். எதுவானால் என்ன இனி அவர்கள் இந்த பாதையை உபயோகிக்காது பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியது நமது கடமையாகும்.”

“அதை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் அண்ணா. நீங்கள் அனைவரையும் கூட்டிக்கொண்டு ஊருக்குள் செல்லுங்கள் நான் நமது வேலையாட்களை வைத்து இந்த சுரங்கத்தை அழித்துவிட்டு வருகிறேன்”

“சபாஷ் வீரராகவா சபாஷ். நீ இந்த வேலையை முடித்துவிட்டே வா. நாங்கள் சென்று வருகிறோம். வாருங்கள் இனி நடக்க வேண்டியதை வீரராகவன் பாரத்துக் கொள்வான். நாம் ஊருக்குள் செல்லலாம்.”

என்று வீரசேகரன் அனைவரையும் அங்கிருந்து ஊருக்குள் அழைத்துச் சென்றார். வீரராகவன் அங்கிருந்த வேலையாட்களிடம்

“ம்…இந்த இனங்களை தூக்கி அந்தப் பக்கமாக வைத்து விடுங்கள்”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே”

“ம்…இப்போது இந்த சுரங்கப் பாதையை முழுவதுமாக வலது புறம் ஒரு ஐந்து காத தூரம் இடது புறம் ஐந்து காத தூரம் என முழுவதுமாக இடித்து தரைமட்டமாக்குங்கள்”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே”

என்று வேலை மளமளவென நடந்தேறியது. எடுத்துக் கொண்ட வேலை முடியும் வரை வேலையாட்களை மேற்பார்வைப் பார்த்துக் கொண்டே அங்கேயே நின்றிருந்த வீரராகவன்

“ம்….சபாஷ்…நீங்கள் அனைவரும் சுறுசுறுப்பாகவும் மிகவும் கச்சிதமாகவும் இந்த வேலையை செய்து முடித்தமைக்கு வாழ்த்துக்கள். இன்றிரவு உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் எங்கள் அரண்மனையில் விருந்தளிக்கவிருக்கிறேன் அனைவரும் குடும்பத்துடன் வந்துவிடுங்கள்.”

“ஆகட்டும் தளபதியாரே. மிக்க நன்றி.”

“ம்…அதெல்லாம் ஒன்றும் வேண்டாம். ஆனால் நீங்கள் அனைவரும் செய்ய வேண்டிய இன்னுமொரு முக்கியமான வேலை ஒன்றிருக்கிறது.”

“என்ன செய்ய வேண்டும் தளபதியாரே? கட்டளையிடுங்கள். செய்து முடிக்கக் காத்திருக்கின்றோம்”

“இதோ இந்த அகோர பிராணிகளை தீயிலிட்டு எரித்திட வேண்டும்”

“இதோ செய்து முடிக்கிறோம்”

“ம்….ஆகட்டும்”

என்று வீரராகவன் சொன்னதும்…அனைவரும் காண மேலே இழுத்து வரப்பட்ட உயிரற்ற சாம்பீனிகளை எல்லாம் ஓரிடத்தில் வைத்து அவற்றின் மீது எண்ணெயை ஊற்றி எரித்தனர் பிரயாகா தலைவரின் வேலையாட்கள். அவர்கள் அனைவருக்குமான வேலைகள் முடிந்ததும் தளபதி வீரராகவனுடன் சேர்ந்து ஊருக்குள் சென்றனர். தளபதியார் சொன்னது போலவே அனைவருக்கும் அவரின் மனையில் விருந்தளிக்கப்பட்டது.

ஆசானைக் காணச் சென்ற அசுரர்களும் எஞ்சியிருந்த சாம்பீனிகளும் வட்ஸாவை சென்றடைந்தனர். அங்கே படுத்தப் படுக்கையாக கிடந்த காற்கோடையனைக் கண்டதும் மந்திராசுரனும் மதிநாகசுரனும் ஓடி அவரருகேச் சென்றனர். மற்ற அசுரர்களும் கண்ணில் கண்ணீர் பெருக காற்கோடையனின் அருகில் சென்றனர். அவர்களின் வருகையைப் பார்த்த காற்கோடையன் சிகராசுரனைப் பார்த்து முறைத்தார். அப்போது சிகராசுரன்

“ஆசானே என்னை மன்னித்து விடுங்கள். என்னால் இவர்களிடமிருந்து உண்மையை மறைக்க முடியவில்லை.”

அப்போது நாதவேழிரி மதிநாகசுரனிடம் வந்து

“தந்தையே நமது குல ஆசானின் உடல் நிலை நாளுக்கு நாள் மோசமாகிக் கொண்டே வருகிறது. எங்களால் உங்களுக்குத் தகவல் அனுப்பவும் முடியாது தவித்தோம். நல்ல வேளையாக சிகராசுரன் மாமா வந்தார். நானும் வியழியசுரியும் இந்த விவரத்தை தங்களிடம் சொல்ல தவித்தோம் தெரியுமா!”

“நமது ஆசானை தனியே விட்டுவிட்டு எங்களைத் தேடி வராது அவருடனே இருந்து நல்ல காரியம் செய்துள்ளீர்கள் எங்கள் கண்மணிகளே. இனியும் இவரைப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியது உங்கள் பொறுப்பாகும்.”

“ஆகட்டும் தந்தையே”

“ஆசானே உங்களுக்கு என்ன ஆயிற்று?”

“வயதாகிவிட்டது மதிநாகசுரா. வயதாகிவிட்டது. நீங்கள் திரும்பி என்னைக் காண்பதற்காக இங்கு வந்திருக்கக்கூடாது. பெரிய தவறிழைத்து விட்டீர்கள்.”

“ஆசானே எங்களை எல்லாம் காப்பாற்றி இவ்வளவு நாட்கள் எங்களுக்கு எல்லா சித்துக்களையும் பயிற்றுவித்து, ஆளாக்கிய உங்களை எப்படி கண்டுக் கொள்ளாது விட்டுவிட்டு எங்களால் செல்ல முடியும் சொல்லுங்கள்.”

“கோபம் மட்டும் நிதானம் தவறி நடக்கச் செய்திடாது…பாசம், அன்பும் நிதானம் தவறச் செய்திடும் பார்த்தீர்களா!”

“ஆசானே இப்போதும் பாடம் எடுக்க வேண்டுமா என்ன?”

“நமது ஒவ்வொரு தவறும் ஒவ்வொரு பாடமாகும் மதிநாகசுரா.”

“அப்படி என்றால் தங்களைப் பார்க்க ஓடோடி வந்தது தவறு என்கிறீர்களா?”

“மனதளவில் வருத்தப்படுவது சரிதான் ஆனால் அதற்காக சென்ற வேலையை முடிக்காது பாதியிலேயே வந்துவிட்டீர்களே இது தவறில்லையா?”

“இப்போ என்னவாயிற்று ஆசானே. இதோ தங்களைப் பார்த்துவிட்டோம். உங்களுக்கான எல்லா சௌகர்யங்களையும் செய்துக் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் வந்த வழியே சென்றிடுவோம்.”

“ம்…பார்ப்போம்…பார்ப்போம்”

என்று கூறியதும் உறங்கிப் போனார் காற்கோடையன். உடனே அவரை எழுப்ப முயற்சித்த மதிநாகசுரனிடம் நாதவேழிரி

“தந்தையே இப்படித் தான் நன்றாக பேசிக் கொண்டிருப்பார் உடனே தூங்கிப் போய்விடுவார். எழுப்பாதீர்கள். அவரே சற்று நேரத்தில் எழுந்துக் கொள்வார். அவரை நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம். நீங்கள் சென்று உங்கள் வேலைகளை முடித்துவிட்டு வாருங்கள்”

“அதுவும் சரிதான். இவருக்கு என்னவோ ஏதோ என்ற பதற்றம் இப்போது தான் என்னுள் கொஞ்சம் தனிந்துள்ளது. ம்….ஆகட்டும் உங்களுடன் மந்திராசுரனை உதவிக்கு விட்டுவிட்டுச் செல்கிறேன்”

“மதிநாகசுரா நானே நம் ஆசானுடன் இங்கேயே இருந்து அவரைப் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்று சொல்ல வந்தேன்…என் மனமறிந்து நீயே கூறிவிட்டாய்”

“மநி…மந்திராசுரன் இங்கேயே இருந்துவிட்டால் நாம் ஐவர் தான் இருப்போம்.”

“பரவாயில்லை நவியா. நாம் சமாளித்துக் கொள்ளலாம். நமது சித்திகளை நாம் பிரயோகித்து நம்மையும் பாதுகாத்து இவர்களையும் பாதுக்காப்போம்”

“சரி மதிநாகசுரா. அப்படியென்றால் உடனே புறப்படுங்கள். சென்று அந்த பிரயாகாவையும் கைப் பற்றிடுங்கள். நான் இங்கிருந்து இவரைப் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நீங்கள் அனைவரும் மனநிம்மதியுடன் சென்று வென்று வாருங்கள்.”

“ஆகட்டும் மந்திரா. நாங்கள் வருகிறோம். ஆசான் எழுந்ததும் கூறிவிடு. ம்…வாருங்கள் நாம் மீண்டும் பாதாள சுரங்கம் வழியாக பிரயாகா செல்வோம்”

என்று ஒவ்வொருவராக குழந்தைகளையும் மந்திராசுரனையும் தவிர மற்ற அனைவரும் சுரங்கத்திற்குள் இறங்கி பிரயாகாவை நோக்கி சென்றனர். அவர்கள் பாதி தூரம் கடந்துச் சென்றதும் அவர்கள் முன்புச் சென்ற சுரங்கப் பாதை அத்துடன் முடிவுற்றிருந்தது. அதைப் பார்த்த மதிநாகசுரன்

“இது என்ன விந்தை? இந்த பாதை எப்படி நாம் ஆசானைக் கண்டு வருவதற்குள் காணாமல் போனது? யாரின் வேலை இது?”

“மதி நான் அப்போதே தங்களிடம் சொன்னேன். தங்களின் கோபம் அந்த இடத்தையே அதிரச் செய்தது. யார் கண்டார்கள் அந்த அதிர்வைக் கண்டறிந்த அந்த பிரயாகா மக்கள் தான் இவ்வாறு செய்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில் வேறு எவரையும் நாம் விட்டுவைக்கவில்லையே!”

“சரி சரி என் மீது பழி போடுவதற்கு பதிலாக ஏதாவது மாற்று வழி உள்ளதா என்று அனைவரும் யோசியுங்கள். நான் வேறு பாதை ஏதும் உள்ளதா என்று அவ்வழியே சென்று கண்டு வருகிறேன். என்ன சிகரா? நான் கேட்டதும் பதிலளித்திருந்தால் இது நேர்ந்திருக்க வாய்பிருந்திருக்காது அல்லவா! ம்…வா வா என்னுடன் வா நாம் இருவரும் தான் இதற்கான மாற்று வழியைக் கண்டறிந்து வரவேண்டும்.”

என்று மதிநாகசுரனும் சிகராசுரனுமாக மாற்று வழி கண்டுபிடிக்க இலகிமா சித்தியை பிரயோகப்படுத்தினர். அவர்களின் வருகைக்காக மீண்டும் சுரங்கத்தில் அமர்ந்தப்படி காத்திருந்தனர் மற்ற அசுரர்களும் அவர்களின் சாம்பீனிகளும்.

பிரயாகா மக்களை அழிக்க வேண்டி வந்த அசுரர்கள் மீண்டும் ஆரம்பப்புள்ளியிலேயே வந்து நின்றனர்.

தொடரும்…..

சிகராசுரன் வட்ஸாவிற்கு சென்று அங்கே ஆசான் மிகவும் சோர்வாக படுத்திருந்ததைப் பார்த்தான். உடனே ஓடிச் சென்று அவர் அருகே அமர்ந்து நாதவேழிரியிடம்

“வேழி நமது ஆசானுக்கு என்ன ஆயிற்று?”

“மாமா அவர் இரண்டு நாட்களாகவே மிகவும் சோர்வாகத்தான் இருக்கிறார். அவரின் உடல்நலம் மோசமாகிக்கொண்டே இருக்கிறது. எங்களுள் ஒருவர் வந்து உங்களுக்கு தகவல் சொல்லலாம் என்று இப்போது தான் பேசிக்கொண்டிருந்தோம் அதற்குள் தாங்களே வந்துவிட்டீர்கள்.”

“ஆசானே இங்கே என்ன நடக்கிறது?”

“சிகரா…சிகரா…மதிநாகசுரனிடமும் மற்றவர்களிடமும் எதற்கும் அஞ்ச வேண்டாம் என்றும் நான் நன்றாக இருக்கிறேன் என்றும் நீ சொல்ல வேண்டும். இங்கு என் நிலைமையை அவர்களிடம் சொன்னால் பின் அனைவரும் இங்கு வந்து விடுவார்கள். அது கூடாது. நமக்கான நேரம் குறைந்துக் கொண்டே வருகிறது. நாம் அந்த தேவேந்திரனை அழித்தே ஆக வேண்டும். புரிகிறதா. என்னைப் பார்த்துக் கொள்ள உங்கள் வாரிசுகளாகிய நமது பிள்ளைகள் இருக்கின்றனர். அவர்கள் என்னை நன்றாக கவனித்துக் கொள்கிறார்கள். இதை நீ கட்டாயம் செய்ய வேண்டும்.”

“ஆசானே!! உங்களை இந்த நிலைமையில் பார்க்கவா நான் வந்தேன். மிகவும் வேதனையாக உள்ளது.”

“எனது நேரமும் நெருங்கிக்கொண்டே இருக்கிறது சிகரா. நான் மறைவதற்குள் தேவேந்திரனை அழித்துவிட்டோம் என்ற நற்செய்தியை கேட்க வேண்டும். ம்…புறப்படு”

அப்போது சிகராசுரன் சாம்பீனிகள் சாம்பலாவதைப் பற்றி ஆசானிடம் சொல்லி அவரை மேலும் வேதனைப்படுத்த விரும்பாமல் அவர் சொன்னதை மட்டும் கேட்டுக் கொண்டு அது படியே நடப்பதாக கூறி தங்களின் அடுத்த அசுர வாரிசுகளிடம் ஆசானை நன்றாக பார்த்துக் கொள்ளும்படி கூறிவிட்டு அங்கிருந்து மீண்டும் பாதாள சுரங்கத்திற்குள் சென்றான்.

சிகராசுரனின் வரவுக்காக காத்திருந்த அசுரர்கள் தங்களின் சாம்பீனிப் படையில் முக்கால் படையை இழந்திருந்தனர். மீதமிருந்த கால் வாசி சாம்பீனி படையுடன் சிகராசுரன் வருகிறானா என்று பார்த்துக் கொண்டே அமர்ந்திருந்தனர். மதிநாகசுரனும் மந்திராசுரனும் ஓரிடத்தில் அமராமல் அங்குமிங்குமாக நடந்துக் கொண்டே இருந்தனர். அப்போது மதிநாகசுரன் மந்திராசுரனிடம்

“மந்திரா நமது ஆசானுக்கு நிச்சயம் ஏதோ நடந்திருக்கிறது.”

“அதெல்லாம் ஒன்றும் இருக்காது மதி. கவலை வேண்டாம்”

“அப்படி ஏதாவது நடந்திருந்தால்! அதன் பின் நாம் என்ன செய்வோம் மந்திரா?”

“மதி நீ உன் பலமறியாமல் பேசுகிறாய். முதலில் அவருக்கு ஒன்றும் நேராது. அப்படியே நேர்ந்தாலும் நாம் அதை ஏற்றுக் கொண்டாக வேண்டுமே தவிர அதை நினைத்து நமது செயலில் எந்த பின்னடைவும் ஏற்படாது பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அதைத் தான் ஆசானும் விரும்புவார். அதுவுமில்லாமல் எங்கள் தலைவனாகிய நீ இவ்வாறு கேட்பது நியாயமா? சொல்.”

“கவலை துக்கம் எல்லாம் தலைவனுக்கு இருக்கக்கூடாதென்று ஏதாவது கல்வெட்டில் குறிப்பிட்டுள்ளதா? நாம் இன்று உயிரோடிருப்பதற்கு காரணமானவர் நம் ஆசான். நமது திறமைகளின் குரு அவர். அது எப்படி கவலையில்லாமல் இருக்கும்?”

“கவலை என்பது எங்கள் அனைவருக்கும் உள்ளது தான் ஆனால் உன்னை அது கட்டிப்போட்டுவிடக்கூடாது என்று தான் கூறுகிறேன்”

“ம்…ம்…புரிகிறது. என்ன இந்த சிகராவை இன்னும் காணவில்லையே?”

என்று பேசிக்கொண்டே காத்திருந்தனர்.

பாதாள சுரங்கத்தில் சிகராசுரனுக்காக காத்திருந்தவர்கள் அவனின் வருகையைக் கண்டதும் மதிநாகசுரன் சிகராசுரன் அவர்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கு வந்து சேர்வதற்கு முன்னதாக வேகமாக அவனருகே சென்று

“சிகரா சொல்…நமது ஆசானுக்கு என்ன ஆயிற்று?”

“அது வந்து மதிநாகசுரரே”

என்று கூற ஆரம்பித்ததும் ஆசான் அவனிடம் சொன்னது ஞாபகம் வர சொல்ல வந்ததை அப்படியே விழுங்கிவிட்டு ஏதும் சொல்லாமல் நின்றவனிடம் மதிநாகசுரன்

“எதற்காக இழுக்கிறாய் சிகரா. சொல். ஏன் ஏதோ சொல்ல வந்து சொல்லாமல் நிற்கிறாய் சிகரா.”

என்று கேட்டும் மௌனமாக நின்ற சிகராசுரனை பிடித்து உலுக்கிக் கொண்டே

“சிகரா அசுரகுலத் தலைவனான மதிநாகசுரன் கேட்கிறேன். நீ சொல்ல வந்ததை முழுவதுமாக சொல்லி முடி.”

என்று ஆக்ரோஷத்துடன் முதன்முதலில் தான் தலைவன் என்ற முறையில் ஆங்காரமாக கேட்டான் மதிநாகசுரன். அவனின் ஆங்காரக் குரல் அந்த பாதாளச் சுரங்கத்தையே நடுநடுங்கச் செய்தது.

தலைவர் வீரசேகரனைக் காணச் சென்ற கேசவன், முழுமதியாள், ஞானானந்தம், வேதாந்தகன் மற்றும் கோதகன் அவர்கள் சென்றுக் கொண்டிருந்த வழியில் முழுமதியாளுக்கு திடீரென ஓரிடத்தைக் கடந்து சென்ற போது உடல் முழுவதிலும் நடுக்கம் ஏற்பட உடனே அவள் மற்ற நால்வரையும் நிற்கச் சொல்லி தனக்கு நேர்ந்ததைச் சொன்னாள். அனைவரும் முழுமதியாள் சொன்ன அந்த இடத்திற்குச் சென்றனர். அங்கே சென்றதும் வேதாந்தகன்

“மதி இங்கேயா? இல்ல இங்கேயா?”

“நீங்கள் நின்றுக் கொண்டிருக்கும் இடத்தில் தான்”

“சரி இப்போது வந்து நின்று அதே போல் இருக்கிறதா என்று சொல்”

“ம்…ஆகட்டும் கேசவன் அண்ணா”

என்றுக் கூறிக்கொண்டே அதே இடத்தில் மீண்டும் சென்று நின்றாள் முழுமதியாள்.

“ஆமாம் மீண்டும் என் உடல் முழுவதிலும் நடுக்கம் ஏற்படுகிறது வேதா.”

“ஏன் குறிப்பாக அந்த இடத்தில் மட்டும் அவ்வாறு ஏற்படுகிறது? சரி மதி நீ அந்த பதக்கச் சங்கிலியை கழற்றித் தந்து விட்டு மீண்டும் அங்கே நின்று பார்”

“ம்…சரி ஞானானந்தம் அண்ணா. இந்தோ இதை வைத்துக் கொள்ளுங்கள். இப்போது நின்றுப் பார்க்கிறேன்.”

என்று சங்கிலியை ஞானானந்தத்திடம் கழற்றிக் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் அதே இடத்திற்குச் சென்று நின்ற முழுமதியாள்

“ம்….இப்போது என் உடலில் எந்தவித நடுக்கமும் ஏற்படவில்லையே!”

“அப்படியா? சரி நீ இங்கே வா நான் நின்றுப் பார்க்கிறேன்”

என்று கேசவன் நின்றான் அவனுக்கும் ஒன்றும் நேரவில்லை அப்போது ஞானானந்தம் கேசவனிடம் அந்த சங்கிலியைக் கொடுத்து

“கேசவன் இதை அணிந்துக் கொண்டு நின்றுப் பாருங்கள்”

“ம்…சரி ஞானானந்தம். தாருங்கள். ம்….ம்…மதி சொன்னதுப் போலவே என் உடலிலும் நடுக்கம் ஏற்படுகிறது ஞானானந்தம்.”

“அப்படியா? இதுக்கு என்ன அர்த்தம்?”

“இதை நாம் எவ்வாறு எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றே தெரியவில்லையே!”

“கேசவன் மற்றும் ஞானானந்தம் அண்ணாக்களே இதிலிருந்து எனக்கொரு விஷயம் தோன்றுகிறது”

“என்னது அது வேதாந்தகா?”

“இந்த பதக்கம் நமக்கு இந்த இடத்தில் ஏதோ இருப்பதை உணர்த்துகிறது.”

“இந்த இடத்திலா! இங்கு ஒன்றுமே இல்லையே!”

“அதுதானே! கேசவன் சொல்வது போல இது நம் வீரசேகரன் அரண்மனைக்கு செல்லக் கூடிய குறுக்குவழியாச்சே இங்கே என்ன இருக்கப் போகிறது?”

“ஞானானந்தம் அண்ணா இது குறுக்கு வழியானாலும் காட்டுப் பாதை. அதுவுமில்லாமல் வீரசேகரரின் அரண்மனையிலிருந்து இந்த இடம் எப்படியும் ஐந்து காத தூரமிருக்கும்”

“சரி அதற்கு என்ன இப்போ வேதா? நீ என்ன சொல்ல வருகிறாய் என்றே புரியவில்லையே!”

“உங்களுக்கு வேண்டுமானால் புரியாதிருக்கலாம் கேசவன் அண்ணா ஆனால் நம்ம ஞானானந்தம் அண்ணனுக்கு நிச்சயம் புரிந்திருக்கும் என்று நம்புகிறேன். ஏனெனில் இந்த இடத்தின் வெளிபுறத்தில் ஒன்றும் வித்தியாசமாக இல்லா விட்டாலும் அவருக்கு ஏன் இந்த இடத்தில் உடல் நடுக்கம் ஏற்படுகிறது என்பதற்கான ஒரு யூகம் நிச்சயம் இருக்கக்கூடும். என்ன ஞானானந்தம் அண்ணா நான் சொல்வது சரிதானே?”

“என்ன சொல்கிறாய் வேதா? எனக்கா யூகமா?”

“நீங்கள் பிரயாகா வந்த வழியை நன்றாக சிந்தித்துப் பாருங்கள் ஞானானந்தம் அண்ணா. நிச்சயம் ஏதாவது புலப்படும்”

“ம்…சரி தான் வேதா. நீ சொல்வது சரிதான்”

“ஞானானந்தம், வேதாந்தகா நீங்கள் இருவரும் பேசிக்கொள்வது எங்களுக்கும் புரியும்படி இருந்தால் நன்றாக இருக்கும்.”

“அது தானே! என் கேசவன் மாமா சொல்வது தான் சரி. நீங்கள் இருவரும் ஏதோ புதிர் வைத்துப் பேசுவது போல இருக்கிறது. ஒன்றுமே புரியவில்லை”

“எனக்கும் தான் கோதகன். அப்படி வேதா சொன்னதில் எது சரி?”

“கேசவன், கோதகன், முழுமதியாள்… இந்த இடத்தில் வெளிப்புறம் ஏதும் நமக்கு வித்தியாசம் தெரியவில்லை என்றாலும் நான் இந்த பிரயாகாவிற்கு வர எனக்கு வகுக்கப்பட்ட வழி தான் பாதாளச் சுரங்கம். அதைத்தான் வேதா நான் பிரயாகா வந்த வழி என்று எனக்குச் சுட்டிக்காட்டினான். இப்போது புரிகிறதா?”

“எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை”

“கோதகா ஞானானந்தம் சொல்வது என்னவென்றால் அந்த இடத்துக்கு அடியில் அதாவது நிலத்தடியில் ஏதோ இருப்பதாகவும் அதைத் தான் அந்த பதக்கம் நமக்கு தெரியவைப்பதாகவும் கூறுகிறார். சரிதானே ஞானானந்தம்”

“மிக சரி கேசவன்”

“அப்படி என்றால் எல்லா இடத்திலும் நடுக்கம் ஏற்படாமல் ஏன் அந்த ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் மட்டும் ஏற்படுகிறது? ஏன் இதைக் கேட்கிறேன் என்றால் நமது தலைவரின் மனை இங்கிருந்து ஐந்து காத தூரம் உள்ளது இல்லையா!”

“ஆமாம் மதி”

“ஆகையால் நீங்கள் சொல்வது போல பாதாள சுரங்கம் அந்த இடத்தின் அடியில் உள்ளதென்றால் அது வீரசேகரரின் மனை வரை அல்லவா செல்ல வேண்டும்! அப்படிப்பார்த்தால் இந்த வழி நெடுக்க நம் உடல் நடுங்க வேண்டுமே! ஏனெனில் நீங்கள் அவ்வழியே வந்து அவரின் வீட்டினுள் இருக்கும் வாயில் வழியல்லவா பிரயாகா வந்தீர்கள்.”

“ம்…அதுவும் சரிதான்.”

“மதியின் சந்தேகம் சரிதான் கேசவன் ஆனால் இங்கே பாதாள சுரங்கம் இருப்பதால் தான் பதக்கம் நமக்கு நடுக்கம் கொடுக்கிறது என்று நானோ அல்லது வேதாவோ கூறவேயில்லையே!”

“பின் தாங்தளின் உரையாடலுக்கான அர்த்தத்தை நாங்கள் இவ்வாறு யூகிப்பதற்கு முன் தாங்களே சொல்லிவிடுங்களேன் ஞானானந்தம்”

“கேசவன் அண்ணா நான் கேட்டது அவர் வந்த பாதாள சுரங்கத்தைப் போல ஏதாவது இந்த இடத்தின் அடியில் இருக்கக் கூடுமா என்பதாகும்”

“ம்…இப்படி முன்னாடியே கேட்டிருந்தால் நான் தேவையில்லாமல் யூகித்திருக்க மாட்டேனே வேதா”

“ம்…எங்களுக்கும் தெளிவு பிறந்திருக்கும் அல்லவா வேதா”

“மன்னித்து விடுங்கள் கேசவன் அண்ணா மற்றும் முழுமதியாள். நான் முதலிலேயே இவ்வாறு சொல்ல தவறிவிட்டேன்.”

“சரி அதெல்லாம் இருக்கட்டும் இப்போது இங்கு என்ன இருக்கிறது? ஏன் உடல் நடுக்கம் ஏற்படுகிறது? இதன் மூலம் இந்த பதக்கம் நமக்கு என்ன தெரிவிக்க தவிக்கிறது என்பதைப் பத்தி பேசுவோமா?”

“கேசவன் அதற்கு முன்…இந்த இடத்தில் ஏதோ இருக்கிறது என்று ஊர்ஜிதமாகிவிட்டது. இதை நாம் நால்வர் மட்டும் கண்டறிந்திட முடியாது பேசாமல் தலைவர் வீரசேகரிடம் இதைப் பற்றி கூறிவிடுவோம். அவர் என்ன சொல்கிறாரோ அதுபடியே செய்திடுவோம். என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

“ஞானானந்தம் அண்ணா சொல்வது தான் சரி. நாம் அது படியே செய்திடலாம். என்ன சொல்கிறீர்கள் கேசவன் அண்ணா?”

“ம்…ம்…அதுதான் சரி. நாம் வீரசேகரரிடம் சொன்னால் அவர் இந்த இடத்தை தோண்டி பார்க்க ஏற்பாடு செய்வார். ம்…வாருங்கள் நாம் வேகமாக அவர் மனைக்குச் செல்வோம்.”

“வேதா நான் ஒன்று சொல்ல விருப்பப்படுகிறேன்”

“என்னது கோதகா? எதுவானாலும் சொல். நீயும் எங்களில் ஒருவர் தான்”

“அப்படி என்றால் இனிமுதல் நாங்கள் நால்வர் என்பதை நாங்கள் ஐவர் என்று கூறுகிறாயா?”

“ஹா!ஹா! ஹா! அப்படியே ஆகட்டும் கோதகா. இப்போது நாம் ஐவரும் தலைவர் மனைக்குச் சென்று, விவரங்களை தெரிவித்து, அடுத்தக்கட்ட நடவடிக்கைகள் என்னவென்று அறிந்துக் கொண்டு வரலாமா?”

“ம்…செல்லலாம் வாருங்கள்”

என்று ஐவர் அணி வீரசேகரரைக் காண விரைந்துச் சென்றனர். முதலில் வீரசேகரனிடம் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டுமென்று கேட்டுத்தெரிந்துக் கொள்வதற்காக வீட்டிலிருந்து புறப்பட்ட ஐவர் அணி இப்போது வீரசேகரன் என்ன செய்ய வேண்டுமென்று கூறுவதற்காக விரைந்துச் சென்றுக் கொண்டிருக்கின்றனர்.

தலைவனை கண்டு அடுத்து என்ன என்று அறிந்திட
ஐவர் அணி புறப்பட்டுச் சென்றிட
ஒன்றாக இணைந்த நீர்த்துளிப் பதக்கம் தன் வேலையில் இறங்கிட
உடல் நடுக்கத்தின் மூலம் நால்வருக்கும் குறிப்பொன்றை தந்திட
குறிப்பறிந்ததும் செயல்படுத்திட தலைவனை கண்டு அடுத்து செய்ய வேண்டியதை விளக்கிட
ஐவர் அணி சென்றிட
பதக்கம் அதன் முதல் வெற்றிக் கண்டிட
பரமபதப் பகடை உருண்டிட
ஆட்டம் சூடுப் பிடித்திட
நான்கு இதழ் பதக்கமா? ஏழு வகை சித்து விளையாட்டா? என்ற கேள்வி எழுந்திட
காலத்தின் பிடியில் விடை இருந்திட
காலம் உணர்த்தக் காத்திருப்போம்
பதில் அறிந்திட பொறுமைக் காப்போம்.

பகடை உருளும்…

வட்ஸாவில் காற்கோடையன் அவர்கள் இனத்தின் அடுத்த வாரிசுகளுக்கும் ஆசானாக இருந்து அவர் அறிந்து வைத்திருந்த அனைத்து மந்திரங்களையும், சித்துக்களையும் கற்றுக் கொடுப்பதில் மும்முரமானார். அசுரர்கள் பிள்ளைகளாயிற்றே அசுர வேகத்தில் கற்றுக் கொண்டிருந்தனர்.

பாதாள சுரங்கத்தில் மற்ற அனைத்து அசுரர்களும் சாம்பீனிகளும் பிரயாகாவை நோக்கிச் சென்றுக் கொண்டிருந்தனர்.

முழுமதியாள் கழுற்றை அலங்கரித்துக் கொண்டிருந்த நீர்த்துளி பதக்கம் ஒளிர்ந்ததைப் பார்த்த நால்வரும் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்

“கேசவன் அண்ணா இந்த பதக்கச் சங்கிலி எனது கழுத்தில் ஏறியதை நினைத்தால் எனக்கு ஏதோ ஒரு பெரிய பொறுப்புள்ளது போலவும் அதை நான் செய்யாது இருப்பது போலவும் என் மனதில் ஒரு கலக்கம் தோன்றுகிறது”

“எனக்கு அந்த பதக்கங்கள் இணைந்ததுமே அப்படி தோன்ற ஆரம்பித்துவிட்டது. ஞானானந்தம் உங்களுக்கு?”

“என்று அந்த மரப்பேழையை வைத்து அந்த அரக்கர்களிடமிருந்து தப்பி வந்தேனோ அன்று முதலே எனக்கு அந்த எண்ணம் இருக்கிறது.”

“வேதாந்தகா உனக்கு?”

“நான் அந்த அரக்கர்களை கண்டும் அவர்களிடமிருந்து நான் மட்டும் தப்பித்து வந்ததிலிருந்தே அவ்வாறு தோன்ற ஆரம்பித்தது. எனது ஊர் மக்கள் அனைவரும் அந்த அரக்கர்களால் கொல்லப்பட்டு அவர்களின் அடிமைகளாகியுள்ள நிலையில் நான் மட்டும் தப்பித்திருப்பது எதற்காகவோ நான் போராட வேண்டியுள்ளதை எனக்கு அவ்வப்போது நினைவுறுத்திக் கொண்டே தான் இருக்கிறது.”

“வேதா நீ சொல்வதெல்லாம் உண்மை. நானும் இதோ என் மைத்துனன் கோதகனும் மட்டும் தான் எங்கள் ஊயிலிருந்து தப்பித்து பிரயாகா வந்து சேர்ந்துள்ளவர்களாவோம்”

“கேசவன் நானும் என் குடும்பமும் அப்படித்தான் எங்களின் ஊரிலிருந்து தப்பித்த ஒரே குடும்பம் எங்களுடையது தான்.”

“அப்படிப் பார்த்தால் நமது மூன்று ஊர்களும் அழிந்தும் நாம் மூன்று நபர்கள் மட்டும் உயிரோடிருப்பது ஏதோ ஒரு பெரிய நிகழ்வுக்காக தான் இருக்க வேண்டும்”

“ஆமாம் கேசவன் அண்ணா எனக்கும் அப்படித் தான் தோன்றுகிறது. ஆனால் எதற்கு? ஏன்? என்று நமக்கு யார் புரிய வைப்பார்கள்?”

“நமது ஊர்களிலிருந்து தப்பி இங்கு வரவழைத்த அந்த பரந்தாமனே அதற்கான காரணத்தையும், இனி நாம் என்ன செய்ய வேண்டுமென்பதையும் நமக்குப் புரிய வைப்பார் என்று நம்புவோம்”

“அதெல்லாம் சரி தான் ஞானானந்தம். எனக்கு இருக்கும் சந்தேகமெல்லாம் ஒன்று தான்…அப்படியே காரணமிருந்தாலும் அது நிச்சயம் நமது ஊர் தலைவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்…ஆனால் அவர்கள் ஏன் நம்மிடம் அதை கூற மறுக்கின்றனர். நேற்று தலைவர் வீரசேகரனும் மாயாபுரி தலைவரும் கூட நம்மிடம் எந்த விவரங்களையும் கூறவில்லையே! அது ஏன்?”

“அதற்கும் காரணமிருக்குமோ என்னமோ”

“அதுதான் என்ன? எதற்கு என்று தெரிந்தால் தானே நாம் அதற்கு தயாராக முடியும்”

“யார் கண்டா… கேசவன்! நமக்கே தெரியாது நாம் தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறோமோ என்னவோ?”

“அப்படியா சொல்கிறீர்கள் ஞானானந்தம்?”

“இருக்கலாம் …இல்லாமலும் இருக்கலாம் கேசவன்.”

“ஞானானந்தம் அண்ணா எதை வைத்து இப்படிச் சொல்கிறீர்கள்?”

“எதை வைத்து என்றால்…ம்…இதோ இப்போது இந்த பதக்கத்தை இணைத்தை கூட சொல்லலாமே!! நம்மிடம் இதை இப்படி இணைக்க வேண்டுமென்று எவரும் சொல்லித் தரவோ, நம்மை தயார் செய்யவோ இல்லையே!! நாமே தான் செய்தோம்…நம்மை இப்படி செய்ய வைத்தது அந்த பரந்தாமனே தான்.”

“ம்…இது ஏற்கக்கூடியதாக உள்ளது.”

“சரி இனி அடுத்து என்ன?”

“நாம் இந்த பதக்கச் சங்கிலியோடு நமது தலைவர் வீரசேகரரைச் சென்று பார்த்து வருவோமா அண்ணா?”

“ஆம் மதி. நீ சொல்வது சரி தான். இத்தனை வருடங்களாக மக்களாகிய நமது நலனுக்காக இதைப் பாதுக்காத்து வந்தவர்கள் அவர்கள். ஆகையால் நாம் அவசியம் சென்று அவர்களிடம் இதை காண்பித்தாக வேண்டும். சரி சரி இப்படியே பேசிக்கொண்டிருக்காமல் கிளம்பிச் சென்று அவரைப் பார்த்துவிட்டு வருவோம் வாருங்கள்”

“ஆம் கேசவன் நீங்கள் சொல்வதும் சரிதான். நான் சீதையிடம் ஒரு வார்த்தை சொல்லிவிட்டு வருகிறேன்”

“வாருங்கள். கோதகா நீயும் எங்களுடன் தலைவரைக் காண வருகிறாயா?”

“நீங்கள் நால்வரும் பேசிக்கொண்டதிலிருந்து எனக்கு என்ன புரிந்தது என்றால் என்னையும் அந்த பரந்தாமன் இரு முறை காப்பாற்றியிருப்பதற்கும் ஏதாவது ஒரு காரணமிருக்க தான் வேண்டும். அதில் ஒன்று நான் அந்த அசுரர்களின் உரையாடலைக் கேட்டு தங்களுக்கு விளக்கியது. மற்ற ஒன்று எதற்காக இருக்கும்?…”

“நிச்சயம் ஏதாவது காரணம் இருக்கும் கோதகா. அதைப் பற்றி பிறகு யோசிக்கலாம். இப்போது எங்களுடன் வருகிறாயா?”

“ம்…வருகிறேன் கேசவன் மாமா.”

“சரி வாருங்கள் நாம் சென்று வருவோம். மதி நீ அம்மா மற்றும் தாத்தாவிடம் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பு மா.”

“ஆங் சரி அண்ணா. இதோ சொல்லிவிட்டு வந்து விடுகிறேன்.”

என்று ஐவரும் முழுமதியாள் இல்லத்திலிருந்து புறப்பட்டு வீரசேகரன் மனையை நோக்கிச் சென்றனர்.

பாதாள சுரங்கத்திலிருந்து பிரயாகா வழியைத் தேர்ந்தெடுத்து சென்றுக் கொண்டிருப்பதாக ஒரு சாம்பீனியை தூதனுப்பி காற்கோடையனுக்கு செய்தி அனுப்பிவிட்டு பிரயாகாவை நோக்கி சென்றுக் கொண்டிருந்த அசுரர்கள் வெகு நேரமாக நகர்ந்தும் பிரயாகா சென்றடையாததைப் பற்றி விமர்சித்துக் கொண்டே சென்றனர்

“நீங்கள் இருவரும் ஆளுக்கொரு வழியைத் தேர்ந்தெடுத்து சென்று வருவதற்கு ஏன் அவ்வளவு நேரமெடுத்தது என்று எங்களுக்கு இப்போது புரிகிறது மதி”

“நவியாகம்ஷி இத்தகைக்கு அவர்கள் இருவரும் அவரவரின் இலகிமா சித்தி உபயோகித்துள்ளனர்.”

“ஆமாம் ஆமாம். இன்னும் எவ்வளவு தூரம் செல்ல வேண்டும் மதிநாகசுரரே”

“யாழி இதோ நாம் பிரயாகாவை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்.”

“மதிநாகசுரரே…இங்கே பாருங்கள் நமது சாம்பீனிகள் ஒவ்வொன்றாக கீழே விழுந்து சாம்பலாகின்றன.”

ஆறு அசுரர்கள் முதலிலும் அவர்களுக்குப் பின்னால் வரிசையாக அவரவர்களின் சாம்பீனிகளும் சென்றுக் கொண்டிருந்த அசுரர்களின் வரிசையில் கடைசியாக வந்துக் கொண்டிருந்த கோபரக்கன் கூறியதும் மற்ற அசுரர்கள் அனைவரும் நின்றுத் திரும்பிப் பார்த்தனர். அவர்களால் நம்ப முடியாத ஒன்றை, அதுவரை அவர்கள் கண்டிராத ஒரு காட்சியைக் கண்டனர். சாம்பீனிகள் ஒவ்வொன்றாக பொத் பொத்தென்று தரையில் வீழ்ந்து சாம்பலாகிக் கொண்டே இருந்தன. இதற்கான காரணமறியாத அசுரர்கள் அவர்வர்களின் சாம்பீனிகளை தூக்கி நிப்பாட்ட முயற்ச்சித்தனர் ஆனால் முடியாது போகவே அவர்களுக்குள் பதற்றம் எழந்தது. ஏனெனில் அவர்களின் சித்து வேலைகள் எதுவும் சாம்பீனிகளிடம் பலிக்காது போனது. அங்கு நடந்ததைப் பார்த்த மந்திராசுரன் மதிநாகசுரனிடம்

“மதி இது என்ன விபரீதம் நடக்கிறது. நாம் பிரயாகாவை சென்றடைய உள்ள இந்த நேரத்திலா இந்த சாம்பீனிகளுக்கு இப்படி ஆக வேண்டும்? என்ன நடக்கிறது இங்கே?”

“இந்த சாம்பீனிகள் விழுவதற்கான காரணமென்ன என்று தான் இப்போது நான் யோசிக்கிறேன் மந்திரா. எனக்குத் தெரிந்த வரையில் இரண்டு காரணங்களே எனக்குப் புலப்படுகிறது.”

“அது என்ன இரண்டு காரணங்கள் மதிநாகசுரா?”

“ஒன்று பிரயாகாவில் உள்ள நான்குப் பதக்கங்களின் சக்தி இவைகளை அழிக்கிறது. இரண்டு…”

“ஏன் நிறுத்தி விட்டாய் மதி? அது என்ன இரண்டாவது காரணம்?”

“அது வந்து…”

“என்ன மதி நீங்களா தயங்குகிறீர்கள்?”

“அதற்கில்லை நவியா. அந்த காரணம் அப்படிப்பட்டது. அது தான் அதை கூறுவதற்கு தயக்கமாக இருக்கிறது”

“அப்படி என்ன அசுரர் குலத் தலைவரே சொல்வதற்கு தயங்கும் காரணம்?”

“அது என்னவென்றால்…இந்த சாம்பீனிகளை உருவாக்கியது நமது ஆசான் காற்கோடையன் அல்லவா!”

“ஆமாம் அதற்கென்ன மதிநாகசுரரே?”

“இரு யாழி. பொறுமையாக இரு. அதுதான் மதி சொல்ல வருகிறான் அல்லவா.”

“சரி மந்திராசுரரே. மன்னிக்கவும்”

“நீ சொல் மதிநாகசுரா”

“சாம்பீனிகளின் நடமாற்றம் நம் ஆசானுடையதாகும். அதாவது அவைகள் மூலம் நம்மோடு இது வரை இருந்துக் கொண்டிருப்பது நமது ஆசான் காற்கோடையரின் ஆன்மாவாகும்.”

“என்னது? என்ன சொல்கிறீர்கள் மதி?”

“ஆமாம் நவியா. அவரின் மந்திர சக்தியால் தன்னிடமிருந்த மூன்று வகை ஆன்மாக்களை அதாவது பகுத்தறிவு, உணர்திறன், தாவர ஆன்மாக்களிலிருந்து புது வகையான ஒரு ஆன்மாவை அவரே உருவாக்கி அதை வைத்துத்தான் எல்லா ஊர்களிலும் இறந்த நரன்களை எல்லாம் சாம்பீனிகளாக மாற்றியுள்ளார்.”

“சரி அதற்கும் இப்போது இந்த சாம்பீனிகள் விழுவதற்கும் என்ன சம்மந்தமுள்ளது?”

“நமது ஆசானின் ஆன்மா மெல்ல மறைந்துக் கொண்டிருப்பதால் தான் இந்த சாம்பீனிகளும் விழுந்துக் கொண்டிருக்கின்றன என்பது தான் அந்த இரண்டாவது காரணம்.”

“ஐய்யோ அப்படி என்றால் நமது ஆசானுக்கு ஏதாவது விபரீதம் நேர்ந்திருக்குமா?”

“தெரியாதே!! சிகராசுரா”

“நான் வேண்டுமானால் சென்று என்ன ஏது என்று பார்த்துவிட்டு வரவா மதிநாகசுரரே”

“ம்…நல்ல யோசனை தான். சென்று வா சிகரா. சென்று என்னவென்று அறிந்து வா. அதுவரை நாங்கள் இங்கேயே காத்திருக்கிறோம்”

“ஆகட்டும் இதோ நான் சென்று விவரங்களுடன் வருகிறேன்.”

என்று சிகராசுரன் இலகிமா உபயோகித்து வட்ஸாவிற்குச் சென்றான். மற்ற ஐவரும் அவர்களது சாம்பீனிகள் ஒவ்வொன்றாக விழுவதை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே அவ்விடத்திலேயே அமர்ந்திருந்தனர். அப்போது மந்தாகிஷி

“இதற்காகவா என் சிம்பா உயிர் நீத்தார்? இப்படி இந்த சாம்பீனிகள் விழுவதற்காகவா நாம் எல்லா ஊர் மக்களையும் அழித்தோம்? இப்படியே இவைகள் கீழே விழுந்து அழிந்துப் போனால் மீதமிருக்கும் நாம் ஐவரும் தான் அந்த பிரயாகா மக்களை எதிர்த்துப் போரிட வேண்டும். மீண்டும் நாம் நமது ஆரம்பக் காலக்கட்டத்துக்கே வந்து நிற்கிறோம். என்ன !…அப்போது நாம் சிறுவர்களாக இருந்தோம் இப்போது வளர்ந்துவிட்டோம் அவ்வளவு தான் வித்தியாசம் வேறொன்றுமில்லை அப்போதும் இப்போதும்.”

“அப்படி சொல்லாதே மந்தா. அப்போது நம்மிடம் ஒன்றுமில்லை உண்மை தான் ஆனால் இப்போது நமக்கென நாம் கற்றுக் கொண்டுள்ள சித்தி இருக்கிறது. நமது ஆசானின் ஆசி இருக்கிறது. அவர் கற்றுத் தந்த பாடங்கள் நம்மோடு இருக்கிறது. ஆகையால் கவலை வேண்டாம். எனக்கிருக்கும் ஒரே கவலை நமது ஆசானைப் பற்றியது மட்டும் தான். அவருக்கேதும் நேர்ந்திடாதிருக்க வேண்டும் என்பதைப் பற்றியது மட்டும் தான். எங்கே இந்த சிகராசுரன்? ஏன் இவ்வளவு நேரம் ஆகியாம் அவன் வரவில்லை?”

“ம்…இப்படித்தான் நீங்கள் இருவரும் பிரயாகா வழியைத் தேடிச் சென்ற போது எங்களுக்கு இருந்தது. இன்னும் நேரமாகும் பேசாமல் சிகராசுரன் வரும்வரை இங்கே வந்து அமர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்”

“என்னால் என்ன விவரம் என்றறியாமல் அமரமுடியாது நவியா”

“நமது ஆசானுக்கு ஒன்றும் ஆகாது மதிநாகசுரா. கவலை வேண்டாம்”

“இல்லை மந்திராசுரா என் மனதில் இதுவரை இல்லாத ஒரு வகையான அச்சம் தோன்றுகிறது.”

“என்னது அசுரக் குலத் தலைவருக்கு அச்சம் தோன்றுகிறதா? அப்போது எங்களின் நிலை என்னவாகும்?”

“எனக்கு ஒரு சந்தேகம். கேட்கலாமா?”

“ம். கேள் யாழி.”

“நவியா…இப்படியே இந்த சாம்பீனிகள் அழிந்துக் கொண்டே போனால்!! போனால் என்ன பாதி படையும் அழிந்துவிட்டது. முழுவதும் அழிந்து விட்டால் அதன் பின் பிரயாகாவிற்கு நாம் ஆறு பேர் தான் போக வேண்டும். நம் ஆறு பேரால் அந்த ஊரை அழிக்க முடியுமா?
ம்…ம்…அப்படி முறைக்காதே நவியா…நெருப்பு என்றால் வாய் சுட்டுவிடவா போகிறது.”

“ஏன் முடியாது யாழி? நம்மால் ஏன் முடியாது? நம் ஆறு பேரால் அந்த பிரயாகாவை மட்டுமல்ல அந்த தேவந்திரனையே அழிக்க முடியும்.”

“மதிநாகசுரா நீ சொல்வது நடக்க வேண்டுமெனில் நீ மீண்டும் ஈசத்துவம் சித்தியை பெற அதற்கான பூஜைகளை செய்தும், மந்திரங்களையும் உச்சரித்தும் பெற வேண்டும். அது உன்னுள் உள்ளது. நீ அதை விசிறி விட்டாலே போதும். அதன் பின் அந்த இந்திரன் என்ன அந்த பரந்தாமனையே நமக்கு அடிமையாக்க முடியும்”

“பார்ப்போம் எல்லாம் சிகராசுரன் கொண்டு வரக்கூடிய செய்தியில் தான் உள்ளது”

என்று சிகராசுரன் கொண்டு வரக்கூடிய செய்திக்காக தவிப்போடு காத்திருந்தனர் அசுரர்கள். அவர்கள் கண் முன்னே அவர்களோடு அத்துனை ஆண்டுகளாக இருந்து வந்த சாம்பீனிகள் தரையில் விழுந்து சாம்பலாகிக் கொண்டே இருந்தததைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததைத் தவிர வேறு எதுவும் செய்ய முடியாது, செய்வதறியாது திகைப்பிலிருந்தனர் அசுரர்கள்.

தொடரும்…..

வட்ஸாவில் தடுமாறி விழப்போன காற்கோடையனை தாங்கிப் பிடித்த மதிநாகசுரன் அவரை கைத்தாங்கலாக கூட்டிச் சென்று ஓரிடத்தில் அமரவைத்து

“ஆசானே அந்த ஞானானந்தமும் அவன் குடும்பமும் இங்கில்லை என்றால் எப்படி உங்களுக்கு நரன் நாற்றம் வந்தது?”

“அது தான் எனக்கும் குழப்பமாக உள்ளது மதி. இன்னமும் எனக்கு நரனின் நாற்றம் வந்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறது. எதற்கும் அந்த வீட்டினுள் சென்று இன்னும் ஒருமுறை நன்றாக பார்த்திடுவோமா?”

“நீங்கள் வேண்டாம் ஆசானே நாங்கள் சென்று பார்த்து வருகிறோம். நீங்கள் இங்கேயே ஓய்வெடுங்கள். இதோ பார்த்து என்ன ஏது என்ற விவரம் அறிந்து வருகிறோம். மந்திரா வா நாம் சென்று பார்த்து வரலாம்”

“ஆகட்டும் மதி. ஆசானே நாங்கள் சென்று வருகிறோம்.”

“ம்…இருவரும் சென்று வாருங்கள்.”

என்று ஆசான் கூறியதும் மதிநாகசுரனும், மந்திராசுரனுமாக அந்த வீட்டினுள் சென்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்தனர். அப்போது மந்திராசுரன் அந்த வீட்டின் ஒரு அறையின் மூலையில் ரத்தம் படிந்த ஒரு கிழிசல் துணியை எடுத்து மதிநாகசுரனிடம் அதை காட்டி

“மதி இங்கே பார் ரத்தம் படிந்த துணி ஒன்று இங்கிருந்து கிடைத்துள்ளது. இது அந்த நரனுடயதாக இருக்குமோ! இதனால் தான் ஆசானுக்கு நரனின் நாற்றம் வந்துள்ளதா?”

“ம்….அதுமட்டுமில்லை மந்திராசுரா. இங்கே பார். முதலில் நான் ஏதோ வரைப்பட்டிருக்கிறது என்று தான் நினைத்தேன். ஆனால் இந்த ரத்தம் படிந்த துணியைப் பார்த்ததும் தான் இங்கே தரையில் இருப்பதும் ரத்தமாக இருக்கும் என்றெண்ணத் தோன்றுகிறது. பார்த்தாயா! இந்த கறை நீளமாக சென்று அதோ அந்த வட்டமான கம்பளத்தின் அருகில் சென்று முடிகிறது!”

“ஆமாம் மதிநாகசுரா. நீ சொல்வதும் சரி தான். அப்படி என்றால் இங்கே அந்த நரன்களுக்கு ஏதோ நடந்திருக்கிறது! அதனால் ரத்தம் வந்திருக்க வேண்டும். அதைத் துடைத்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறார்கள். நம்மை விட அவர்களுக்கு வேறு யார் எதிரியாக இருந்திருக்கக் கூடும்?”

“அதைப் பற்றிய கவலை நமக்கு எதற்கு மந்திரா? வா அந்த வட்ட வடிவிலான கம்பளத்தின் அருகே சென்றுப் பார்ப்போம்”

“ம்…அதுவும் சரிதான். ஆனால் அந்த கம்பளம் வரை எதற்காக இந்த ரத்தத்தை துடைத்திருக்கிறார்கள்?”

“ம்….இங்கே பார்த்தாயா மந்திரா இந்த கம்பளத்தின் அடியில் ஏதோ மூடிப் போல இருப்பதை! இது வரை தான் அந்த ரத்தத்தின் கறை படிந்துள்ளது. சரி சரி நீ சென்று நம் ஆசானை அழைத்து வா”

“ஆகட்டும் மதி. இதோ சென்று அழைத்து வருகிறேன்.”

“என்ன மந்திராசுரா நீ மட்டும் வருகிறாய்? மதிநாகசுரன் எங்கே?”

“ஆசானே உள்ளே என்னென்னவோ இருக்கிறது. நீங்கள் வந்து பார்க்க வேண்டும் என மதிநாகசுரன் தங்களை அழைத்து வர என்னை அனுப்பியுள்ளான். தங்களால் வர முடியுமா ஆசானே!”

“ஆங்…இப்போது கொஞ்சம் பரவாயில்லை மந்திராசுரா. வா உள்ளே சென்றுப் பார்ப்போம்.”

“மெதுவாக வாருங்கள் ஆசானே. இதோ பாருங்கள் ரத்தம் படிந்த துணி. இது தான் எங்களை சிலைவற்றைக் கண்டுப் பிடிக்க உதவியுள்ளது.”

“ம்…இது நரனின் ரத்த வாசமே தான். அப்படி என்றால் அவர்கள் இங்கு தான் உள்ளனரா?”

“இல்லை ஆசானே ஆனால் ரத்தம் வருமளவிற்கு அவர்களுக்கு ஏதோ நடந்துள்ளது. அவர்கள் அதை மறைக்க எண்ணி துடைத்திருக்கிறார்கள் பாருங்கள் அதன் கறையை. இது அந்த அறையிலிருக்கும் ஒரு வட்ட வடிவிலான கம்பளத்தின் அடியில் சென்று மறைந்துள்ளது. வாருங்கள் உள்ளே செல்வோம். ஆ!! மதிநாகசுரா மதிநாகசுரா!”

“மந்திராசுரா எங்கே நம் மதியை காணவில்லை?”

“இங்கே தான் இருந்தான் ஆசானே! நான் தங்களை அழைத்து வருவதற்குள் எங்கு சென்றான்?”

“மதி விளையாடுவதற்கும். உன் சித்து வேலைகளைக் காட்டுவதற்கும் இது உகந்த நேரமல்ல. எங்கே இருக்கிறாய்?”

“மந்திரா!! ஆசானே!! நான் இங்கே உள்ளேன்”

“என்னடா இது நம் மதியின் குரல் மட்டும் கேட்கிறது ஆனால் ஆளைக் காணவில்லையே!! மதி மதி!!”

“ஆசானே. சற்று கீழே பாருங்கள்.”

“ஆங்!! மதி இது என்ன குழிக்குள் இருக்கிறாய்? அங்கு எப்படி எதற்காகச் சென்றாய்?”

“ஆசானே முதலில் நீங்கள் இருவரும் அங்கிருந்து நகர்ந்து நில்லுங்கள் அப்போது தான் நான் வெளியே வர முடியும்.”

“ம்…சரி சரி சரி ஆசானே வாருங்கள் நாம் நகர்ந்து நிற்போம்.”

என்று ஆசானும் மந்திராசுரனும் அந்த வட்டத்தின் விளிம்பிலிருந்து நகர்ந்து நின்றதும் மதிநாகசுரன் மேலே வந்து

“ஏய் மந்திரா !! உள்ளே ஏதோ குகைப் போல தெரிகிறது. அந்த நரன்கள் ரத்தக் காயங்களுடன் நகர்ந்து வந்து இந்த குகைக்குள் தான் சென்றுள்ளனர். ஆனால் இந்த குகைக்கு முடிவேயில்லாததுப் போல சென்றுக் கொண்டே இருக்கிறது ஆசானே”

“ம்…ம்….அப்படி என்றால் அவர்கள் பாதாள வழியையும் வகுத்துள்ளார்கள். இதன் வழி சென்றுள்ளதால் தான் நம்மிடம் அவர்கள் சிக்கவில்லை.”

“இருக்கலாம் ஆசானே. ஆனால் இங்கே முழுவதும் இருள் சூழ்ந்துள்ளதே! எப்படி அவர்கள் சென்றிருக்க முடியும்? தீப் பந்தம் ஏந்திச் சென்றாலும் அது வெகுநேரம் வெளிச்சம் தந்திருக்காதே!!”

“மதி அப்படி என்றால் அவர்கள் இந்த இருள் குகைக்குள் தான் எங்காவது இருக்க வேண்டும் என்று சொல்கிறாயா?”

“இருக்கலாம் மந்திரா. இப்போது நாம் பேசுவதை கேட்டுக்கொண்டு அந்த இருளோடு இருளாக கலந்திருக்கலாம்.”

“இப்போது என்ன செய்வது ஆசானே?”

“மதிநாகசுரா …நாம் நமது படைகளை உடனடியாக இங்கு வரவைத்து இதனுள் நாம் அனைவரும் சென்றுப் பார்த்தால் தான் விவரம் அறிந்துக் கொள்ள முடியும்”

“ஆகட்டும் ஆசானே நான் சென்று நம் படையுடன் வருகிறேன்”

“மதி நான் சென்று வருகிறேன். நீ ஆசானுடன் இங்கிரு.”

“இல்லை இல்லை மந்திரா நீயே இங்கிரு. நான் சென்று அனைத்து ஏற்பாடுகளுடன் நம் படையை அழைத்து வருகிறேன்”

“சரி. சென்று வா மதி”

என்று காற்கோடையனிடமும், மந்திராசுரனிடமும் இருந்து விடைப்பெற்றுக் கொண்டு மாயாபுரிக்குச் சென்றான் மதிநாகசுரன். அவன் சென்றபின் காற்கோடையன் ஏதோ பலத்த சிந்தனையில் இருந்ததைப் பார்த்த மந்திராசுரன் அவரிடம்

“ஆசானே என்ன சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்று நான் அறிந்துக் கொள்ளலாமா?”

“ம்…ம்… பாதாள வழியில் நரன் சென்றால் நம்மால் கண்டுப் பிடிக்க முடியாதென்பது இப்போது தான் எனக்கே தெரிய வந்துள்ளது மந்திரா. இதை நான் ஏன் முன்பே தெரிந்துக் கொள்ளாது இருந்தேன்?”

“ஆசானே அதற்கான சந்தர்ப்பம் இதுவரை வராததால் தெரியாதிருந்திருக்கும்.”

“இல்லை எனது முதுமை என்னை நிறைய விஷயங்களை மறக்கச் செய்கிறது. ஆங்….இப்போது ஞாபகம் வந்து விட்டது.”

“என்ன ஞாபகம் வந்துவிட்டது ஆசானே?”

“நரன் தப்பிச் சென்றுள்ள படிப் பார்த்தால்…நாமும் இதே வழியில் சென்றால் பிரயாகா அல்லது மாயாபுரி அல்லது ஏதாவது ஒரு இடத்திற்கு …எனக்குத் தெரிந்த வரையில் இந்த சுரங்கம் பிரயாகா தான் கொண்டு செல்லும் இல்லையா!! அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கமும் பாதாளத்தில் வேலை செய்யாது இருந்தால்!!”

“அப்படி மட்டுமிருந்தால் நாம் பிரயாகாவிற்குள்ளும் சென்றிடலாமே”

“பிரயாகாவுக்குள் செல்லலாம் ஆனால் அவர்களை அழிக்க முடியுமா?”

“ம்….அதற்கும் இதுபோல ஏதாவது ஒரு வழிப் பிறக்காதா என்ன?”

“ம்…இருக்கலாம்…இல்லாமலும் இருக்கலாம். பார்ப்போம். மதிநாகசுரன் வரட்டும். உள்ளேச் சென்றுப் பார்த்தால் எல்லாம் தெளிவாகிவிடும்”

“இதோ மதிநாகசுரன் வந்துவிட்டான். வா மதி வா.”

“வணக்கம் ஆசானே இதோ நம் இனத்தினருடனும், நமது சாம்பீனிப் படைகளுடனும் வந்து விட்டேன். அடுத்து என்ன?”

“நமது அடுத்த தலைமுறையினரான உங்களின் வாரிசுகளும் நானும் இங்கேயே இருக்கிறோம்‌. மற்ற அனைவரும் இந்த பாதாள சுரங்கத்திற்குள் சென்று அது எங்கு வரை செல்கிறது என்பதை அறிந்து வாருங்கள். ஒரு வேளை அது பிரயாகாவிற்கு அழைத்துச் சென்று அங்கு உங்களால் நுழைய முடிந்தால்…என்ன செய்ய வேண்டுமென்பது உங்களுக்கே நன்றாக தெரியும் என்று நம்புகிறேன்.”

“ஆகட்டும் ஆசானே. நாங்கள் அனைவரும் நமது சாம்பீனி படைகளுடன் இப்போதே செல்கிறோம். தங்களுக்கு அவ்வப்போது ஏதேனும் ஒரு சாம்பீனி மூலம் தகவல் தெரிவிக்கின்றோம்.”

“நல்லது மதிநாகசுரா. சென்று வாருங்கள். நாங்கள் உங்களின் வெற்றிச் செய்திக்காக இங்கேயே வட்ஸாவில் காத்துக் கொண்டிருப்போம். என்ன சொல்கிறீர்கள் எனது செல்லவங்களே!”

“ஆமாம் அப்பா. நம் ஆசான் தாத்தா சொல்வதுப் போல நாங்கள் அந்த நல்ல செய்தியைக் கேட்பதற்காக இங்கே காத்திருப்போம்”

“நாங்கள் நிச்சயம் வெற்றியுடன் திரும்புவோம். மகளே நாதவேழிரி அதுவரை நீ நமது ஆசானையும் உனது சகோதர சகோதரிகளையும் பத்திரமாக பார்த்துக் கொள்”

“ஆகட்டும் தந்தையே. நான் இவர்களை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நீங்கள் சென்று வாருங்கள்.”

“ஆகட்டும் மகளே. ஆசானே நாங்கள் சென்று வருகிறோம். அனைவரும் அவரவரின் சாம்பீனிப் படைகளுடன் உள்ளே இறங்கி முன்னே சென்றுக் கொண்டிருங்கள். நவியாகம்ஷி நீயே முதலில் உன் சாம்பீனிகளுடன் சென்று மற்றவர்களுக்கு வழிகாட்டு”

“அப்படியே செய்கிறேன் மதி. ஆசானே நான் சென்று வருகிறேன்”

“சென்று வெற்றியுடன் வா மகளே”

என்று ஆசானிடம் ஆசிப் பெற்றுக் கொண்டு அனைவரும் பாதாள சுரங்கத்திற்குள் சென்றனர். அவர்களில் சிகராசுரன் தனது இலகிமா சித்தி உபயோகப்படுத்தி அனைவருக்கும் வழிகாட்டினான். ஓரிடம் வந்ததும் அவர்கள் அப்படியே நின்றனர். ஏனெனில் அங்கிருந்து நான்கைந்து வழிகள் பிரிந்துச் சென்றது. அதைப் பார்த்த மதிநாகசுரன்.

“சிகராசுரா நீ இலகுவாகி சென்று நரன்கள் எந்த திசையில் இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிந்து வா. அது வரை நாங்கள் இங்கேயே காத்திருக்கின்றோம்.”

“மதிநாகசுரா நமது சிகராசுரன் இந்த ஐந்தாறு வழிகளிலும் சென்று கண்டறிந்து வருவதற்கு கால தாமதமாகும்.”

“அப்படி என்றால் இப்போது நாம் என்ன செய்வது நவியா?”

“அதுதான் நானும் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் மதி”

“ம்…நவியா நாம் ஆறு பேர் அவரவர் படைகளுடன் உள்ளோம். இங்கு ஆறு வழிகள் உள்ளது. நாம் அவரவர் படைகளுடன் ஒவ்வொரு வழியில் சென்றுப் பார்த்தால் என்ன?”

“யாழி நல்ல யோசனை தான். இதனால் சீக்கிரம் கண்டும் பிடித்திடலாம் ஆனால்…”

“இதில் ஆனால் என்பதற்கு என்ன இருக்கிறது மதி? நம் யாழி சொல்வதும் நல்ல யோசனை தானே”

“அதற்கில்லை நவியா. நம்மிடமிருந்து தப்பியுள்ளது பிரயாகா மட்டுமே. ஆகையால் மற்ற எந்த வழியாக யார் சென்றாலும் அங்கு ஒன்றுமிருக்கப் போவதில்லை. பின் ஏன் வீணாக சென்று வரவேண்டும் என்று தான் யோசிக்கிறேன்”

“ம்…அதுவும் சரி தான். அப்படி என்றால் உங்களுக்கும் இலகிமா சித்தி தெரியும் தானே! நீங்கள் ஒரு பக்கம் சிகராசுரன் ஒரு பக்கம் என தேடிச் செல்லுங்கள். இப்படிச் செய்தால் தேடிக் கண்டுப்பிடிக்கும் நேரம் பாதியாக குறைந்திடும் அல்லவா! என்ன சொல்கிறீர்கள் மதி”

“ம்…இது சாத்தியமே. சரி நீங்கள் அனைவரும் இங்கேயே இருங்கள் நாங்கள் இருவரும் சென்று வருகிறோம்.”

என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து எந்த வழியில் செல்ல வேண்டும் என்பதை தெரிந்துக் கொள்ள தங்களின் இலகிமா சித்தி உபயோகித்து ஆளுக்கொரு வழியில் மிதந்துச் சென்றனர் மதிநாகசுரனும், சிகராசுரனும். அவர்கள் வரும் வரை அங்கேயே தங்கள் சாம்பீனி படைகளுடன் மந்திராசுரன், நவியாகம்ஷி, யாகம்யாழி, கோபரக்கன், மந்தாகிஷி காத்திருந்தனர்.

முதலில் சென்ற சிகராசுரன் திரும்பி வந்ததும் அனைவரும் அவனின் பதிலுக்காகக் காத்திருந்தனர். அவன் ஏதும் சொல்லாது அடுத்த பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்துச் சென்றதைப் பார்த்ததும் அனைவரும் மீண்டும் அமைதியாக அங்கேயே அமர்ந்துக் கொண்டனர். அடுத்துச் சென்ற மதிநாகசுரனின் வருகையைப் பார்த்ததும் மீண்டும் எழுந்து நின்றனர். ஆனால் மதிநாகசுரனும் ஏதும் சொல்லாது வேறு வழியைத் தேர்ந்தெடுத்ததும் அவனை நவியா தடுத்து நிறுத்தி

“மதி அவ்வழியே நம் சிகராசுரன் சென்றுள்ளான். நீங்கள் இந்த வழியில் சென்று வாருங்கள்”

என்று நவியா சொன்னதும் தன் வழியை மாற்றிக் கொண்டுச் சென்றான் மதிநாகசுரன். சிறிது நேரத்திற்குள் சிகராசுரன் திரும்பி வந்து மற்றுமொரு வழியைத் தேர்ந்தெடுத்துச் சென்றான். அவன் பின்னால் மதிநாகசுரன் வந்து

“இந்த வழி பிரயாகா தான் அழைத்துச் செல்கிறது. வாருங்கள் நாம் இவ்வழிச் செல்வோம்.”

“மதி நம் சிகராசுரன் இன்னும் வரவில்லையே!”

“ஓ!! சரி அவன் வருகைக்குக் காத்திருப்போம்.”

“இதோ சிகராசுரன் வந்துவிட்டான். மதி இப்போது நாம் செல்லலாம். சிகரா நில்‌. நாம் செல்ல வேண்டிய பாதையை நம் மதி கண்டறிந்துவிட்டான். உனக்காகத் தான் நாங்கள் காத்திருந்தோம் வா வந்து எங்களுடன் மதியின் வழியில் செல்வோம்”

“ஆகட்டும் மந்திராசுரரே. அப்படியே செய்கிறேன்”

என்று அனைவரும் பிரயாகாவை நோக்கி பாதாள சுரங்கம் வழியாகச் சென்றனர்.

பிரயாகாவில் காலை சூரியன் உதித்ததும் அனைவரும் எழுந்துக் கொண்டனர். கேசவன், வேதாந்தகன், ஞானானந்தம், முழுமதியாள் ஆகிய நால்வரும் முன்தினம் பேசிக்கொண்டது போலவே எழுந்து நீராடி சுவாமிக்குப் பூஜை செய்துக் கொண்டே தங்களின் நீர்த்துளிப் பதக்கங்களுடன் பூஜை அறையில் அமர்ந்திருந்தனர். பூஜையை முடித்ததும் நால்வரும் அவரவர் பதக்கத்தை மரப்பேழையிலிருந்து வெளியே எடுத்தனர். அன்று தான் நால்வரும் அந்த அமிர்தத்தை தன்னுள் அடக்கிக் கொண்டிருந்த நீர்த்துளிப் பதக்கத்தை முதன் முறையாக பார்த்தனர்.

“கேசவன் அண்ணா இந்தப் பதக்கம் மிகவும் வழுவழுப்பாக இருக்கிறது”

“ஆம் முழுமதியாள். அதனுள் உற்றுப் பார்த்தால் எனக்கு அந்த பாற்கடலே தெரிவது போல இருக்கிறது.”

“கேசவன் தெரிவது போல அல்ல தெரிகிறது”

“ஞானானந்தம் அண்ணா ஆமாம் எனக்கும் தெரிகிறது.”

“சரி இப்போ நாம் இதை இணைத்துப் பார்ப்போமா?”

“ஆகட்டும் வேதாந்தகா. இதோ எனது பதக்கம்”

என்று கேசவனும்

“இதோ என்னுடையது”

என்று ஞானானந்தமும்

“இதோ என்னுடய பதக்கம்

என்று வேதாந்தகனும்

முழுமதியாளிடம் நீட்டினர். அவர்கள் மூவரிடமிருந்தும் பதக்கங்களை வாங்கிய முழுமதியாள் தன்னுடையப் பதக்கத்தையும் அதனுடன் சேர்த்து அவைகளை ஒன்றாக பக்கத்துப் பக்கத்தில் வரிசையாக அடுக்கி வைத்தாள். ஒன்றுமே ஆகவில்லை. பின் அதன் வடிவத்தை மாற்றி வைத்துப் பார்த்தாள் அப்போதும் ஒன்றும் ஆகவில்லை. நால்வரும் குழம்பிப் போனார்கள் அப்போது அங்கேயே ஒரு மூலையில் அமர்ந்து அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கோதகன் அவர்களிடம்

“நான்கு நபர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட பதக்கங்களை ஒருவர் மட்டும் சேர்க்க நினைத்தால்… இப்படி தான்!”

“என்ன சொல்ல வருகிறாய் கோதகா?”

“ஏதோ காரணமாகத் தான் உங்கள் நால்வரிடமும் இந்தப் பதக்கங்களைத் தந்துள்ளனர். அப்படியிருக்கும் போது மதி மட்டும் அவற்றை இணைக்க முயன்றால் எதுவும் நடக்காது போகும் என்று தான் கூற வந்தேன் கேசவன் மாமா”

“அண்ணாக்களே, கணவரே! கோதகன் சொல்வதிலும் அர்த்தம் உள்ளது. நீங்கள் அனைவரும் அவரவர் பதக்கங்களை இப்படி என்னிடம் தராமல் அப்படியே நீட்டிப் பிடியுங்கள் நானும் என் பதக்கத்தைப் பிடித்துக் கொள்கிறேன். அப்போதாவது இணைகிறதா என்று பார்ப்போம். ம்…இப்படிப் பிடியுங்கள்”

என்று முழுமதியாள் சொன்னதும் மற்ற மூன்று பேரும் அதுபடியே அவரவர் பதக்கங்களை நீட்டிப்பிடித்தனர். நால்வரும் பிடித்தும் அந்த பதக்கங்கள் இணையாதிருந்ததைப் பார்த்த ஞானானந்தம் ஒன்றை கவனித்ததில்

“வேதாந்தகா நீ திருப்பிப் பிடித்திருக்கிறாய் பார். சரியாக எங்களைப் போலவே பிடி”

“ஓ!! ஆமாம் ஆமாம். மன்னிகவும். ம்….இப்போது சரியா?”

“ம்….இப்போ எங்கள் மூவரின் கையருகே வா”

என்று ஞானானந்தும் சொன்னதும் வேதாந்தகன் தனது பதக்கத்தை சரியாக பிடித்துக் கொண்டு அவர்களின் பதக்கங்களுக்கு அருகேச் சென்றதும் நான்கு இதழ்களாக நான்கு நபரிடமிருந்த நீர்த்துளிப் பதக்கமானது ஒன்றோடு ஒன்று ஒட்டிக்கொண்டு அழகிய மலர் போல முழுமதியாளின் கையிலிருந்தது. அதிலிருந்து வெளிப்பட்ட பிரகாசமான ஒளி கதிர்கள் வீடு முழுவதும் பரவியது. அதை வாய் பிளந்து பார்த்தான் கோதகன். அந்த மலரின் பிரகாசத்தில் திகைத்துப் போய் செய்வதறியாது உறைந்துப் போய் அமர்ந்திருந்தனர் நால்வரும்.

முழுமதியாளின் கைகளில் அழகிய வழுவழுப்பான கண்ணாடி மலர் போல நான்கு இதழ்களும் ஒன்றாகி நான்கு இதழ்களிலிருந்த அமிர்தமும் ஒன்றெனக் கலந்து அந்த மலரின் நடுவில் தேங்கி நின்ற அழகைப் பார்த்துத் திகைத்துப் போயிருந்தனர் நால்வரும். அந்த மலரின் இரண்டு இதழ்களின் ஓரத்திலிருந்து தங்க நிறத்தில் சங்கிலி இரண்டு பூட்டப்பட்டு ஒரு அழகிய அணிகலனாக மாறியிருந்ததைப் பார்த்த ஞானானந்தம்

“மதி நாங்கள் நால்வர் பிடித்திருந்த நான்குப் பதக்கங்கள் இப்போது ஒன்றாகி உன் கைகளில் மட்டுமே இருக்கிறது. அதனால் இதை நீ உன் கழுத்தில் அணிந்துக் கொள்.”

“நானா? எனது கழுத்திலா?”

“ஆமாம் மதி ஞானானந்தம் சொல்வது சரிதான். அதற்காகத் தான் அந்த சங்கிலி கொடுக்கப் பட்டிருக்கிறது. அவர் சொன்னதுப் போல கழுத்தில் மாட்டிக் கொள்.”

“ம்…மாட்டிக் கொள் மதி”

என்று ஞானானந்தம், கேசவன் மற்றும் வேதாந்தகன் ஆகிய மூவரும் சொன்னதைக் கேட்டதும் முழுயதியாள் சற்று தயக்கத்துடன் அந்த பதக்கமிருந்த சங்கிலியை தன் கழுத்தில் மாட்டிக் கொண்டாள்.

முழுமதியாள் கழுத்தில் அந்த பதக்கம் ஏறியதும் வட்ஸாவில் காற்கோடையனுக்கு அவர் உடலில் நடுக்கம் ஏற்பட்டது. அதைப் பார்த்த நாதவேழிரி

“தாத்தா என்ன ஆயிற்று? ஏன் உங்கள் உடல் இப்படி நடுங்குகிறது?”

“நாதவேழிரி அங்கே அந்த நீர்த்துளிப் பதக்கங்கள் ஒன்றாக இணைந்துவிட்டன. நம் இனத்திற்கான அழிவு நெருங்கிவிட்டது. நான் எது நடக்கக்கூடாது என்றிருந்தேனோ அது நடந்துவிட்டது மகளே…அது நடந்துவிட்டது!”

“இருக்கட்டும் தாத்தா. அதற்காக ஏன் நீங்கள் ஏன் நடுங்க வேண்டும். நாங்கள் எல்லோரும் இருக்கிறோம். அப்படி எல்லாம் நம் இனத்தை ஓழித்திட முடியாது தாத்தா. கவலை வேண்டாம்.”

என்று காற்கோடையனைத் தேத்தினாள் நாதவேழிரி. ஆனாலும் காற்கோடையனை அச்சம் தொற்றிக் கொண்டது. அதைப் பார்த்த நாதவேழிரி இந்த தகவலை எப்படியாவது தன் தந்தைக்கு தெரியப்படுத்த வேண்டும் என்ற சிந்தனையில் மூழ்கியவள்…சிறிது நேரத்தில்

“தாத்தா…தாத்தா நான் சென்று மதி அப்பாவிடம் விவரத்தைக் கூறிவிட்டு வரவா”

“வேண்டாம் நாதவேழிரி வேண்டாம். நீங்கள் எவுரும் அங்கு செல்ல வேண்டாம். நம் இனம் தழைக்க நீங்கள் தான் எங்களின் கடைசி நம்பிக்கை. ஆகையால் உங்களை இழக்கு அவர்களும் விரும்ப மாட்டார்கள்.”

“தாத்தா நான் அவர்களுடனே சென்றுவிடுகிறேன் என்று கூறவில்லையே…போய் தகவலை மட்டும் சொல்லிவிட்டு வந்துவிடுகிறேனே”

“வேண்டாம் கண்ணே வேண்டாம். அவர்கள் அந்த பாதாள சுரங்கத்திற்குள் எங்கே இருக்கிறார்களோ? நீ செல்ல வேண்டாம். அவர்களே தகவல் சொல்லி அனுப்புவார்கள் இல்லையா அப்போது நாம் இந்த தகவலை சொல்லிக் கொள்ளலாம் சரியா. அதுவரை நான் உங்களுக்கு நமது சித்துகளை, உங்கள் தாய் தந்தைக்குக் கற்றுக் கொடுத்ததை அப்படியே உங்கள் அனைவருக்கும் சொல்லித் தருகிறேன். நீங்களும் நன்றாக கற்றுக் கொள்ளுங்கள். ம்…வாருங்கள். என் முன் வந்து வரிசையாக நில்லுங்கள்”

என்று காற்கோடையன் தங்கள் அசுரர் குலத்தின் அடுத்த தலைமுறையினருக்கு அவர்களின் பெற்றவர்கள் அவரிடமிருந்துக் கற்றுக் கொண்ட அனைத்து சித்து வேலைகளையும் கற்பிக்கத் துவங்கினார்.

தொடரும்….

ஞானானந்தமும் கேசவனுமாக கோதகன் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு சென்றனர். அங்கேயிருந்த காவலாளியிடம் கோதகனைப் பார்க்க வேண்டுமென சொல்ல உடனே காவலர்கள் மறுக்க அந்த உரையாடலைக் கேட்டுக்கொண்டே வந்த மாயாபுரி ஊர் தலைவர்

“என்ன இங்கே ஒரே சத்தம்?
அட அடே கேசவா!!
வா வா வா”

“ம்…பாருங்கள் தலைவரே இந்த காவலர் உள்ளே வரக்கூடாது என்று எங்களை தடுக்கிறார்”

“ஐயா! நான் உள்ளே போகக் கூடாது என்று தடுக்கவில்லை ஆனால் கோதகனை காண அனுமதியில்லை என்று தான் அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தினேன்.”

“ஓ!! கோதகனைக் காண வந்துள்ளாயா?”

“ஆம் தலைவரே அவனை காண தான் வந்துள்ளோம்.
தாங்கள் ஏன் அவனை என்னுடன் அனுப்பவில்லை தலைவரே”

“ம்…சரி சரி சற்று நேரம் இங்கேயே இருவரும் அமர்ந்திருங்கள்.
இதோ நான் வந்துவிடுகிறேன்.”

என்று மாயாபுரி ஊர் தலைவர் ஞானானந்தத்தையும், கேசவனையும் அங்கேயே உட்கார வைத்துவிட்டு வீரசேகரனை சந்தித்து

“வீரசேகரா…வீரசேகரா…”

“என்ன? என்ன?
என்ன ஆயிற்று?
ஏன் இவ்வளவு பதற்றம்?”

“என் அறையின் வாசலில் அந்த கேசவனும் ஞானானந்தமும் கோதகனைக் காண வேண்டுமென காத்திருக்கிறார்கள்.
இப்போது நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“அப்படியா.
பரவாயில்லையே எல்லாம் படு வேகமாக தான் நடக்கிறது”

“என்னது?
தாங்கள் என்ன சொன்னீர்கள்?”

“ஒன்றுமில்லை மாயாபுரி தலைவர் அவர்களே…
தாங்கள் அவ்விருவரையும் கோதகனைக் காண அனுப்பிவையுங்கள்.”

“வீரசேகரா உண்மையாக வா!!”

“ஆமாம் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் சந்திக்கும் நாள் வருமென்று எதிர்ப்பார்த்தது தான் ஆனால் அது இன்றே நடக்கும் என்று நான் நினைக்கவில்லை.
எங்கள் மத குருவின் கணக்குப் படி அவர்களின் சந்திப்பில் தான் நால்வரும் பதக்கத்தை ஒன்று சேர்ப்பார்கள். ஆகையால் அவர்கள் சந்தித்துக் கொள்ளட்டும் தடுக்காதீர்கள்”

“ஓ!! அப்படியா. அப்போ சரி வீரசேகரா நான் உடனே சென்று அவர்களை சந்தித்துக்கொள்ளச் செய்கிறேன்.”

என்று வீரசேகரனிடம் கேட்டுக்கொண்டு விட்டு மீண்டும் கேசவனிடம் சென்று அவ்விருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு கோதகனைத் தங்க வைத்திருந்த இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார் மாயாபுரி ஊர்த்தலைவர். அங்கே கேசவன் கோதகனைப் பார்த்ததும் ஓடிச் சென்று கட்டியணைத்துக் கொண்டு அழுதான். அப்போது ஊர்த்தலைவர் கேசவனிடம்

“கேசவா நீ உன் மைத்துனனை உன்னுடனே கூட்டிக்கொண்டு செல்லலாம்.
அதற்கான நேரம் வந்து விட்டது.”

“என் மைத்துனனை சந்திகவும் என்னுடன் அழைத்துச் செல்லவும் எதற்காக நேரம் காலம் பார்க்க வேண்டும் தலைவரே?”

“ம்…அப்படியா? அப்படி என்றால்
இத்தனை நாட்களாக கோதகனைத் தேடி வராத நீ ஏன் இன்று வந்துள்ளாய்?”

“அது…அது…அது வந்து.”

“என்ன பேச்சில் தடுமாற்றம் தெரிகிறதே?”

“அவனிடமிருந்து எங்களுக்கு சில விவரங்கள் தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டும் தலைவரே…அதுதான்”

“அந்த விவரம் தெரியவேண்டியதற்கான அவசியம் இப்போது தான் வந்ததா?”

“ஆமாம் தலைவரே!”

“ம்…இப்போது புரிகிறதா கேசவா. நம்மைச் சுற்றி நடக்கும் எல்லா விஷயங்களுக்கும் பல காரணங்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறது.
அவை எப்பப்போ நமக்கு எது எது தெரிய வேண்டுமோ அப்பப்போ அது அதை நமக்கு தெரிய வைக்கும்.
ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக தான் உன்னை கோதகனிடமிருந்து இத்தனை நாட்கள் பிரித்து வைக்க வேண்டியிருந்தது.
இப்போது அந்த தடை நீங்கிவிட்டது. நீங்கள் சந்தித்து தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டியவை தெரிந்துக் கொள்வதற்கான நேரம் வந்துவிட்டது. உன்னுடனேயே அவனை அழைத்துப் போ.”

“நன்றி தலைவரே. இத்தனை நாட்கள் அவனை பத்திரமாக பார்த்துக் கொண்டமைக்கு நன்றி தலைவரே!”

“இது தலைவர்களான எங்களின் கடமையாகும் கேசவா.
இதற்கு ஏன் நன்றி?
அதெல்லாம் தேவையில்லை. ம்…கோதகனை அழைத்துச் சென்று ஆக வேண்டியவைகளைப் பார்.
எனக்கு வீரசேகரனுடன் ஒரு முக்கிய ஆலோசனைக் கூட்டம் உள்ளது.
நான் அதற்குச் சென்று வருகிறேன். நீங்கள் அனைவரும் இப்போது முழுமதியாள் வீட்டிற்குச் சென்று வாருங்கள். நான் பிறகு வந்து உங்களைப் பார்க்கிறேன்.”

“ஆகட்டும் தலைவரே.
நாங்கள் விடைப்பெற்றுக் கொள்கிறோம்.”

கோதகனைப் பார்ப்பது பெரும் போராட்டமாக இருக்கும் என்றெண்ணி வந்த கேசவன் தன் ஊர்த்தலைவரின் பேச்சைக் கேட்டதில் இன்னும் குழம்பிப் போய் ஞானானந்தத்திடம்

“எங்கள் ஊர்த்தலைவர் சொல்படிப் பார்த்தால்…
இந்த பதக்கம் நம்மிடம் வந்ததற்கும் நிச்சயம் ஏதாவது ஒரு முக்கிய காரணமிருக்கும்.
ஆனால் அது என்னவென்று எப்படித் தெரிந்துக் கொள்வது?
கோதகா நீ அன்று இரு தலைவர்களிடமும் மாயாபுரி பிரயாகா இரு ஊருக்கு இடையே நீ மறைந்திருந்து கேட்ட விஷயங்களை முழுவதுமாக எங்களிடம் விவரமாக கூறு.
அதிலிருந்து ஏதாவது கிடைக்கிறதா என்று பார்ப்போம்”

“ஆகட்டும் மாமா. அதாவது…”

என்று ஆரம்பித்து மீண்டும் அன்று நடந்ததை முழுவதுமாக கோதகன் கூறி முடித்ததுமே

“எல்லாம் சரி.
ஆனால் எதற்காக அந்த ராட்சதர்கள்…”

“ராட்சதர்கள் இல்லை மாமா அசுரர்கள்.”

“மனிதனாக இல்லையென்றால் ராட்சதனானால் என்ன அசுரர்களானால் என்ன!!
எல்லாம் ஒன்று தான் கோதகா.”

“ம்…அதுவும் சரி தான் மாமா.
நீங்கள் கேட்க வந்ததைக் கேளுங்கள்”

“ம்…எதற்காக அந்த அசுரர்கள் நாலு பதக்கத்தில் ஒன்றையாவது கைப்பற்ற வேண்டுமென்றுப் பேசிக் கொண்டனர்?”

“அது ….அது….”

“கோதகா நன்றாக ஞாபகப் படுத்திப் பார்த்து சொல்.
வேற ஏதாவது இது சம்பந்தமாக பேசிக்கொண்டார்களா?”

“ம்…..ம்……”

“ம்..அப்படித் தான் நன்றாக யோசித்துப் பார்”

“கேசவன் நமது வீடு வந்து விட்டது. வாருங்கள் உள்ளே சென்று அனைவரிடமும் கோதகனை அறிமுகப்படுத்தி வைப்போம்”

“ம்…ஆகட்டும் ஞானானந்தம்.
வா கோதகா நமக்கு இங்கு சில சொந்தங்கள் கிடைத்துள்ளார்கள்.
அதில் ஒருவர் தான் இவர் ஞானானந்தம். மன்னிக்கவும் ஞானானந்தம் தங்களை முன்பே அறிமுகப் படுத்தியிருக்க வேண்டும்.
விவரங்களை தெரிந்துக் கொள்ளும் பரபரப்பில் அதை மறந்து விட்டேன்.”

“இருக்கட்டும் கேசவன்.
எனக்குள்ளும் அதே நினைப்பு இருந்ததால் தான் நானும் என்னை நானே அறிமுகப் படுத்திக் கொள்ள தவறிவிட்டேன்.
சரி சரி வாருங்கள் உள்ளே போவோம்.”

“ஞானானந்தம் அண்ணா, கேசவன் அண்ணா வாருங்கள் வாருங்கள்.
என்ன சென்ற காரியம் ஜெயமா?
தங்கள் மைத்துனரிடமிருந்து விவரங்கள் தெரிந்துக் கொள்ள முடிந்ததா?”

“இதோ இவன் தான் என் மைத்துனன் கோதகன்.
கோதகா இவள் தான் இனி நம் தங்கை முழுமதியாள். இவர் அவளின்….
இல்லை இல்லை நம் தாயார்.
இவர் நமது பாட்டனார். இவர்கள் மூவரும் இதே பிரயாகாவை தங்களின் சொந்த ஊராக கொண்டுள்ளவர்கள்.
இவர்கள் நம் அண்ணியார் சீதை, ஞானானந்தத்தின் மனைவி.
இவர்கள் அவந்தியைச் சேர்ந்தவர்கள். இவர்கள் இருவரும் நம்மைச் சித்தப்பா என்று அழைக்கப் போகும் சிறுவண்டுகள்.
இவன் வேதாந்தகன்.
த்ரிகான்தக்கைச் சேர்ந்தவன்.
எனக்கு தம்பி உனக்கு அண்ணன்.”

என்று கேசவன் அனைவரையும் கோதகனுக்கும் கோதகனை அனைவருக்கும் அறிமுகம் செய்து வைத்ததும் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் வரவேற்று நலம் விசாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். மதி உள்ளே சென்று வெளியிலிருந்து வந்தவர்களுக்கு பலகாரங்களும், பாலும் கொண்டு வந்துக் கொடுத்தாள். அதை அவர்கள் உண்டு முடித்ததும் அனைவருமாக வட்டமாக அமர்ந்துக் கொண்டு பேசலானார்கள். அப்போது கோதகன் மீண்டும் தான் கண்டதையும் கேட்டதையும் அனைவரிடமும் விவரித்தான். தங்களிடம் சொன்னதையே தான் சொல்லப் போகிறான் என்று அவன் சொல்வதை கவனிக்காதிருந்தான் கேசவன். ஞானானந்தமும் கோதகன் சொல்வதில் ஏதும் முக்கியமானதில்லை என்றெண்ணி தன் பிள்ளைகளுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். அப்போது முழுமதியாள் கோதனை ஓர் இடத்தில் அவன் பேச்சை நிறுத்தச் சொன்னாள். உடனே கேசவன் திரும்பி முழுமதியாளைப் பார்த்து

“என்ன ஆயிற்று மதி?
எதற்காக கோதகனை நிறுத்தச் சொன்னாய்?”

“அண்ணா உங்களிடம் இதை கூறிவிட்டுத் தானே இங்கே எங்களுக்கு விவரிக்கிறார்?”

“ஆமாம்.
இதைக் கேட்பதற்காகவா அவனை நிறுத்தச் சொன்னாய்!!”

“இல்லை அண்ணா.
எப்படி நீங்கள் இருவரும் அவர் சொன்னதில் ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை கவனிக்காதிருந்தீர்கள்?”

“அப்படி முக்கியமான விஷயமாக எதுவும் எங்களுக்குப் படவில்லையே..”

“இவன் சொன்னது எல்லாமே அந்த சுக்கிராச்சாரியார் எங்களிடம் சூட்சகமாக கஷியில் வைத்து சொல்லிவிட்டார். அசுரர்கள் குருவான அவர் சொன்னதைத் தான் கோதகன் மறைந்திருந்து கேட்டதில் அந்த இரு அசுரர்களும் பேசிக்கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள்.”

“இருக்கலாம்.
ஆனால் இப்போது இவர் சொன்னதில் எனக்கொன்று தெரிய வந்துள்ளது.”

“என்னது அது முழுமதியாள்?”

“கேசவன் அண்ணா மதி சொல்வது சரிதான். நானும் ஒரு விஷயத்தைப் புரிந்துக் கொண்டேன்.
அதை எப்படி தாங்கள் தவற விட்டீர்கள் என்றுதான் எனக்குப் புரியவில்லை. நேற்று நாம் நமக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொண்ட கேள்விக்கான பதிலை இப்போது கோதகன் சொன்னார்.”

“டேய் கோதகா அப்படி என்னத்தை சொன்ன?
எங்க கிட்ட சொன்னதை தானே சொன்ன?”

“ஆமாம் மாமா.
அதைத் தான் சொன்னேன்”

“ஞானானந்தம் உங்களுக்கு ஏதாவது புரிகிறதா அல்லது புரிந்ததா?”

“கோதகன் நம்முடன் வரும்போது சொன்னதில் ஏதும் வித்தியாசமாக எனக்குப்படவில்லை…
இங்கே அவர் சொல்லும் போது …
அதையே தானே விவரிக்கிறார் என்றெண்ணி என் பிள்ளைகளுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்துவிட்டேன். மன்னிக்கவும்”

“அச்சச்சோ அண்ணா இதற்கெல்லாம் ஏன் மன்னிப்புக் கேட்கிறீர்கள்?
எங்கள் இருவருக்கும் என்னவென்றால் எப்படி நீங்கள் இருவரும் இதை கவனிக்காது தவற விட்டீர்கள் என்பதில் தான் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது.
அதனால் தான் மறுபடியும் மறுபடியும் கேட்கிறோம்”

“சரி போகட்டும் விடு மதி.
அப்படி என்ன விஷயத்தை நாங்கள் கவனிக்காதிருந்துள்ளோம்?
அதை நீ கூறு நாங்கள் தெரிந்துக் கொள்கிறோம். எங்கள் ஊர் தலைவர் சொல் போல எது எது எப்பெப்போ தெரிய வேண்டுமோ அது அது அப்பப்போ அவரவர்களால் அறியப்படுவோம்.
இதன் படி நீங்கள் இருவரும் சொல்லித்தான் நாங்கள் தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றால் அப்படியே ஆகட்டுமே!.”

“சரியாக சொன்னீர்கள் கேசவன். முழுமதியாள், வேதாந்தகன் இருவரும் கோதகனின் பேச்சில் புரிந்துக் கொண்டதை எங்களிடம் சொல்லி எங்களுக்கும் புரிய வையுங்களேன்”

“அதாவது அந்த அரக்கர்கள் என்ன சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்றால் நம் நால்வரிடமிருக்கும் இந்த நான்கு நீர்த்துளிப் பதக்கங்களில் ஒன்றையாவது அழிக்கவோ அல்லது கைப்பற்றவோ வேண்டும் என்று….”

“ஆங் நாங்க இதை எல்லாம் கேட்டோமே ஆனாலும் எனக்கு எதுவும் வித்தியாசமாக தெரியவில்லையே!!! உங்களுக்கு ஞானானந்தம்?”

“இல்லை கேசவா எனக்கும் அப்படித்தான்.”

“ம்….எங்களை முழுவதுமாக சொல்லி முடிக்க விடுங்கள்.
அப்போது தான் புரியும்.”

“ம்‌…சரி சொல்லுங்கள்.”

“அதாவது நம்மிடமிருக்கும் இந்த நான்கு பதக்கங்களும் ஒன்றானால் அவர்களால் நம்மை அழிக்க முடியாது என்பதாகும் அது.”

“ஓ!!! ஆமாம் ஆமாம்”

“அதே போல இதிலிருந்து நாம் தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டியது என்னவென்றால் நாம் நால்வரும் நம்மிடமிருக்கும் இந்த நான்குப் பதக்கங்களையும் இணைக்க வேண்டும் என்பதாகும்.”

“ஓ!! ஓ!! ஓ!! ஆமாம் ஆமாம்.
இப்போது புரிகிறது…
எதற்காக நான்கில் ஒரு பதக்கத்தை கைப்பற்ற துடிக்கின்றனர் அந்த அசுரர்கள் என்று நாங்கள் இருவரும் பேசிக்கொண்டோம். ஆனால் இப்படி சிந்திக்கவில்லை.
பலே முழுமதியாள் பலே வேதாந்தகா பலே”

“ஆம் நாங்கள் இருவரும் இவ்விதத்தில் சிந்திக்கவில்லை.
நீங்கள் இருவரும் மிகவும் அற்புதமாக சிந்தித்து நாம் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டுமென்பதை தெளிவுப்படுத்தியுள்ளீர்கள்.
மிக்க நன்றி!”

“அச்சோ! கேசவன் அண்ணா மற்றும் ஞானானந்தம் அண்ணா நீங்கள் எதற்கு எங்களுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்? அனைவரும் ஒரே மாதிரி எல்லாவற்றையும் சிந்திப்பதில்லையே. ம்…கேசவன் அண்ணா அடுத்து ஏதோ ஒரு சிந்தினையில் இறங்கிவிட்டீர் போல் தோன்றுகிறதே!!”

“ஆமாம் முழுமதியாள்.
நீங்கள் சொல்வது படியே நாம் நால்வரும் அந்த நான்குப் பதக்கங்களையும் இணைத்தால் என்னவாகும்?”

“அது நாம் அதைச் செய்துப் பார்த்தால் தானே தெரியும் கேசவன்”

“அதுவும் சரிதான் ஞானானந்தம்.
அதை இப்போதே செய்துப் பார்த்திடுவோமா?”

“அண்ணா இப்போது இரவாகிவிட்டது. அதுவுமில்லாமல் இவற்றை இணைத்தால் என்னவாகும் என்பதும் நமக்குத் தெரியாது.
ஆகையால் நாளை விடியற்காலையில் எழுந்து நீராடிவிட்டு, சுவாமிக்குப் பூஜை செய்து முடித்தப்பின் இணைத்துப் பார்ப்போம். என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

“ம்…அதுவும் நல்ல யோசனை தான்.
சரி அப்போ காலையிலேயே பதக்கங்களை இணைப்போம்.
என்ன நேர்ந்தாலும் அதை தைரியமாக சந்திப்போம்.”

“என்ன எல்லாருமா பேசி முடிச்சாச்சா பசங்களா.
வாங்க இரவு சாப்பாடு தயாராகிவிட்டது. எல்லாருமா ஒண்ணா உட்கார்ந்து சாப்பிடுங்கள்.”

என்று முழுமதியாளின் தாயார் சொன்னதும் அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டு எழுந்தனர். அன்றிரவு இருள் சூழ்ந்தது, மெல்லியக் காற்று அனைவரையும் வருடிச் சென்றது ஆனாலும் எவருக்கும் உறக்கம் வரவில்லை. எல்லோரும் மறுநாள் காலை அந்த பதக்கங்களை இணைத்தால் என்ன நடக்கும் என்பதுப் பற்றிய சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தார்கள்.

தொடரும்…..

பிரயாகா ஊர் தலைவர் வீரசேகரன் திருமண மண்டபத்திலிருந்து எழுந்து சென்றதும், கேசவன் நேராக தன் ஊர் தலைவரிடம் சென்று

“தலைவரே இந்த திருமண விழாவை இவ்வளவு சிறப்பாகவும் கோலாகலமாகவும் நடைப்பெற எல்லா ஏற்பாடுகளையும் சிறப்பாக செய்த நம் தலைவர் வீரசேகரனின் ஆசிர்வாதம் இந்த தம்பதியருக்கு மிகவும் முக்கியமாகும். ஆனால் எல்லாம் செய்துவிட்டு வேதாந்தகன் முழுமதியாளுக்கு தாலி கட்டும் நேரத்தில் அவர் இல்லாதது வருத்தத்தை அளிக்கிறது.”

“என்ன செய்ய கேசவா? பொறுப்பு அழைத்தால் போகாமல் இருக்க முடியுமா? ஊர் தலைவராயிற்றே!!! வந்து விடுவார். கவலை வேண்டாம். நடப்பவை எல்லாம் நல்லவையாகவே நடந்தேறும். நீ சென்று மாப்பிள்ளைத் தோழனாக வேதாந்தகன் அருகில் நில் போ கேசவா”

“சரி தலைவரே…நானும் சுற்றும் முற்றும் தேடிப் பார்த்தேன்…எங்குமே என் மைத்துனன் கோதகனைக் காண முடியவில்லையே!!! அவன் எங்கே சென்றான்? எனக்கு சொந்தம் என்றிருப்பது அவன் ஒருவன் தான். பேசாமல் அவனையும் என்னுடனே தங்க வைத்திருக்கலாமே!!!”

“அவன் என்னுடன் என் இருப்பிடத்தில் பத்திரமாக இருக்கிறான் கேசவா. நீ அவனைப் பற்றிக் கவலை பட வேண்டியதில்லை.”

“இல்லை …ஊரே இங்கு தான் உள்ளது அவனைத் தவிர…அந்த கவலையில் தான் சொன்னேன்”

“அவனையும் என்னுடன் வரும்படி அழைத்தேன். ஆனால் அவன் வர மறுத்துவிட்டான். தன் அக்காளின் பிரிவினால் மிகவும் பாதிக்கப் பட்டிருக்கிறான்”

“ம்…இருக்காதா தலைவரே!! அவனின் ஆருயிர் அக்காவாயிற்றே. அவர்கள் இருவரும் பேசத் துவங்கினார்களே என்றால் விடிய விடிய பேசிக்கொண்டே இருப்பார்கள். அவனுக்கென்று இருந்த ஒரே பந்தம் என் மனைவி லட்சுமி தானே….மற்ற குடும்பத்தினர் அனைவரையும் கொன்று விட்டனரே அந்த அரக்கர்கள்!! ம்… என்ன செய்ய? இந்த திருமணம் முடிந்ததும் நான் அவனைப் பார்க்க வேண்டும்”

“ம்….ம்ம்….சரி சரி… தாலி கட்டப் போகிறான் வேதாந்தகன். இந்த திருமணத்தைப் பேசி முடித்த மாப்பிள்ளை தோழன் அங்கில்லாவிட்டால் எப்படி? போ கேசவா போ. எல்லாம் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்”

“ஆகட்டும் தலைவரே. இதோ செல்கிறேன்”

என்று கூறிய கேசவன் மனதை ஆயிரம் பாரங்கள், குழப்பங்கள், பதற்றம் ஆகியவை ஆக்கிரமித்திருந்தன. அதை எதையுமே வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாது சென்று வேதாந்தகன் அருகில் நின்றான். கெட்டிமேளம் முழங்க, பூக்களுடன் அட்சதையும் சேர்ந்து மழைப் போல் மணமக்கள் மீது பொழிய வேதாந்தகன் முழுமதியாளின் கழுத்தில் தாலியைக் கட்டினான். பின் அங்கிருந்த அனைத்து பெரியோரிடமும் ஆசிர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டனர். அப்போது வேதாந்தகன் யாரையோ சுற்றும் முற்றும் தேடினான். அதை கவனித்த கேசவனுக்குப் புரிந்தது அவன் தலைவர் வீரசேகரனைத் தான் தேடுகிறான் என்று…

“வேதா நீ பிரயாகா ஊர் தலைவரைத் தானே தேடுகிறாய்?”

“ஆமாம் அண்ணா. அவர் இல்லையெனில் எங்களுக்கு இந்த திருமணமே நடந்திருக்காது. அவரின் ஆசிர்வாதம் எங்கள் வாழ்வைத் துவங்க மிகவும் அவசியமானதாகும்”

“ம்…உண்மை தான் வேதா. அவர் உள்ளே இடது புறமாக ஏதோ வேலையாக சென்றுள்ளார். நீங்கள் இருவரும் அங்கேயே சென்று ஆசிர்வாதம் பெற்று வாருங்கள்”

“ஆகட்டும் அண்ணா. நாங்கள் சென்று தலைவரின் ஆசிர்வாதத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு வருகிறோம்”

“ம்…அப்படியே அங்கே அனைத்தையும் நன்றாக கவனித்தும் வாருங்கள்”

“ம்….சரி அண்ணா”

என்று கேசவன் கூறியதும் முழுமதியாளுக்கு குழப்பமாக இருந்தது. முன் நாள் இரவு கேசவனுடனான உரையாடல் வேதாந்தகனை அவர் சொன்னதில் ஏதோ காரணமிருக்கிறது என்று உணரச் செய்தது. இருவரும் தலைவரைக் காண சென்றுக் கொண்டிருந்த போது முழுமதியாள்

“கேசவன் அண்ணா ஏன் அப்படி கூறினார்? அதற்கு பொருள் என்னவாகயிருக்கும்?”

என்று வேதாந்தகனிடம் கேட்டாள். அதற்கு வேதாந்தகன் முன் நாள் அவருடன் நடந்த உரையாடலை… தலைவர் வீரசேகரனின் அறையை நோக்கி நடந்துக் கொண்டே முழுமதியாளிடம் விவரித்தான். அதைக் கேட்டதும் முழுமதியாள்

“என்ன சொல்கிறீர்கள்? நாம் என்ன செய்யவேண்டும்? அந்த அரக்கர்களை நம் நால்வரால் மட்டும் வீழ்த்த முடியுமா?”

“என்னது இது மதி? நாம் நால்வரும் ஏதோ ஒரு நல்ல காரியத்துக்காக தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர்கள். அப்படியென்றால் நம்மால் முடியும் என்பதால் தான் நம்மை தேர்ந்தெடுத்துள்ளனர்!!! அதுவுமில்லாமல் என் ஊர் மக்கள் அனைவரையும் அழித்தனர் அந்த அரக்கர்கள் ஆனால் என்னை அவர்களிடமிருந்து காப்பாற்றி இங்கு கொண்டு வந்து உன்னிடம் சிக்கவைக்கவில்லையா? எல்லாம் நல்லதுக்கே என்று எண்ணுவோம் மதி. நம் எண்ணமே நம் வாழ்க்கை புரிகிறதா?”

“என்ன சொன்னீர்கள்? நீங்கள் என்னிடம் வந்து மாட்டிக்கொண்டுவிட்டீர்களா? ம்…அப்படி ஒரு எண்ணமிருந்தால் இப்போதே என்னை விட்டுச் சென்றிடலாம். ஹா!! ஹா!! ஹா!!”

“நான் எவ்வளவு விஷயங்கள் கூறினேன் நீ எதை எடுத்து பேசி நகையாடுகிறாய் மதி!!!”

“தாங்களும் முக்கியமான விஷயத்தின் ஊடே தான் நகையாடினீர்கள்!!! அப்போது அது தவறாக தெரியவில்லையோ!”

“மன்னிக்கவும் தேவி.”

“ம்…இது நல்ல பிள்ளைக்கு அழகு”

“சிறு மாற்றம்”

“என்ன அது?”

“நல்ல கணவனுக்கு அழகு என்பதே சரியாக இருக்கும்”

“பரவாயில்லையே திருமணம் முடிந்து பல வருடங்கள் ஆனாலும் பல ஆண்கள் அறிந்துக் கொள்ளாத விஷயத்தை திருமணமான சில மணி நேரத்திலேயே புரிந்தும் அதுபடி நடந்தும் காட்டிவிட்டீரே…பலே பலே!!!”

“போதும் மதி. விஷயத்துக்கு வா”

“என்ன விஷயமென்றே நமக்குத் தெரிந்திடாத போது எங்கேயிருந்து அதற்கு வருவது? நாம் அவசரப்பட்டு தலைவர்களின் வேலையில் நமது மூக்கை நுழைக்காமலிருப்போம் அது தான் நம் அனைவருக்கும் நல்லது. அப்படியே நம்மால் ஏதாவது நடக்க வேண்டுமென்றால் அதையும் அவர்கள் சொல்லும் வரை நாம் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாது இருப்போம். வீணாக சிந்தித்து ஏன் இவ்வாறு நம்மை நாமே குழப்பிக் கொள்ள வேண்டும்? அதற்கான அவசியம் என்ன?”

“ம்…நீ சொல்வதும் சரி தான்… அதோ தலைவர் வீரசேகரன் இருக்கிறார். வா மதி நாம் சென்று ஆசிர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டு வரலாம் “

“சற்று இருங்கள் வேதா. அங்கே அவர் மட்டுமல்ல …நமது தளபதி இருக்கிறார். மேலும் இரண்டு பேர் சிறு குழந்தைகளுடன் இருக்கின்றனர் கவனித்தீர்களா?”

“ஆமாம்!!! அவர்கள் யார்? அவர்கள் தான் அவந்தியிலிருந்து நம்மிடமிருக்கும் மரப்பேழையைப் போலவே ஒன்றை எடுத்து வந்திருப்பவர்களா?”

“தலைவர் வீரசேகரன் மிகவும் ஆவேசத்துடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறாரே!!! ஏதாவது பிரச்சினையாக இருக்குமோ?”

முழுமதியாளும் வேதாந்தகனும் தலைவர் வீரசேகரன் இருந்த அறைக்கு வெளியே நின்றுப் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கவனித்த தலைவர் வீரசேகரனின் தம்பியும் பிரயாகா ஊர் தளபதியுமான வீரராகவன் கவனித்தார். உடனே

“வாருங்கள் வாருங்கள் புது மணதம்பியரே!! ஏன் அங்கேயே நின்றுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்? உள்ளே வாருங்கள்.”

“ம்…உள்ளே வாருங்கள் வேதாந்தகன் மற்றும் முழுமதியாள். ஏன் தாங்கள் இருவரும் இங்கே வந்துள்ளீர்கள்?”

“தலைவரே எங்கள் இருவருக்கும் இவ்வளவு சிறப்பாக திருமணத்தை நடந்தி வைத்த தாங்கள் முகூர்த்த நேரத்தில் அங்கில்லாமல் போனது எங்கள் இருவருக்குமே வருத்தம் தான். ஆனாலும் தங்களின் ஆசிர்வாதம் எங்கள் வருத்தத்தைத் துடைத்தெறிந்து விடும் என்ற நம்பிக்கையில் தங்களிடம் ஆசி பெற வந்துள்ளோம்”

என்றுக் கூறிக்கொண்டே தலைவர் வீசேகரனின் காலில் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்த வேதாந்தகனையும், முழுமதியாளையும் ஆசிர்வதித்து தன் கரங்களால் அவர்களைப் பிடித்து எழுப்பி

“இப்போது மகிழ்ச்சியா?”

“மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தோம் தலைவரே!”

என்று இருவரும் வீரசேகரனிடம் கூறி வணங்கியதும் அவர் தன் கழுத்திலிருந்த முத்து மாலையைக் கழற்றி வேதாந்தகன் கழுத்தில் போட்டுவிட்டார். பின் “யார் அங்கே” என்று குரல் எழுப்பியதும் காவலர் இருவர் வந்தனர். அவர்களிடம்

“இவர்கள் இருவரையும் நம் விருந்தினர் மாளிகையிக்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள்….வேதாந்தகா, முழுமதியாள் நான் இங்கே இந்த முக்கியமான வேலை முடிந்ததும் அங்கு வந்து உங்களை சந்திக்கின்றேன். இப்போது இருவரும் எங்கள் விருந்தினர் மாளிகைக்குச் சென்றிடுங்கள்.”

“தலைவரே தாங்கள் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளாவிட்டால் நான் ஒன்று உங்களிடம் கேட்கலாமா?”

“என்ன வேண்டுமானாலும் கேள் மகளே முழுமதியாள்”

“இவர்கள் எல்லாம் யாரென்று நாங்கள் தெரிந்துக் கொள்ளலாமா? ஏனெனில் இவர்களை நம்மூரில் இதற்கு முன்னால் நான் பார்த்ததில்லை!!! ஒருவேளை எங்கள் திருமணத்திற்காக வந்திருக்கிறார்களா?”

“அப்பப்பா!!! எத்தனை கேள்விகள்? வேதாந்தகா நீ பாவமடா!!! நீ மிகவும் பாவப்பட்ட கணவனடா!! அம்மா முழுமதியாள் அவர்களே… தாங்கள் சென்று ஓய்வெடுங்கள். தங்கள் இருவருக்கும் மற்றும் கேசவனுக்கும் நாளை மறுநாள் அனைத்தும் தெரியவரும். அதுவரை உங்கள் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியாக இருந்திடுங்கள் சரியா!!”

“ம்…சரி தலைவரே. தவறாக கேட்டதற்கு மன்னித்திடுங்கள்.”

“நீ கேட்டது தவறென்று நான் சொல்லவேயில்லையே!!! எல்லாம் தெரிய வேண்டிய நேரத்தில் தெரிய வரும். கவலைப்படாமல் சென்று வா பெண்ணே”

“ஆகட்டும் தலைவரே. நாங்கள் சென்று வருகிறோம்”

என்று அங்கிருந்து விடைப்பெற்றுக் கொண்டு தலைவர் வீரசேகரனின் விருந்தினர் மாளிகையிக்கு சென்றனர் முழுமதியாளும், வேதாந்தகனும். அங்கே அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்

“மதி… கேசவன் அண்ணா கூறியப்படி… தலைவருடன் நாம் கண்ட அந்த குடும்பத்தினரின் வரவுக்காகத் தான் அனைவரும் காத்திருந்திருக்கிறார்கள்”

“ஆமாம் வேதா. எனக்கும் அந்த சந்தேகமிருக்கிறது.”

“எனக்கு சந்தேகமே இல்லை”

“அப்படி எல்லாம் அடித்துப் பேசக்கூடாது வேதா!! ஏன் அவர்கள் ஏதாவது முக்கியமான விஷயத்தைத் தெரிவிப்பதற்காக வந்திருக்கலாம் இல்லையேல் ஏதாவது உதவி கேட்டு வந்திருக்கலாம். இவற்றை எல்லாம் யோசிக்காமல் நீங்கள் ஏன் அவர் தான் கேசவன் அண்ணா சொன்ன அந்த நான்காவது ஆள்!! என்றும்…அவர் வந்தாச்சு ஆகையால் நாமும் அவருடன் இணைந்து ஏதோ செய்ய வேண்டுமென்றும் எல்லாம் எண்ணுகிறீர்கள்?”

“என்ன பேசுகிறாய் மதி? உதவி கேட்டு வந்தவர்களை பார்க்கவா நம் திருமண மண்டபத்திலிருந்து பாதியிலேயே எழுந்து வந்திருப்பார் தலைவர்?”

“ம்…அதுவும் யோசிக்க வேண்டிய விஷயம் தான்…சரி சரி திருமணமான புது தம்பதியரைப் போலவா நாம் பேசிக்கொண்டிருக்கின்றோம்?”

“இல்லை தான் மதி…ஆனால் எனக்கு துளியும் சந்தேகமில்லை மதி. அது அவர்களே தான்!!! அவந்தியிலிருந்து யாருக்காக பிரயாகா, மாயாபுரி தலைவர்கள் காத்திருந்தனரோ!! வந்துள்ளவர்கள் அவர்கள் காத்திருந்தவர்களே தான்!!!”

“மீண்டும் அதே விஷயத்துக்கு சென்றுவிட்டிரே!!! சரி…அது எப்படி இவ்வளவு உறுதியாக கூறுகிறீர்கள் வேதா?”

தொடரும்…..

வேதாந்தகன் முழுமதியாள் திருமணம் இனிதே நடந்தேறியது. அவர்களும் அவர்களின் தாம்பத்திய வாழ்க்கையை துவங்கினர்.

இரு ஊர் தலைவர்கள் பேசிக்கொண்டதையும் அவர்கள் மறைத்து வைத்திருந்த நபர்கள் யாராக இருக்கும் என்றும் யோசித்துக் கொண்டே இருந்ததில் இரவு முழுவதும் கேசவன் உறங்காது புரண்டு படுத்துக்கொண்டிருந்ததில்… காலை விடிந்தது கூட தெரியாது அதே சிந்தனையிலிருந்தான். அப்போது முழுமதியாளின் அன்னை அவனை பல முறை அழைத்தும் எழாது படுத்திருந்தவனை தட்டி எழுப்பினாள். உடனே எழுந்துக் கொண்ட கேசவன்

“ஆங்!! ஆங்!! ஆங்!!! அவர்கள் யாராக இருக்கக்கூடும்?”

“ம்….என்னப்பா கேசவா!! கண்களை விழித்துக்கொண்டே கனவா? என்ன நீ இரவு முழுவதும் உறங்கவே இல்லை போல தெரிகிறதே!! உன் கண்கள் சிவந்திருக்கிறதே!!! சரி சரி எழுந்து குளித்து விட்டு வா எல்லோருமாக காலை உணவருந்தலாம்”

“ஆகட்டும் தாயே. இதோ வந்து விடுகிறேன்.”

“கேசவா எங்கே செல்கிறாய்?”

“குளித்து வரச் செல்கிறேன் தாயே”

“ஆற்றுக்கு இந்த பக்கம் செல்ல வேண்டும்…நீ தவரான பக்கம் திரும்பியுள்ளாய்”

“ம்…..ஆமாம் ஆமாம்…மன்னிக்கவும் தாயே…”

“உனக்கு என்ன ஆயிற்று? நீ ஏதோ குழப்பத்தில் இருக்கிறாய். என்ன அது?”

“ம்…அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை தாயே. நீங்கள் செல்லுங்கள். நான் குளித்து விட்டு வருகிறேன்”

என்று கூறி அங்கிருந்து ஆற்றங்கரைக்குச் சென்றான் கேசவன். அவன் பின்னாலேயே ஆற்றங்கரைக்கு வந்து சேர்ந்தான் வேதாந்தகன். அவனைக் கண்டதும் கேசவன் வேகமாக அவனிடம் சென்று

“வேதாந்தகா நேற்று மாலை என்ன நடந்தது……”

“போங்க அண்ணா… அது… என்னென்னவோ நடந்தது…அதை எல்லாம் நான் எப்படி உங்களிடம் கூறுவேன்!”

“ம்…..அதை விடு நேற்று மாலை நான் நம் தலைவரை பின் தொடர்ந்துச் சென்றதில் சில விஷயங்கள் தெரிய வந்துள்ளது”

“ஓ!!!! நீங்க அதைப் பற்றியா சொல்ல வந்தீர்கள்? நான் தான் வேற ஏதோ நினைத்துக் கொண்டுவிட்டேனா!!!”

“வேறெதைப் பற்றி நான் சொல்ல வந்தேன் என்று நீ நினைத்தாய்?”

“அது ஒன்றுமில்லை. மேலே கூறுங்கள்.”

“அங்கே தலைவர்கள் யாரோ ஒரு நான்கைந்து பேரை ஒரு அறையில் தங்க வைத்துள்ளனர்.”

“நான்கைந்து பேர் இல்லை அண்ணா. அவர்கள் நான்கு பேர் தான். அவந்தியிலிருந்து வரவேண்டியவர்கள்…தலைவர்கள் யாருடைய வரவுக்காக காத்திருந்தனரோ அவர்கள் தான் வந்துள்ளனர்.”

“ஓ!! அப்படியா? சரி…இது உனக்கு எப்படி தெரியும்?”

“நானும் மதியுமாக தலைவரிடம் ஆசிர்வாதம் வாங்கச் சென்ற போது அவர்கள் தலைவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன், கேட்டேன்…தெரிய வந்தது. அதற்காக தானே தாங்களும் எங்களை அனுப்பினீர்கள்!!!”

“ஓ!! சரி சரி சரி…அது தான் தலைவர்கள் அவர்கள் அறைக்குள் சென்று வெளியே வர அத்துனை நேரமானதா?”

“சரி அண்ணா நாம் குளித்து விட்டு சீக்கிரம் வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டும். நமக்காக அனைவரும் காத்திருப்பார்கள்.”

“ம்….ம்….சரி வா போகலாம்”

“அண்ணா நீங்கள் அற்றில் இன்னும் இறங்கவே இல்லையே!! குளிக்காமல்…. அதற்குள் கிளம்பலாம் என்கிறீர்கள்”

“ஓ!! ஆமாம். இதோ ஒரு நொடியில் குளித்து விடுகிறேன்”

என்று இருவரும் குளித்து விட்டு வீட்டிற்குச் சென்றனர். அங்கே சென்றதும் முழுமதியாளும் அவள் அம்மாவும் கேசவன், வேதாந்தகன் மற்றும் மதியின் தாத்தா ஆகிய மூவருக்கும் வாழ இலைப் போட்டு காலை உணவான சுட சுட இட்டிலி, பொங்கல், வடை, சட்னி, சாம்பார், கேசரி என பரிமாறினர். அனைத்தையும் ரசித்து ருசித்துக் கொண்டிருந்தான் வேதாந்தகன். ஆனால் கேசவன் ஏதோ சிந்தனையிலேயே சரியாக சாப்பிடாமல் எழுந்தான். அப்போது முழுமதியாள் அவனிடம்

“அண்ணா என்ன ஆயிற்று? ஏன் நீங்கள் சரியாக சாப்பிடவில்லை? உணவு பிடிக்கவில்லையா? காலையில் ஆற்றங்கரைக்கு தவறான பாதையில் செல்ல இருந்தீறாமே!! அம்மா சொன்னார்கள் “

“அது ஒன்றுமில்லை மதி… கேசவன் அண்ணா நேற்று சில துப்பறியும் வேலையில் இறங்கி அதில் அரைகுறையாக சில விஷயங்களை அறிந்துக் கொண்டதில் மிகவும் குழப்பமடைந்துள்ளார். அதுவே அவர் இன்று காலை முதல் வினோதமாக நடந்துக் கொள்வதற்கான காரணம்‌”

“ஓ!! அப்படியா? அது என்ன என்பதை நானும் தெரிந்துக் கொள்ளலாமா?”

என்றதும் வேதாந்தகன் நடந்ததை முழுமதியாளிடம் கூறினான். அவன் கூறி முடித்ததும் பிரயாகா தலைவரின் தேர் நான்கந்து பேரை அழைத்துக் கொண்டு முழுமதியாள் வீட்டின் வாசலில் வந்து நின்றது. குதிரையின் சப்தம் கேட்டதும் கேசவனும், வேதாந்தகனும், முழுமதியாளும் வீட்டிற்கு வெளியே சென்றுப் பார்த்தனர். வேதாந்தகன் மதியிடம் கண்களாலேயே தான் முன்தினம் சொன்னது சரிதானே என்று கேட்க அதற்கு முழுமதியாள் பொறுத்திருந்து பார்ப்போம் என்று மான் விழியால் கூறினாள். வந்தவர்களைக் கண்டு கேசவன் மீண்டும் குழப்பத்திற்கு ஆளானான்‌. இப்படி மூவரும் ஒவ்வொரு சிந்தனையிலிருந்ததில் வந்தவர்களை வரவேற்காமல் நின்றிருந்தனர். அப்போது வீட்டினுளிருந்து வெளியே வந்த மதியின் தாயார்

“அடடே…தலைவரே வணக்கம். வாருங்கள் வருங்கள்.”

என்று கூறியதும் அவரவர் உலகத்திலிருந்து வெளிவந்த கேசவன், வேதாந்தகன் மற்றும் முழுமதியாள் மூவரும் ஒன்றாக

“வணக்கம் தலைவரே. வாருங்கள்”

என்றனர்.

“இவர்கள் புதுமண தம்பதியர் ஏதோ உலகில் இருக்கிறார்கள் சரி….உனக்கென்ன ஆயிற்று கேசவா? நீ எங்கு உள்ளாய். உன் உடல் மட்டும் தான் இங்குள்ளது என்று நினைக்கிறேன்”

“சரியாக சொன்னீர்கள் தலைவரே. நேற்று முதல் அண்ணன் ஒரு விஷயத்தை எண்ணி மிகவும் குழப்பத்தில் இருக்கிறார்.”

“அப்படியா!! என்ன அது?”

“இதோ தாங்கள் அழைத்து வந்துள்ளீர்களே இந்த நால்வரைப் பற்றிய சிந்தனை தான் அது.”

“இவர்களை எப்போது கேசவன் பார்த்தான்?”

“அது ஒரு பெரிய கதை தலைவரே….அதை விடுங்கள்”

“அப்படி எப்படி விட முடியும் வேதாந்தகா!!! கேசவன் குழப்பத்தைப் போக்கிடவே யாம் வந்துள்ளோம்”

“அப்படியா!!”

“ஆம் கேசவா. இதோ இவர்கள் தான் அவந்தியிலிருந்து தங்கள் இருவரைப் போலவே மரப்பேழையுடன் பிரயாகா வந்திருக்கும் ஞானானந்தம் அவன் மனைவி சீதை அவர்களின் இரு பிள்ளைகளும் ஆவர். இனி இவர்களும் தங்களுடன் தான் தங்கிடப் போகிறார்கள். அம்மா தங்களுக்கு இதில் எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லையே.”

“எனக்கு எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லை தலைவரே. சொல்லப் போனால் எங்கள் குடும்பம் பெருகிக்கொண்டே போவதற்கு மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.”

“தாங்கள் சொல்வதைக் கேட்கும் போது எனக்கும் மிக்க மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது தாயே.”

“தாங்கள் தான் எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்துத் தந்துள்ளீர்கள் பின்ன என்ன தலைவரே”

“அப்படி இல்லை தாயே…என்ன தான் ஏற்பாடுகள் செய்திருந்தாலும்…தங்களுடன் தங்குவதற்கு தங்களின் விருப்பமும் மிக முக்கியமானதல்லவா. அதனால் கேட்டேன்”

“தாங்கள் கேட்கவே வேண்டாம். ஆணையிடுங்கள் அது படி நடக்க நாங்கள் காத்திருக்கின்றோம்”

“மிக்க நன்றி தாயே! என்ன கேசவா உன் குழப்பம் தீர்ந்ததா?”

“இவர்கள் யாரென்ற குழப்பம் தீர்ந்தது…ஆனால் எதற்காக எங்கள் நால்வரிடம் மட்டும் இந்த மரப்பேழையை கொடுத்தனுப்பியுள்ளனர் தலைவர்கள்?”

“ஏனெனில் நான்கு தான் உள்ளது கேசவா..”

“அது சரி…ஆனால் குறிப்பாக ஏன் நாங்கள் நால்வர்?”

“ஏனென்றால் அசுரர்களும் தேவர்களும் புனிதமான அந்த அமிர்தத்திற்காக பாற்கடலைக் கடைந்து போது…அவர்களுக்குள் யார் முதலில் கிடைத்த அமிர்தத்தைப் பருக வேண்டுமென்ற கேள்வி எழுந்தது…அந்த பிரச்சினைக்கிடையே கருடர் அதை மகாவிஷ்ணு கையிலிருந்து பரித்துக் கொண்டு பறந்தார். அப்படி அவர் அமிர்த கலசத்தோடு பறந்ததில் அமிர்தம் கலசத்துக்குள் தளும்பியதில் நான்கு சொட்டு அமிர்தம் பூமியில் விழுந்தது. அந்த நான்கு புண்ணிய தலங்கள் தான் மாயாபுரி, அவந்தி, த்ரிகான்தக் மற்றும் பிரயாகா. அவ்வாறு விழுந்த அமிர்தத் துளியை எடுத்து ஓர் பனிதுளி வடிவில் பதக்கம் செய்து அதனுள் வைத்து இத்தனை வருடங்களாக இந்த நான்கு ஊர் தலைவர்களின் வம்சத்தினரும் அதைப் பாதுகாத்து வந்துள்ளோம். அப்படிப் பட்ட அந்த நான்கு புண்ணியத் தலத்தில் குறிப்பிட்ட நாள் நட்சத்திரம் மற்றும் பெயரில் பிறந்த உங்கள் நால்வரிடம் தான் அதை சேர்க்க வேண்டும் என்பது தலைவர்களான எங்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட ஆணை. அது படியே நான்கு ஊர் தலைவர்களும் அவரவர் ஊரின் புண்ணிய ஆத்மாக்களிடமே அதை ஒப்படைத்து விட்டோம். இனி அவை உங்கள் பொறுப்பு.”

“எல்லாம் சரி தலைவரே…ஆனால்…”

“என்ன ஆனால் என்று இழுக்கிறாய் கேசவா? எதுவென்றாலும் கேட்டுவிடு. உன் மனதில் போட்டு உன்னை நீயே குழப்பிக் கொள்ளாதே”

“நாங்கள் இப்போது இதை வைத்து என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“அது உங்கள் நால்வருக்கு மட்டுமே தெரியும். ஊர் தலைவர்களான எங்களின் கடமை தங்களிடம் ஒப்படைத்து இங்கே ஒன்றுக் கூடச் செய்வதே!! இதற்கு பிறகு என்ன செய்ய வேண்டும்? என்பதை நீங்கள் நால்வரும் முடிவு செய்ய வேண்டும். நீங்கள் நால்வரும் என்ன செய்ய நினைத்தாலும் அதற்கான உதவிகளை செய்ய நாங்கள் பிரயாகா மக்களும் மற்ற மூன்று ஊர்களிலிருந்தும் அந்த அசுரர்களிடமிருந்து தப்பி பிரயாகா வந்துச் சேர்ந்தவர்களும் இருக்கிறோம். நேற்று நான் சிலரை உனக்கு இன்று அறிமுகம் செய்து வைப்பதாக கூறியிருந்தேனே ஞானானந்தம்…உனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறதா?”

“நன்றாக ஞாபகமிருக்கிறது தலைவரே”

“அவர்கள் தான் இவர் மூவர். இவன் பெயர் கேசவன் மாயாபுரியை சேர்ந்தவன். இவன் வேதாந்தகன் த்ரிகாந்தக்கிலிருந்து தங்களைப் போலவே மகவும் சிரமப்பட்டுப் பிரயாகா வந்து சேர்ந்துள்ளான். அது மட்டுமல்ல இவன் புது மாப்பிள்ளையும் ஆவான். நேற்று தான் இவனுக்கும் எங்கள் ஊர் சிங்கப் பெண் முழுமதியாளுக்கும் திருமணம் நடந்தது. இவள் தான் அந்த சிங்கப் பெண் முழுமதியாள். எங்கள் ஊர் சார்பாக உங்கள் நால்வரில் ஒருவர் ஆவாள்.”

“அப்படியா!!! உங்கள் மூவரையும் சந்தித்ததில் பெருமகிழ்ச்சிக் கொள்கிறோம்.”

“சரி என் வேலை இங்கே முடிந்தது. நான் எனது அரண்மனைக்கு திரும்பிச் செல்ல வேண்டும். ஞானானந்தத்தையும் அவன் குடும்பத்தினரையும் இங்கு கொண்டு வந்து விடவே நான் வந்தேன். நான் விடைப்பெற்றுக் கொள்கிறேன்.”

“ஆகட்டும் தலைவரே. எங்களை காப்பாற்றி ஒன்றுக் கூட வைத்தமைக்கு மிகவும் நன்றி”

என்று கேசவன் கூறியதும் மற்றவர்கள் அதை தலையசைத்து ஆமோதித்தனர். நால்வரையும் ஓரிடத்தில் கூட வைத்தத் திருப்தியோடும்…அதனால் அசுரர்களின் அழிவு நெருங்கிவிட்டதாலும் வீரசேகரன் மனமகிழ்வோடு அங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சென்றான். தலைவர் சென்றதும் ஞானானந்தத்தையும் அவனது மனைவியையும் மற்ற அனைவரும் சூழ்ந்துக் கொண்டு அவர்களைப் பற்றிய விவரங்களைக் கேட்க ஆரம்பித்தனர். அவர்களின் இரண்டு பிள்ளைகளையும் மதியின் தாத்தா அவருடன் அழைத்துக் கொண்டு வெளியே சென்று விளையாட்டுக் காட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

அனைவரும் கேட்டுக் கொண்டதால் ஞானானந்தமும் அவன் மனைவி சீதையும் நடந்தது அனைத்தையும் விவரமாக கூறி முடித்தனர். அதைக் கேட்தும் வேதாந்தகன்

“அம்மாடியோ!!! நீங்கள் மிகப் பெரிய போராட்டத்திற்கும் பேராபத்திற்கும் உள்ளாகியுள்ளீர்கள். எனக்கு இப்படி நேர்ந்திருந்தால் நான் பிரயாகா வந்து சேர்ந்திருப்பேனா என்பது சந்தேகம் தான்.”

“அப்படி சொல்லாதே வேதாந்தகா!! உங்களுள் யாருக்கு இப்படி நேர்ந்திருந்தாலும் நிச்சயம் நீங்களும் எங்களைப் போலவே வந்து சேர்ந்திருபீர்கள். ஏனெனில் நாம் இங்கு வந்து சேரவேண்டும் என்பதும் இப்படி ஒன்றாக அமர்ந்து உரையாட வேண்டும் என்பதும் ஏற்கனவே எழுதப்பட்டுவிட்டது. அது தான் நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது.”

“ஞானானந்தம் தங்களிடம் நான் ஒன்று கேட்கலாமா?”

“ம்…தாராளமாக கேளுங்கள் கேசவன்.”

“அந்த மரப்பேழையின் அருகில் அந்த அசுரத் தலைவன் நெருங்க முடியவில்லை இல்லையா?”

“அசுரத் தலைவன் அல்ல அசுர குல ஆசான். ஆமாம் அவரால் நெருங்க முடியவில்லை. அவரால் மட்டுமல்ல அங்கு காவலுக்கு இருந்த இரண்டு அகோர ஜந்துக்கள்களாலும் முடியவில்லை. அதனால் தான் எங்களால் அங்கிருந்து தப்பித்து வர முடிந்தது.”

“சரி…அப்போது கூட உங்களுக்கு இதனுள் என்ன இருக்கிறதென்பதைப் பார்க்கத் தோன்றவில்லையா?”

“இல்லை கேசவா. எனக்கு அப்படித் தோன்றவில்லை ஆனால் இதனுள் ஏதோ ஒரு சக்தி இருக்கிறது என்று என் மனதிற்குள் ஓர் எண்ணம் வந்தது”

“அதெல்லாம் இருக்கட்டும் கேசவன் அண்ணா…நாமும் நம் தலைவர் சொல் மீறி திறந்திருக்க மாட்டோம் திறக்கவுமில்லையே!!”

“ஆமாம் வேதாந்தகா. அதுவும் உண்மைதான்.”

“ஏன் நான் அதைச் சொன்னேன் என்றால் நேற்று மாலை வரை ஏதோ ஒன்றைத் தெரிந்துக் கொள்வதற்காக துப்பறியும் வேலைகளில் இறங்கிய உங்களுக்கு இதை திறந்து அதனுள் என்ன இருக்கிறதென்று பார்க்கத் தோன்றவில்லையே அதை வைத்துத் தான் நான் அப்படிச் சொன்னேன்.”

“ம்…புரிகிறது வேதாந்தகா. இப்போது தான் எனக்கு எனது முட்டாள் தனமான செயல் புரிகிறது.”

“இப்போது நாம் நால்வரும் ஓரிடத்தில் கூடிவிட்டோம். ஒருவரையொருவர் நன்றாக தெரிந்துக் கொண்டு விட்டோம். இனி என்ன செய்யப் போகிறோம் அல்லது நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்?”

“நீங்கள் இருக்கும் மனநிலையில் தான் நாங்களும் இருக்கிறோம் ஞானானந்தம். தலைவர் சொன்னது படி யோசித்தோமேயானால் இந்த மரப்பேழை இப்போது நம்முடையது. முதலில் இதைத் திறந்துப் பார்ப்போம். ஏதாவது இதற்குள் இருந்து நமக்கு தெரியவராலாம். அப்படி தெரியவந்தால் அது படியே ஒன்றாக செயல்படுவோம் என்ன சொல்கிறீர்கள் ஞானானந்தம், முழுயதியாள், வேதாந்தகா?”

“ம்…இது நல்ல யோசனை தான் ஆனால் இதற்குள் இருப்பது ஒரு பதக்கம் தானே. அதிலிருந்து நமக்கு என்ன தெரிய வந்திடப் போகிறது?”

“ஒன்றில்லை வேதாந்தகா நான்கு இருக்கிறது”

“சரி நான்கு. அப்புறம்”

“அது தானே!!! நாம் இதை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்யவேண்டும்? இந்த பதக்கத்தை இனி நாம் நால்வரும் தான் பாதுக்காத்து வர வேண்டுமா?”

“ம்…..இருங்கள் எனக்கு ஏதோ தோன்றுகிறது…”

“என்னது அண்ணா?”

“வேதாந்தகா நான் அன்று சொன்னேன் அல்லவா எனக்கென்று மீதமிருப்பது ஒரே ஒரு சொந்தம் தான் என்று”

“ஆமாம் உங்கள் மைத்துனர் தானே அந்த சொந்தம். இப்போ அவருக்கு என்ன?”

“இங்கே மதி அவள் குடும்பத்தினருடன் இருக்கிறாள். ஞானானந்தமும் தன் குடும்பத்தினருடன் இருக்கிறார். ஆனால் என் சொந்தமான கோதகனை மட்டும் ஏன் என்னுடன் இருக்க விடாது தனிமையில் வைத்துள்ளனர் இந்த தலைவர்கள்?”

“தலைவர்கள் ஏன் அப்படி உங்களையும் உங்கள் மைத்துனரையும் பிரித்து வைக்க வேண்டும்?”

“ஞானானந்தம் அவர்களே அது தான் யோசனையாகவே இருக்கிறது”

“அண்ணா அதற்கு ஏதாவது காரணம் இருக்கும் என்று தாங்கள் நினைக்கிறீர்களா?”

“நிச்சயம் இருக்க வேண்டும். ஏனெனில் அவன் உங்கள் திருமணத்திற்கு கூட வரவில்லை. அதைப் பற்றி நான் எங்கள் ஊர் தலைவரிடம் கேட்டபோது அவர் ஏதேதோ சொல்லி மழுப்பியதைப் பார்த்தால் …அதில் ஏதோ உள்ளது என்று என் மனம் கூறுகிறது.”

“அது என்னவாக இருக்கக் கூடும் அண்ணா?”

“தெரியவில்லையே மதி… எனக்கென்னவோ நான் அறிந்துக் கொள்ளக் கூடாத ஏதோ ஒரு விஷயம் அவன் தெரிந்து வைத்திருக்கிறானோ? அல்லது அடுத்து நாம் என்ன செய்ய வேண்டுமென்பது அவனுக்கு அறிந்திருக்குமோ? அதனால் தான் அவனையும் என்னையும் ஒரே இடத்தில் இருக்க விடவில்லையா!!!”

“கேசவன் தங்கள் யூகத்தில் முதலாவது இருக்கக்கூடும் ஆனால் இரண்டாவது என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.”

“ஏன் அவ்வாறு கூறுகிறீர்கள் ஞானானந்தும்?”

“ஏனெனில் நாம் அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தங்கள் மைத்துனர் தெரிந்து வைத்திருந்தால் நம்முடன் அல்லவா அவரை இருக்கச் செய்திருப்பார் தலைவர்!!!”

“ம்…அதுவும் சரி தான். அப்புறம் ஏன் அவனை என்னிடமிருந்து பிரித்து தனியாக ஓரிடத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும்?”

“அதை அவரிடமே கேட்டுத் தெரிந்துக் கொண்டால் இந்த குழப்பத்திற்கு தீர்வு கிடைக்கலாம் அல்லவா!”

“அது சரி தான் வேதாந்தகா… அவனை எங்கள் ஊர் தலைவருடன் தங்க வைத்திருக்கிறார் தலைவர் வீரசேகரன் என்று தான் எனக்கு தெரியும். ஆனால் அது எவ்வளவு தூரம் நம்பகமான விஷயம் என்று தான் யோசிக்கிறேன்”

“இதில் எதற்கு யோசனை கேசவன். வாருங்கள் நேராகச் சென்று பார்ப்போம். அவர் அங்கிருந்தால் கேட்டுத் தெரிந்தும் கொள்ளலாமில்லையா!”

“அதுவும் சரிதான். நாம் நேராகச் சென்று பார்த்துத் தெரிந்து வருவோம்”

“ம்…வாருங்கள் அண்ணா நாம் உடனே சென்று வருவோம்”

“வேதாந்தகா முழுமதியாள் நீங்கள் இருவரும் இங்கேயே இருங்கள் நானும் ஞானானந்தமும் சென்று என்ன ஏது என்று தெரிந்து வருகிறோம்.”

“நாங்கள் ஏன் வரக்கூடாது அண்ணா?”

“உங்களுக்கு நேற்று தான் திருமணமாகியுள்ளது. அதனால் நீங்கள் உங்களுக்கான நேரத்தை சந்தோஷமாக செலவிடுங்கள். நாங்கள் சென்று தெரிந்து வருகிறோம். யார் கண்டார் அதற்குப் பின் ஏதாவது பெரிய வேலை வந்தால்….வந்தால் என்ன வரலாமென்று என் மனம் கூறுகிறது. அப்போது உங்களுக்கான நேரம் கிடைக்க வாய்ப்பில்லாமல் போகலாம். அதனால் இப்போது கிடைக்கும் இந்த நேரத்தில் இருவரும் மகிழ்ச்சியாக இருங்கள்.”

“ஆகட்டும் அண்ணா.”

“அம்மா என் மனைவியையும் இரண்டு பிள்ளைகளையும் தங்களை நம்பி விட்டுச் செல்கிறேன். நான் வரும் வரை தாங்கள் தான் இவர்களை பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும்”

“ஆகட்டும் தம்பி. நான் இருக்கிறேன். இதோ மதியின் தாத்தா இருக்கிறார். அங்கே பாருங்கள் உங்கள் பிள்ளைகள் என் தந்தையுடன் நன்றாக ஒட்டிக் கொண்டு விட்டனர். நீங்கள் எந்த கவலையுமின்றி சென்று வாருங்கள்.”

“ஆகட்டும் தாயே. சீதை நான் சென்று வருகிறேன்”

“ம்…சரி”

“ஞானானந்தம் தாங்கள் சொல்லிக் கொண்டுப் புறப்படும் அளவிற்கு நாம் யுதத்துக்கு போகவில்லை..இதே ஊரிலிருக்கும் ஓர் இடத்திற்கு தான் போகப் போகிறோம். நிச்சயம் பத்திரமாக திரும்பி வந்துவிடுவோம் கவலை வேண்டாம் வாருங்கள் சென்று வரலாம்”

“ம்.. இதோ …வாருங்கள் போய் விட்டு வருவோம்”

இருவரும் மாயாபுரி தலைவர் தங்கியிருந்த கூடாரத்தை சென்றடைந்தனர்.

தொடரும்….

ஆசிர்வாதம் பெற்றுக்கொண்டதும் மீண்டும் வேந்தாந்தகனும் முழுமதியாளும் மண்டபத்திற்குச் சென்று மற்ற சம்பிரதாயங்களையும் சடங்குகளையும் மேற்கொண்டனர். பிரயாகா தலைவர் வீரசேகரன் அவரைத் தேடி வந்தவர்களுக்கு விருந்தளித்து அதன் பின் ஒர் அறையில் இளைப்பாறும்படி கூறி காவலுக்கு இரண்டு பேரையும் வைத்துவிட்டு மண்டபத்துக்குச் சென்றார். அங்கே வீரசேகரன் சென்றதும் அவரை நோக்கி வேகமாக சென்றார் மாயாபுரி தலைவர். அவர்கள் இருவரும் மும்முரமாக ஏதோ ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்ததைக் கவனித்தான் கேசவன். அவனால் அதற்கு மேலும் பொறுமையாக இருக்க முடியவில்லை. அவர்களை அவர்களுக்குத் தெரியாமல் பின் தொடரலானான்.

இரு தலைவர்களும் மணமக்களுக்கு பொன்னும் பொருளும் கொடுத்து அவர்களை அவர்களுக்கான இடத்தில் கொண்டுச் சென்று விட்டுவிட்டு நேராக அந்த அகதிகளாக வந்த குடும்பத்தைக் காண அவர்களை தங்கவைத்திருந்த இடத்திற்கு மாயாபுரி தலைவரை அழைத்துச் சென்றார் தலைவர் வீரசேகரன். அவர்கள் பின்னாலேயே சென்றான் கேசவன்.

இருவரும் ஒர் அறையினுள் சென்றனர். அதற்கு மேல் காவலாளிகளைத் தாண்டி செல்லமுடியாத கேசவன் அந்த அறையின் வாயிலிலேயே ஓர் தூணுக்குப் பின்னால் மறைந்துக் கொண்டு அவர்கள் திரும்பி வருவதற்காக காத்திருந்தான்.

உள்ளே சென்ற தலைவர்களை கண்டதும் அந்த குடும்பத்தினர் எழுந்து வணக்கம் என்று கூறினர். அப்போது மாயாபுரி ஊர் தலைவர் அவர்களைப் பார்த்து,

“அவந்தியை முழுவதுமாக அந்த அசுரர்கள் அழித்துவிட்டன என்ற தகவல் எங்களுக்கு வந்த நாள் முதல் நாங்கள் இடிந்துப் போயிருந்தோம். இன்று நீங்கள் பிரயாகா வந்து சேர்ந்துவிட்டீர்கள் என்று வீரசேகரன் கூறிய பிறகே எங்களுக்கு நிம்மதியானது. ம்….சொல்லுங்கள் என்ன நடந்தது? எப்படி நீங்கள் அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து இங்கு வந்து சேர்ந்தீர்கள்?”

“ஐய்யா!! தாங்கள்….”

“பயப்பட வேண்டாம் ஞானானந்தம். இவர் நம் மாயாபுரி தலைவர் தான். தைரியமாக விவரங்களைக் கூறுங்கள்.”

“மன்னிக்கவும் தலைவரே!! நாங்கள் மிகவும் பட்டுவிட்டோம் ஆகையால் தான் யாரிடம் எதை சொல்கிறோம் என்ற பதற்றத்தோடே இன்னும் இருக்கிறோம்”

“இனி தங்களுக்கு அந்த பதற்றம் வேண்டாம் ஞானானந்தம். நாங்கள் இருக்கிறோம். உங்களுக்காக தான் நாங்கள் இத்தனை நாட்கள் காத்திருந்தோம்.”

“ஆமாம்… பிரயாகா தலைவர் எனக்காக காத்திருப்பார் என்றும் அவரிடம் இந்த மரப்பேழையைக் கொண்டு போய் சேர்த்திட வேண்டும் என்றும் எங்கள் அவந்தியின் தலைவர் என்னிடம் கூறியுள்ளார். அதற்காக தான் நாங்கள் பல இன்னல்களை சந்தித்தாலும் அவற்றை எல்லாம் முறியடித்து இங்கு உங்கள் முன்னால் இந்த மரப்பேழையுடன் வந்து சேர்ந்துள்ளோம்.”

“ம்…மிக்க மகிழ்ச்சி ஞானானந்தா. சரி இப்போது சொல்லுங்கள் என்ன நேர்ந்ததென்று”

என்று தலைவர்கள் கேட்டதும் நடந்தது அனைத்தையும் கூறி முடித்தான் ஞானானந்தம். அதை பொறுமையாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர் தலைவர்கள். அப்போது மாயாபுரி தலைவர் ஞானானந்தனைப் பார்த்து

“ம்…அப்போ தாங்கள் அந்த அரக்கர்களின் அரண்மனைக்குள்ளேயே சிறையிருந்துள்ளீர்கள்…..அவர்களின் தலைவன் யார் என்ற விவரம் ஏதாவது தங்களுக்கு தெரியுமா?”

“தலைவன் யாரென்று தெரியாது ஆனால் அவர்கள் கூட்டத்தில் அரக்கர்கள் வடிவில் ஒரு ஆறு பேரை தான் நாங்கள் கண்டுள்ளோம். அதிலும் ஒரு வயதானவர் இருக்கிறார். அவரை மற்றவர்கள் ஆசான் என்று தான் அழைத்தார்கள். அவர் தான் சிறையிலிருந்த எங்களிடம் வந்து இந்த மரப்பேழையைத் கொடுத்திட வலியுறுத்தினார்.”

“வெறும் ஆறு பேர் கொண்ட படை எப்படி இத்தனை ஊர்களை அழித்திருக்கக் கூடும் வீரசேகரா?”

“இல்லை தலைவரே…அரக்கர் ரூபத்தில் தான் ஆறு பேர் இருந்தனர் மற்றவைகள் எந்த இனத்தைச் சேர்ந்ததென்றே எங்களுக்கு தெரியவில்லை அவைகள் அகோரமாக இருந்தன. எங்கள் அவந்தியை தாக்க வந்த போது அந்த பெரும்படையில் இரண்டே அரக்கர்கள் தான் இருந்தனர் அதிலும் ஒருவர் பெண் மற்றவை அனைத்தும் அந்த அகோரமான ஜந்துக்கள் தான் இருந்தன. அவை நூற்றுக் கணக்கிலிருந்தன.”

“ம்…..எல்லாம் சரி ஆனால் எப்படி நீங்கள் கஷியிலிருந்து மாயாபுரியைக் கடந்து இங்கு வந்தீர்கள் என்று சொல்லவேயில்லையே!!”

“அது ஒரு பெரிய கதை தலைவரே!!”

“கூறுங்கள் அதைக் கேட்கத்தான் வந்துள்ளோம்”

“நாங்கள் இந்த மரப்பேழையின் உதவியோடு எங்களை அரக்கர்கள் அடைத்து வைத்திருந்த இடத்தை விட்டு தப்பித்து வந்ததும் எங்களுக்கு எங்கே! எந்த வழியில் போவதென்றே தெரியாதிருந்தோம். அப்போது இருட்டில் கானல் நீர் போல ஆங்காங்கே சிறிய விளக்கின் ஒளி தோன்றியது. அது பளிச் பளிச்சென்று வரிசையாக மின்னத் துவங்கியது. அவை ஓர் நேர் கோடாக சில இடங்களிலும்… பலது வளைந்து நெளிந்தும் காற்றில் இருந்ததன. அதைப் பார்த்ததும் எங்கள் பிள்ளைகள் அவற்றை நெருப்பு பூச்சிகள் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவற்றைப் பிடிக்க அந்த ஒளியைப் பின் தொடர ஆரம்பித்தனர். அதைப் பார்த்ததும் எங்கள் விதிக்கு வழிவகுக்கும் ஒளி விளக்குகள் என்று எண்ணிக் கொண்டு அந்த ஒளி காட்டிய வழியே சென்றதில் மிகவும் விரைவாக கஷியை சென்றடைந்தோம். கஷியையும் இருள் சூழ்ந்திருந்தது. அங்கும் மனிதர்கள் எவருமே இருக்கவில்லை. எங்களுள் இருக்கும் வயிற்றுக்குத் தெரியவில்லை நாங்கள் பேராபத்தில் இருந்தோம் என்று. அதனால் பசி எங்களை வாட்டி எடுத்தது. பிள்ளைகள் பசியில் துவண்டுப் போனார்கள். கஷியில் எல்லா வீடுகளும் திறந்தே கிடந்தது. நாங்கள் அதில் ஓர் வீட்டுக்குச் சென்று அங்கே இருந்த பொருட்களை வைத்து என் மனைவி சீதை செய்து தந்த உணவினை உண்டு சற்று இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தோம். என் மனைவியும் பிள்ளைகளும் நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் அருகில் இந்த மரப்பேழையை பாதுகாப்பிற்காக வைத்துவிட்டு நான் மெல்ல அந்த வீட்டின் வெளியே சென்று சற்று நேரம் அடுத்து என்ன செய்யலாமென்ற சிந்தனையிலிருந்த நேரம் என் தலைக்கு மேல் ஏதோ வேகமாக காற்றில் கடந்துச் சென்றதை கவனித்தேன். ஒன்று மட்டும் என்றால் அதை கண்டுக் கொண்டிருக்க மாட்டேன் ஆனால் அவை வரிசையாக பத்து பதினைந்து சர்ரென்று சென்றன. அவைகள் எங்களைத் தேடி வந்திருக்கும் அந்த அரக்கர்கள் அனுப்பிய அந்த ஜந்துக்களாகத் தான் இருக்க வேண்டுமென்று நான் முடிவு செய்து வீட்டினுள் சென்று என் மனைவியை எழுப்பி வெளியே நான் கண்டதைச் சொன்னேன். அவள் சற்று பதற்றமானாள். குழந்தைகள் நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர். உடனே மரப்பேழையை எடுத்து என் கைகளில் இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு எங்களை காப்பாற்றும் படி மனதார அந்த பரந்தாமனை எண்ணி வேண்டிக் கொண்டேன். பின் சிறிது நேரம் யோசித்தேன் அதற்குள் அதே ஒளி தோன்றியது…ஆனால் இந்த முறை ஒன்று மட்டும் இருந்தது. எங்களுக்கு புரியாது நின்றிருந்தோம் அப்போது தரையில் மூன்று நான்கு தோன்றியது.‌..உடனே எனக்குப் புரிந்தது…அவை எங்களை தரைக்கு அடிவழியாக அழைக்கிறதென்று.அதை நான் சீதையிடம் சொன்னதும் அவள் சரி அவைகளைப் பின் தொடர்வோம் என்றாள். ஆனால்…பூமியின் அடியில் என்னென்ன காத்திருக்கிறதோ? இல்லை இவைகள் எல்லாம் அந்த அரக்கர்களின் வேலையாக இருக்குமோ என்ற எண்ணங்களால் நான் சற்று தயங்கி நின்றேன். அப்போது சீதை கூறினாள் “அரக்கர்களின் இடத்திலிருந்து நம்மைக் காப்பற்றி இங்கு அழைத்து வந்தவை இந்த ஒளி அப்போது இவைகளை நம்பிய நீங்கள்! ஏன் இப்போது தயங்குகிறீர்கள்?” என்று கேட்டாள். அப்பொழுது என் பிள்ளைகள் அந்த ஒளியின் பின் சென்றதால் நானும் அவர்கள் பின் செல்ல நேர்ந்தது ஆனால் இப்போது இந்த ஒளி பூமிக்கு அடியில் வரச்சொல்கிறதே அது எப்படி சாத்தியமென்று கேட்டதும்…அந்த ஒளி நாங்கள் இருந்த அந்த அறையின் ஓரிடத்தில் வட்டமான நிலவு போல மிளிர்ந்தது. உடனே அங்கு சென்று பார்த்தோம் அங்கே எதுவும் வித்தியாசமாக எங்களுக்கு தென்படவில்லை அப்போது சீதை என்னை நன்றாக அந்த இடத்தைச் சுற்றித் தேடச்சொன்னாள் அவளும் என்னுடன் சேர்ந்து தேடினாள் அப்போது அங்கு ஓரிடத்தில் இருந்த தரையைத் தட்டிப்பார்த்தேன் அதன் சப்தம் வித்தியாசமாக இருந்தது. உடனே அந்த தரை மீது விரிக்கப் பட்டிருந்த அலங்கார விரிப்பை நகற்றிப் பார்த்தேன் அங்கே ஒரு மூடி போல ஏதோ இருந்ததைப் பார்க்க முடிந்தது. அது மிகவும் இறுக்கமாக மூடப்பட்டிருந்தது. அதை இழுக்க முயற்சித்தேன் முடியவில்லை. அப்போது அந்த மூடியின் மேல் அந்த ஒளி மீண்டும் தோன்றி இடதிலிருந்து வலமாக சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்ததும் சீதை அந்த மூடியை மேலே இழுக்காமல் இடதிலிருந்து வலப்புறமாக சுற்றச் சொன்னாள். அதே போல செய்தேன் திறந்துக் கொண்டது. அது ஏதோ சுரங்கப் பாதைப் போல இருந்தது. அதனுள் நான் இறங்கியதும் பளிச் பளிச்சென்று அந்த ஒளி வரிசையாக தோன்ற ஆரம்பித்தன. சரி அதை விட்டால் வேறு வழியேதுமில்லாது நான் மேலே வந்து எங்கள் குழந்தைகளில் ஒன்றை சீதையிடம் கொடுத்து அவளை முதலில் அந்தனுள் இறங்கச் சொன்னேன். அவள் பின்னாலேயே நான் எங்களின் மற்றொரு பிள்ளையைத் தூக்கிக் கொண்டு இறங்கும் போது அந்த மூடியின் ஓரம் என் கையைக் கிழித்தது. ரத்தம் மிகுதியாக வெளிவந்தது. உடனே நான் தூக்கிக் கொண்டிருந்த பிள்ளையை சுரங்கத்தின் தரையில் படுக்க வைத்துவிட்டு மீண்டும் மேலே சென்று அங்கிருந்த துணியால் ரத்தம் வந்த இடத்தை இறுக்கிக் கட்டிக் கொண்டேன். கையை கட்டுப்போட்ட இடத்தில் எல்லாம் எனது ரத்தம் சிந்தியிருந்தது. உடனே அந்த இடத்தை வேறொரு துணிக் கொண்டு துடைத்து அங்கேயே ஒரு மூலையில் போட்டுவிட்டு அந்த அலங்கார விரிப்பை மூடிக்கு மேல் சரியாக வைத்து விட்டு மூடியை மெல்லத் திறந்து சுரங்கத்திற்குள் இறங்கியதும் அந்த மூடியை மறுபடியும் இறுக்கமாக மூடி வைத்துவிட்டு தரையில் படுக்க வைத்திருந்த குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு அந்த ஒளி சென்ற வழியையே பின்பற்றினோம் இங்கு பிரயாகா வந்து சேர்ந்தோம். கஷியிலிருந்து இங்கு வரை வந்த அந்த சுரங்கம் வழியாக பல வழிகள் பிரிந்துச் சென்றதை நான் பார்த்தேன். ஆனால் நாங்கள் நால்வரும் அந்த ஒளியையே தொடர்ந்து வந்ததில் இங்கு பிரயாக தலைவரின் வீட்டினுள் வந்துச் சேந்துள்ளோம்.”

“அப்படி என்றால் …வீரசேகரா இவர்கள் கஷியின் தலைவர் வீட்டில் தான் தங்கி உணவருந்தியுள்ளார்கள்!!”

“ஆமாம் மாயாபுரி தலைவரே ஆமாம்.”

என்று இரு தலைவர்களும் பேசிக்கொண்டது புரியாது ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர் ஞானானந்தமும் சீதையும். அவர்களின் வியப்பான முக பாவத்தைக் கண்டதும் வீரசேகரன் அவர்களிடம்

“என்ன குழப்பமாக உள்ளதா? எப்படி நீங்கள் தங்கியிருந்த வீட்டை நாங்கள் சரியாக கூறுகிறோமென்று கேட்கத் தோன்றுகிறதா?”

“ஆமாம் தலைவர்களே!!”

“எப்படி சரியாக சொன்னோம் என்றால் நம் ஒவ்வொரு ஊர் தலைவர்கள் இல்லத்திலும் இவ்வாறு சுரங்கப் பாதை வைத்துள்ளோம் அந்த பாதையில் பல வழிகள் பிரிந்து செல்வதாக கூறினீர்கள் அல்லவா அவை அனைத்தும் ஒவ்வொரு ஊரின் தலைவர் வீட்டிற்கு கொண்டு செல்லும். அப்படித் தான் இவர்கள் என் வீட்டின் சுரங்கப் பாதை வழியே வெளி வந்துள்ளனர். அதைப் பார்த்த காவலர்கள் இவர்களை பிடித்து வைத்துக் கொண்டு எனக்கும் என் தம்பி வீரராகவனுக்கும் செய்தி அனுப்பினர்.”

“எல்லா தலைவர்களுக்கும் ரொம்ப நன்றி. ஏனெனில் இப்படி ஒன்றை தாங்கள் அனைவரும் செய்யாதிருந்தால் நாங்கள் இங்கு வந்திருக்கவே முடியாது”

“ம்….சரி சரி…தாங்களை நன்றாக கவனிக்கின்றனரா? உங்களுக்கு ஏதாவது தேவையா?”

“எங்களை நன்றாக கவனித்துக் கொள்கிறார்கள் தலைவரே. எந்த குறையுமில்லை. ரொம்ப நாள் கழித்து நன்றாக உண்டோம். நன்றி”

“யார் அங்கே!! ம்…அங்கே வையுங்கள். ம்…ஞானானந்தம் தங்களுக்கான மாற்று உடைகள் இதோ இந்த பெட்டிக்குள் உள்ளது. தாங்கள் குளித்துவிட்டு மாற்றிக் கொள்ளுங்கள். நன்றாக ஓய்வெடுங்கள் நாளை தங்களுக்கு முக்கியமான மூவரை அறிமுகம் செய்து வைக்கிறேன்.”

“ஆகட்டும் தலைவரே.”

“சரி நாங்கள் சென்று வருகிறோம். நாம் போகலாமா வீரசேகரா?”

“ஆங் …இதோ…”

என்று இரு தலைவர்களும் ஞானானந்தத்தைக் கண்டு பேசி விவரங்களை அறிந்துக் கொண்டபின் வெளியே வந்தனர். அந்த அறையின் கதவு திறக்கும் சப்தம் கேட்டு தூணுக்குப் பின்னால் வெகு நேரமாக காத்துக்கொண்டிருந்த கேசவன் மெல்ல மறைந்திருந்து அந்த அறைக்குள் யார் இருக்கிறார்கள் என்பதை அறிய எட்டிப்பார்த்தான். தலைவர்கள் வெளியே வந்ததும் காவலர்கள் அறையின் கதவை மூடினர். அதனால் உள்ளே இருந்தவர்களைப் பார்க்க முடியாது தவித்தான் கேசவன். இரு தலைவர்களும் ஏதோ பேசிக் கொண்டு போனதைப் பார்த்த கேசவன்….அறையினுள் இருப்பவர்களை காண முடியாது போனதால் தலைவர்கள் பேசிக்கொள்வதை ஒட்டுக் கேட்க நினைத்து அவர்கள் பின்னாலேயே சென்றான்.

அப்போது வீரசேகரன் மாயாபுரி ஊர் தலைவரிடம்

“அந்த அரக்கர்கள் வெறும் ஆறு பேர் தான் உள்ளார்கள் என்று இவர்கள் சொல்வதையும்…அந்த கோதகன் சொன்னதையும் வைத்துப் பார்த்தால்…அவர்கள் அழித்த ஊரிலிருந்த நம் மக்களே அந்த அகோரமான ஜந்துக்களாக இருக்க வேண்டுமென்று எனக்கு தோன்றுகிறது. தாங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?”

“ஆமாம் அவர்கள் படையை பெரிதாக்கவே மக்களை அழித்து அவ்வாறு மாற்றி தங்கள் படைகளாக்கி வைத்துள்ளனர். அதை நம்மால் மீண்டு மாற்ற முடியாதா?”

“தெரியவில்லையே….பார்ப்போம் எங்கள் மதகுருவிடம் இதற்கான வழி இருக்கிறதா என்று கேட்டுத் தெரிந்துக் கொள்ளலாம் வாருங்கள்”

என்று அவர்கள் பேசிக்கொண்டதை கேட்ட கேசவன் இன்னும் குழம்பிப் போனான். அவனால் அதற்கு மேல் காவலர்கள் அதிகமாக இருந்ததால் தலைவர்களை பின் தொடர முடியாது போனது. அங்கேயே நின்றுக் கொண்டிருந்தால் மாட்டிக் கொள்வோம் என்ற பயத்தில் வேகமாக அங்கிருந்து புறப்பட்டு மண்டபத்தில் நடந்துக் கொண்டிருந்த நலங்கு விசேஷத்தில் கலந்துக் கொண்டான். அப்போது வேதாந்தகன் தன் கண்களாலேயே கேசவனிடம் “எங்கு போனீர்கள்?” என்று கேட்டான். அதற்கு கேசவனும் கண்ணாலேயே பதிலளித்தான்.

தொடரும்…